En plots kan je niet(s) meer. De eerste dagen na de crash gaan volledig aan je voorbij. Alsof je er niet zelf bij bent. Alsof je kijkt naar een slechte emo-film. Je huilt, zucht, zit, ligt, staart voor je uit. Rechtstaan kost moeite. De trap oplopen, of gewoon een fles melk halen in de voorraadkamer, het geeft je een loodzwaar gevoel. Alsof je niet vooruit kan door het gewicht dat je meesleept, letterlijk en figuurlijk. Je kan niet anders dan eraan toegeven.

“Ik denk dat je best eens contact opneemt met het Stresslabo.” zei de dokter. Een stresslabo in mijn eigen dorp? Nooit van gehoord. Ik neem de telefoon en bel en heb de grootste moeite om niet te huilen als de dokter aan de andere kant van de lijn vraagt wat het probleem is. Mijn vraag om hulp wordt op haar team besproken en ze zullen me terugbellen. Enkele dagen later belt de therapeute die mij is toegewezen op. Of ik volgende week kan komen voor een intakegesprek. Slik. Zijn we daar nu aanbeland? Ik ben niet gek, wel doodmoe en huilerig. Ik weet niet wat me overkomt.

Het eerste gesprek verloopt goed, maar mijn stem breekt en ik begin te wenen. Ik zeg ook eerlijk dat ik nogal sceptisch sta tegenover zo’n therapie. De vrouw tegenover mij knikt en luistert en zegt dat het goed is dat ik gekomen ben. Ik betaal en ga een klein beetje opgelucht naar huis. Het klikt.

Nadien volgen nog 7 sessies. Ik krijg opdrachten mee naar huis en maak die als een gehoorzame leerling. Ik hou een positief dagboek bij, maak een lijstje van mijn stressoren, schrijf brieven aan mensen en dingen van wie/waarvan ik denk dat ze aan de basis liggen van deze burn-out. “Een burn-out krijg je niet alleen.” lees ik in de krant. Een waarheid als een koe! Ik doe ademhalings- en verbeeldingsoefeningen en stuur zelfs een brief aan mezelf binnen 10 jaar. Bij de hypnotherapie-oefening haak ik af. Die is van het goede te veel.

Ik wandel veel en probeer te focussen op wat ik zie en hoor en ruik en voel. Mindfulness is overal. Ik spreek af met vriendinnen, collega’s mailen en sturen kaartjes, sommigen nodigen me uit voor een koffietje of een lunch of komen op bezoek. Van hen die mee aan de basis liggen van mijn burn-out … geen woord. Alsof je niet bestaat.

Mijn man en mijn kinderen zijn heel begripvol. Zo kennen ze mama niet. Er moet dus wel iets aan de hand zijn.

Thuis, als iedereen vertrokken is naar werk of school, probeer ik veel te rusten. Lezen lukt de eerste maanden niet, maar ik heb zo’n kleurboek voor volwassenen en raar maar waar, het kleuren stopt het piekeren.

Om te slapen zijn er de pilletjes. Ik neem ze al een jaar of acht, om in te slapen en toch minstens vier uur nachtrust te hebben. Als ik beter ben, probeer ik het zonder.

Maanden vliegen voorbij en na een half jaar merk ik stilaan beterschap. Maar dan dringt het tot me door: ik wil niet terug naar school.

Ik schrijf me in voor een loopbaanbegeleidingstraject mét kerntalentenanalyse. Het eindverslag slaat me met verstomming. Tien bladzijden analyse van wie ik “in aanleg” ben. De man van het bureau denkt dat ik niet alleen burn-out ben, maar ook bore-out. Oeps! Weer een nieuw woord voor mijn stress-lexicon. Hij moedigt me aan om mijn jobdroom – droomjob? – te beschrijven. Ik lees wat ik geschreven heb en merk dat die job mijlenver verwijderd ligt van de realiteit van de voorbije jaren. “Wat houdt je tegen?” vraagt hij. Tja … Er is zoveel.

Ik twijfel. Mijn gevoel wil duidelijk iets anders, mijn verstand speelt politieagent of rechter, het is maar hoe je het bekijkt.

We rekenen en herberekenen ons gezinsbudget en besluiten: een jaar volledige loopbaanonderbreking moet kunnen. Het wordt krap, maar we kunnen nog wel wat besparen. Die beslissing geeft rust, heel veel rust. Ik mag verder herstellen en ondertussen krijg ik ruim de tijd om uit te kijken naar wat anders. Om mijn sterke kerntalenten af te stoffen,  om niet alleen energie te geven, maar ook te krijgen. En dat heb ik waarschijnlijk te lang gemist.