Wat burn-out met je doet… deel …

Achteraf bekeken was er al langer iets mis met mijn ogen. Ook al had ik Sarah al even gezien, mijn zicht was nog altijd prima, zowel voor dingen veraf als dichtbij. Nooit moeten brillen, nooit lenzen gedragen. En toen, ik vermoed zo’n twee en een half jaar geleden, ging het snel bergaf. Als ik in de klas een tekst voorlas, moest ik me plots veel meer concentreren, turen naar het blad of boek om de woorden te herkennen. Bijsluiters bij medicijnen waren een nachtmerrie. De afstand aanpassen hielp een tijdje, maar al snel had ik een leesbrilletje nodig.

Naar de Blokker dus, eerst voor een 1.00, dan een 2.00. Het lezen ging even weer vlotter. Maar gaandeweg kreeg ik ook in de auto meer last om de borden naast de weg te lezen. De test om de nummerplaat van de voorligger te lezen liep faliekant af. Ik zag het niet meer.

Omdat ook zoon vijf en de echtgenoot – de ‘spondeligger’ in de stukjes van An Olaerts; wat een prachtige vondst! – naar de oogarts moesten, maakte ik een afspraak voor ons drietjes. Gezellig een uurtje letters lezen met een oogklep op. Het verdict was hard: een bril voor veraf en dichtbij. Een multifocale zou het meest praktisch zijn voor in de klas, als je er al aan kan wennen, zei de man. Maar zo’n ding kost een bom geld. Het lukte wonderwel, zowel financieel als met dat ding op mijn neus. Ik zag de wereld als door een nieuwe bril, haarscherp. Dat was januari 2014.

In de zomer die daarop volgde, las ik een tiental romannetjes schat ik. Technisch gezien geen probleem want ik had mijn bril. Alleen … de inhoud kwam niet meer aan. Ik las en herlas en wist niet wat ik gelezen had. En het was zomervakantie … ik had de tijd. Vreemd.

Ik ging opnieuw naar school, maar ’s avonds voor tv werd alles wazig. De letters leken te dansen, op en neer, van links naar rechts en terug. Ik werd er gek van. Wrijven hielp niet, de bril afzetten evenmin. Bovendien kreeg ik hoofdpijn van al dat turen en dansen. De hoofdpijn werd erger en nu deed ook het licht pijn. Tot (grote?) ergernis van mijn man, wilde ik voortdurend de lichten doven. Koken aan het fornuis moest in het halfdonker. Het ondenkbare werd denkbaar, zichtbaar zelfs: ik kon gewoon niet meer lezen.

Tijdens mijn Google-speurtocht naar info over burn-out bleek het probleem gekend te zijn. Ik was dus niet alleen, maar hoe lang zou het duren?

Achteraf bekeken: lang, heel lang, veel te lang! November en december gingen voorbij zonder één letter te lezen buiten de krantenkoppen. In januari begon ik met stukjes in de Libelle, daarna 10 minuten in een leesboek met grote letters of op de e-reader. Het duurde tot de lente voor ik opnieuw aan een vrij normaal tempo kon lezen. Zes maanden ongeveer niet-meer-kunnen-lezen-ook-al-wil-je-wel nachtmerrie. En zie, toen was er licht …

Ik kan me opnieuw beter concentreren. Ik weet weer – ongeveer toch – wat ik gelezen heb als ik mijn boek dichtklap. Zelfs zonder bril zie ik nu beter dan twee jaar geleden.

Ik bedoel maar, elk nadeel heeft zijn voordeel. En als sommigen onder jullie dit vreemde ding herkennen, in de aanloop naar of middenin een burn-out, weet dan dat het ooit overgaat. Alle anderen wens ik het niet toe.