Jo Vandeurzen heeft een plan. Driewerf hoera voor onze minister!

Het plan – Perspectief 2020 – mikt op een nieuw en rechtvaardig ondersteuningsbeleid voor mensen met een handicap én een zorggarantie voor de mensen met de grootste opvangnoden. Een wolkenloze hemel wenkt. Het zou een prachtig kerstgeschenk kunnen zijn.

Eenvoudig gezegd komt het erop neer dat de minister de lange wachtlijsten wil wegwerken (voor wie geen idee heeft hoe lang die dingen zijn… : einde 2013 waren er 19250 wachtenden voor ons) en dat hij de gehandicapte meer autonomie wil geven om zijn zorg zelf te regisseren. Met een persoonsgebonden budget. Klinkt als kerstmuziek in de oren.

Maar er moet me iets van het hart. Iets dat weegt als de rots op de foto.

Want vandaag zien wij in het landschap van de gehandicaptenzorg maar weinig opvangperspectief voor zoon vier. Sinds kort is hij niet langer een jongere, maar een volwassen gehandicapte en daar knelt een joekel van een schoen. Want het is niet omdat wij voor onze zoon een gegronde zorgvraag hebben, dat we ook een positief antwoord krijgen.

Integendeel. Vorige week was het een dikke ‘njet’ dus. De Regionale Commissie heeft beslist dat zoon vier geen prioritair te bemiddelen status krijgt. Slik.

Nochtans waren we goed bezig. Hij kreeg een erkenning als persoon met een handicap. Hoogste graad zelfs. Alle paperassen en bewijzen waren tijdig ingediend en de uitkering is in orde. En we hebben het broodnodige toegangsticket voor zorg op papier. Ook hoogste graad: een nursingticket, bedoeld voor mensen die 24u op 24 zorg en toezicht nodig hebben.

Maar het dossier is volgens de Commissie niet prioritair en dat wil zeggen dat je een plaats in een aangepaste voorziening voor volwassenen wel kan schudden. 0% kans of iets van die orde.

Redenen? Zoon vier heeft een mama én een papa, die bovendien nog samen zijn en ook nog eens broers. Een normaal netwerk dus. En de draagkracht van dat netwerk is niet overschreden, oordeelt de Commissie. Bovendien is onze geestelijke integriteit niet in gevaar of geschonden. Zegt de Commissie.

We kunnen met andere woorden zelf voor een oplossing zorgen en hebben de gesubsidieerde opvang niet nodig. Zeggen de heren en dames van de Commissie.