Als de eerste vlokken vallen, mag Jan De Wilde weer op de radio. Ik weet niet precies van wanneer zijn Eerste sneeuw dateert, maar van de bijhorende nostalgie ben ik wel zeker. Onlangs werd de song hier thuis herontdekt door zoon drie en vijf die, met een lage basstem,  ingetogen meezingen.

Als de eerste vlokken vallen, denk ik altijd terug aan een gedicht van Roland Jooris uit 1977 dat we in het vijfde of zesde middelbaar op onze bank kregen als voorbeeld van neo-realisme. Ik vind het nog altijd mooi.

 

Sneeuw

Het wit.

Onoorbaar is

het wit. Slechts

wat getrippel

van vogelpoten.

heel omzichtig

in de bange stilte

van het

wit.

Onoorbaar ligt

het wit in de

leeggeblazen ochtend.

Ik schrijf er

geen voetstappen 

in.

Vanmorgen ligt er, neo-realistisch, sneeuw in Vlaams-Brabant en ik had maar wat graag een verse foto gepost van al dat wit in onze tuin. Maar het is buiten donker en grijs en felle regen- en sneeuwbuien wisselen elkaar af. “Geen weer om een drone door te jagen”, hoorde ik op de radio iemand zeggen.

Ik zet dan maar geen voetstappen in de verse sneeuw.

 

 

foto uit afbeeldingen/sneeuwfoto