Vandaag – mijn excuses aan wie wat anders had verwacht – gooi ik het hier nog eens over een cultuur-historische boeg. Het was niet echt gepland, maar mijn associatieve geest liet weer niet af. Sinds zondag – hoera, hoera ! – is onze zomervakantie in kannen en kruiken. Na een weekje uitrusten in en genieten van de Vaucluse en de Luberon rijden we, via een omweg door de Drôme Provençale, huiswaarts. En dat betekent dat we nog eens neerstrijken in Grignan. Vandaar de inspiratie voor deze blogpost.

Zoals op de foto bovenaan … zo ongeveer stond het landschap op het netvlies van de Parijse Madame de Sévigné gebeiteld toen ze haar dochter in de verre Drôme Provençale ging opzoeken. Ze zou er ook haar laatste adem uitblazen.

We schrijven 17de eeuw. Na haar huwelijk met de Markies de Sévigné werd de Parijse aristocrate die luistert naar de ronkende naam Marie de Rabutin-Chantal markiezin, maar natuurlijk is een blauwe titel geen garantie voor blijvend huwelijksgeluk. Dat ondervond ze aan den lijve toen ze, amper 24, haar man verloor na een duel om zijn minnares. De markiezin, die vaak in de entourage van Lodewijk XIV vertoefde, hertrouwde nooit en wijdde de rest van haar leven aan de opvoeding van haar twee kinderen en aan de literatuur. Toen haar dochter Françoise – volgens fabeldichter Jean de la Fontaine het mooiste meisje van Frankrijk – na haar huwelijk naar Grignan verhuisde, was ze ontroostbaar. Uit een unieke mix van verdriet en idolatrie ontstond één van de meest intense moeder-dochter correspondenties in de Franse literatuur. Meer dan 1000 uitgegeven brieven, die niet alleen een rijk, persoonlijk document vormen, maar ook historisch gezien zeer interessant zijn omwille van de connecties met het hof van Lodewijk XIV. De brieven zijn naar het schijnt nog altijd een gegeerd item in de Franse boekhandels. En ook in het uiterst gezellige Grignan zelf leeft de figuur van Madame de Sévigné voort.

Het moet ondertussen meer dan tien jaar geleden zijn dat we overnachtten in een klein hotelletje aan de voet van het kasteel van Grignan. Hôtel de Sévigné heette het. Ik had het geboekt omdat het ontbijt in de groene Michelin hoog aangeschreven stond, maar besefte pas enkele jaren geleden de ware betekenis van de naam.

In de zomer van 2013 reden we opnieuw door die mooie, naar lavendel geurende streek en we besloten het kasteel op de rots toch maar eens te bezoeken, samen met de met ons meegereisde zonen. Een mooi kasteel is het, renaissancistisch-classicistisch van stijl en na de vernielingen van de Franse Revolutie volledig heropgebouwd en in al zijn glorie hersteld. Binnenin loop je door kamers en zalen met blinkend parket, prachtige hemelbedden en dito tapijten en enkele andere, zeer tot de verbeelding sprekende getuigen des tijds. En vanaf het grote terras heb je een weids uitzicht over één van de mooiste regio’s van Frankrijk. Dat ik me daar echt niet op mijn gemak voelde, heeft niets met onze markiezin te maken, maar alles met mijn vertigo en een wel zeer ondernemende zoon vier. Als ik eraan terugdenk, tril ik weer als een blad.

Ook bij een eerdere uitstap in de meer zuidelijke Var dook de naam van onze adellijke dame op. Zoon vijf was amper drie, maar ons bezoek aan het kasteel van Entrecasteaux staat in zijn geheugen gegrift. Met dank aan de boeiende verhalen van de gids (die wij bijna synchroon op kindermaat vertaalden) en het majestueuze bed waarin Napoleon himself ooit nog geslapen zou hebben. Het sobere kasteel in dat voor het overige godverlaten dorpje was het buitenverblijf van de dochter van Madame de Sévigné en haar man. De kasteeltuin is, zo vertelt me Wikipedia, nog ontworpen door Le Nôtre, de architect van de impressionante tuinen van Versailles.

Over Versailles gesproken … Als je die tuinen nog eens in beeld wil zien, moet je op vrijdagavond afstemmen op Versailles op Eén. Of je rijdt er op een mooie vrije dag gewoon eens naartoe. Het is niet eens zo ver van hier.