Verkoopcijfers liegen niet. Zondagochtendfiles bij de bakker en de bloemist in het dorp evenmin. We houden dus stiekem toch van Valentijn, ook al is het bon ton te roepen van niet. In Amerika is dat anders. Voor feesten met een hoog showgehalte, staan de Amerikanen vaak op de eerste rij. Complexloos. “Amazing.” “Great.”

Afgelopen vrijdag stal President Obama himself de Valentijn-show. Hij was te gast in de populaire tv-show van Ellen DeGeneres en werd er ‘verrast’ – nu ja, ‘verrast’ … – met een videoboodschap van zijn vrouw Michelle. Ze was voor haar man zelfs aan het dichten geslagen en ze bracht – o wee het cliché – een variant van één van de meest commercieel uitgebuite liefdesversjes ooit:

” Roses are red, violets are blue.

You are the president and I am your boo*. “

*boo betekent liefje of vriendin

En het werd nog meliger toen Obama zelf het woord nam en, geflankeerd door rode rozen, recht in de camera keek en live, voor het oog van miljoenen Amerikanen, van de autocue aflas hoe hij zijn vrouw zou verrassen met … courgettebrood en een mooi geschikt bord vol groenten. ‘Hoe origineel’, dacht ik. En als hij niet had gebroddeld bij het aflezen, zou ik nog gedacht hebben: ‘hoe spontaan’. Hij grapte zelfs met “I Obamacare more about you than you’ll ever know” of iets in die aard. Spijtig dat op de achtergrond My Funny Valentine niet speelde. Ella Fitzgerald haalde het niet van Barry White.

De heilige Valentinus heeft het nooit geweten.  Dat eeuwen na de teloorgang van het Romeinse Rijk de hele wereld der geliefden in de ban zou zijn van kaartjes, hartjes, pralines en rode rozen. En ook Chaucer kon niet vermoeden dat Valentijn door zijn verzen voor eeuwig geassocieerd zou worden met romantische liefde. Maar 14 februari is nu eenmaal Valentijnsdag en ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ook ik me heb laten meevoeren. With the flow. Niet omdat de reclame me daartoe verleidde, wel omdat ik het wilde. Want een 33ste Valentijnsdag met de echtgenoot, het is niet niks. Daar mag je even bij stil staan, vind ik. En dat hebben we gedaan. Zonder show, zonder publiek. Alleen wij twee, privé.

En om deze liefdesdag poëtisch af te sluiten, voeg ik nog een gedicht toe van Carol Ann Duffy. Tegen het cliché. Een fragment uit een lesvoorbereiding Engels uit 2014. Van voor de burn-out dus.

VALENTINE

Not a red rose or a satin heart.

I give you an onion.
It is a moon wrapped in brown paper.
It promises light
like the careful undressing of love.

Here.
It will blind you with tears
like a lover.
It will make your reflection
a wobbling photo of grief.

I am trying to be truthful.

Not a cute card or a kissogram.

I give you an onion.
Its fierce kiss will stay on your lips,
possessive and faithful
as we are,
for as long as we are.

Take it.
Its platinum loops shrink to a wedding-ring,
if you like.

Lethal.
Its scent will cling to your fingers,
cling to your knife.