Er gaat niets boven slapen in de eigen sponde. Dat wist ik eigenlijk al langer, maar enkele dagen weg van huis zetten die dingen weer in perspectief. Zoals de kwaliteit van de echtelijke sponde. Een investering die al bijna dertig jaar draagt en staat. En super ligt.

Ons logeeradres, Domaine sur les Sarts in Ohey, was nochtans weer om door een ringetje te halen: een gerestaureerde vierkantshoeve bovenop een Condruzische heuvelrug met een bucolisch uitzicht zo ver het oog reikt. In de voormalige herenhoeve hebben de naar onze normen jonge eigenaars vier suites ingericht. La Suite Blanche was voor drie dagen de onze en ik heb zo’n vermoeden dat de kleur van de muren naamgevend gewerkt heeft. Een ruime, smaakvol ingerichte living met brede, eeuwenoude eiken vloerplanken en een monumentale haard, een praktisch ingericht, ton-sur-ton keukentje, een sfeervolle slaapkamer met brede boxspring en een met-witte-metrotegeltjes-afgewerkte badkamer. Plafondhoge ramen met uitzicht op een gekasseide binnenplaats. Het Bongoboekje beloofde Flamantstijl en dat klopte ook, al droegen sommige decoratieve items duidelijk Ikea-signatuur. Een olijfboom in handgevormde houten pot fleurde de verste kamerhoek op.

Tot enkele dagen geleden was de Condroz voor ons onontgonnen terrein.  Ik herinner me de naam alleen uit mijn aardrijkskundeschriftje-met-logaritmetafels-op-de-achterflap van de lagere school. Van op zo’n dubbelgevouwen en ingeplakt gestencild blad dat de Meester tijdens de speeltijd afdraaide in het kleine kamertje naast onze klas en waarvan je uren nadien nog de inktgeur kon opsnuiven. We moesten de streek bruin kleuren, want er was daar veel akkerbouw, zei hij. De man kende wat van kleurensymboliek. Was een helderziende bovendien, want meer dan 40 jaar later klopt de legende die we toen maakten bij de kaart van België nog altijd. De streek, die maar liefst vier Waalse provincies overspant, is een aanrader voor wie houdt van lange wandelingen vol rust en glooiing en pastorale geuren. Met alleen het geluid van je eigen voetstappen, kwetterende vogels of kabbelende beekjes. Een ideale plek om sputterende batterijen  weer op te laden.

Maar af en toe hingen we ook de echte toerist uit. Die met z’n Smartphone in de aanslag door de gezellige straatjes van Durbuy of Le Vieux Namur kuiert. Die een tearoom binnenstapt voor een verwenkoffie of op Tripadvisor een restaurant zoekt uit de top tien en dat dan nog vindt ook. Die over mini-slotgrachtjes springt om op stenen everzwijnen te klimmen. En die van kasteel tot kasteel rijdt en dan tot zijn en haar grote verbazing constateert dat de eerste week van de paasvakantie blijkbaar geen toeristisch seizoen is. Kastelen van Modave en Vêves gesloten dus. En geen Doornroosje te bespeuren.

Gelukkig zijn er dan nog de kaas- en bierproducerende abdijen en de Tuinen van Annevoie. Toen we daar uit onze mobiel stapten, brak de zon zowaar door het wolkendek zodat er toch nog enkele spatten blauwe lucht op onze foto’s prijken. Mooie tuinen overigens, die van Annevoie. Een combinatie van Franse, Italiaanse en Engelse tuinarchitectuur. Classicisme, raffinement en romantiek in één. Kunstig aangelegd en prima onderhouden. Met tientallen fonteinen en waterpartijen die al meer dan 250 jaar feilloos werken. En dat zonder inmenging van machines, zegt de folder. Een staaltje van ingeniositeit, zegt de folder. Wij kunnen het na deze Condruzische uitstap alleen maar beamen.