Nog even en we vieren onze fluwelen huwelijksverjaardag. Die zit zo ergens tussen zilver en parelmoer in.

Al die verschillende stofnamen zouden stammen uit een tijd waarin gehuwde koppels bij elk gewonnen jaar een nuttig cadeau kregen, telkens uit een ander materiaal. De kostbaarheid ervan neemt jaar over jaar toe.

Fluweel dus. Klinkt mooi en zacht en ook wel koninklijk rijk. Gemakkelijk ook, als vanzelf. Alsof je op fluweel zit.

Het doet me denken aan ons zilveren feest vier jaar geleden. Aan het moment waarop de nestor onder de schone broeders rechtstond en alle gasten vroeg een elfje te schrijven. Zo’n kort gedichtje van exact 11 woorden, over 5 versregels verstrooid. Nonkel X (en de andere schone broeders en dito zusters mét hem) toverde zelfs gelegenheidskaartjes en vijf dozijn balpennen uit zijn feesthoed. Een origineel initiatief en een mooi hebbedingetje voor ons achteraf. Alle elfjes verdwenen in een decoratief doosje, dat ik af en toe open om ze te herlezen.

Elfjes dus. En ze bestaan echt, deze elfjes, want gisteren kwam ik er toevallig nog een aantal tegen op vivapo’s blog. Vivapo heeft zelfs een Elfjeskabinet opgericht en nam zich voor dit jaar 366 elfjes schrijven. Eentje voor elke dag van het schrikkeljaar.

Eén van de leukere uitdagingen in blogland, als je het mij vraagt. Haalbaar ook, al vergt zo’n challenge natuurlijk wel de nodige discipline. De inspiratie plukt Vivapo uit de dingen van de dag: kleinkindjes die paaseitjes rapen, Brugge dat zich klaarmaakt voor de Ronde, zelfzorg, een foto, … of gewoon een lunch op Paasmaandag.

lunch 

op Paasmaandag

zoete aardappel en

asperges op bedje van

zalm

Meer moet dat niet zijn. Geluk schuilt meestal in kleine dingen. Poëzie ook.