Pure luxe vind ik het. Op een doodgewone donderdagmorgen gaan ontbijten in de nieuwe Le Pain Quotidien in onze buurt. Het is een ochtend waarop we alleen thuis zijn en geen enkele van de vijf zonen zit te wachten op zijn petit déjeuner. Ze zitten elders vandaag, de zonen. Even uitgevlogen naar verschillende plekken in binnen- en buitenland. Het moet zo’n 28 jaar geleden zijn dat we hier nog eens volledig kinderloos waren. En op een dag als vandaag is dat pure luxe, want we hebben wat te vieren. Maandag, als iedereen terug is, doen we het feestje nog eens over, maar dan thuis, ’s avonds en met z’n tienen.

Vandaag gaan we voor een full continental breakfast. Alles bio, als we de zaak mogen geloven, en dat merk je aan de prijzen. Maar voor een rustig en copieus ontbijt in een mooi kader hebben we dat graag over. Alain Coumont weet hoe hij zijn filosofie moet verkopen. Mooi logo, een sloophouten toog om u tegen te zeggen. Alles in zijn brood- en eethuizen ademt bio en de mooie kant van het landleven. Een kant vol gezelligheid en genieten van …

Centraal staat de lange, gemeenschappelijke tafel. Daarrond kleine en grotere houten tafeltjes met stoelen, leren zeteltjes aan het raam. Hier en daar sfeervolle hoekjes met stillevens van bio-producten.

Een groot schoolbord waarop de suggesties met sierlijke krijtletters zijn neergeschreven. Op elke tafel de vertrouwde bio-confituren en dito olijfolie. Klassieke muziek op de achtergrond.

Het kleurrijke ontbijt wordt in geen tijd door een vriendelijke jongen aan tafel gebracht. Twee bowls uit grootmoeders tijd, waarschijnlijk mooier dan toen en tot aan de rand gevuld met dampende koffie. Glaasjes versgeperst en gekoeld fruitsap. Een mandje met zelfgekozen koffiekoeken en twee soorten bio-brood. Bio-boter en een lichtgekookt scharreleitje voor de echtgenoot. Een bord met ham en kazen voor mezelf.

En uiteraard nog een bowl met vers fruit. Luxe-fruit. Zoals aardbeien, bramen, frambozen en blauwe bessen. Versierd met muntblaadjes, perfect deelbaar door twee.

Das Frühstück war ‘vurrukkulluk’!