6.20 u. Onze wekkers breken de stilte. Stef Bos hoeft het niet eens te vragen. Het is de wekkerradio die de ochtendspits afbijt en even later doet ook de gsm een sarcastische duit in het zakje. Veel zin om op te staan is er niet, want ik ben weer moe. Heel moe. Al enkele dagen. Voorjaarsmoe, in de zin van moe in het voorjaar.

Ik stap naar beneden, houterig, als een robot bijna, zoals wel vaker de laatste tijd, en fleur op als ik recht in de ogen van een prachtige bos lentebloemen kijk. Een lieve verrassing van de echtgenoot voor onze huwelijksverjaardag. Ik trek de rolgordijnen op … en sta oog in oog met een stralende, bijna lachende hemel. Zie een frisgroene tuin, half zonovergoten, half in de schaduw. Zet koffie, dek de ontbijttafel en bak broodjes af.

Een fleurig boeket, een staalblauwe lucht en een vroege ochtendzon geven het humeur een boost. Ook al is het hier weer werk- of schooldag na twee weken paasvakantie. Niet voor mij. Want ik ben en blijf gewoon thuis.

En zo wordt het vandaag weer stil in huis. Solo-tijd dus voor opruim en schoonmaak en heel veel was. Tijd om boodschappen te doen voor het fluwelen feest met de kinderen vanavond. Tijd ook om mijn haar een verjongingskuur te geven en het stugge grijs te laten bruinen. Tijd om eindelijk de bloemzaadjes te zaaien die de echtgenoot in februari meebracht van de Ardennen. En hopelijk ook wat tijd voor een verkwikkende solo-wandeling. Ik laat mezelf uit,  bij manier van spreken. Ga met mezelf op wandel. En dat ik vandaag de jas aan de kapstok kan laten, is mooi meegenomen. Een instant lentegevoel nestelt zich binnenin.

Want het gras groeit weer. Maaiers zoemen door de stilte. Slakken trekken nieuwe sporen tot aan het jonge bladgroen. Mollen duwen weer naar het licht en bij de Nederlandse overburen bloeien de kerselaars rozig. De rabarber bij het kippenhok krult de bladeren. Twitterende eksters, eenden en duiven flirten er ongegeneerd op los. Alleen onze kippen, die zitten blijkbaar nog in wintermodus. Ondanks de legkorrel.