Bent u ook Whoppa en King?  Wij wel. Denk ik tenminste, want voor de telecommunicatie zorgt de echtgenoot. Maar soit, de gele speler opereert ook hier en als er geen problemen zijn met bereik of wifi-signaal kan er dus gebeld, gesurft, ge-sms’t en gekeken worden. En kunnen we ook favorieten opnemen of bestellen.

In een groot gezin als het onze, met nog altijd (maar) één centrale gezinstelevisie – een kleine, tweede kijkbuis hoort bij de snoezelruimte van zoon vier – in een voor kijkbuisplezier ingerichte zithoek, is dat dezer dagen geen overbodige luxe meer. Want het is niet omdat we mekaar hier goed verstaan, dat we ook dezelfde tv-smaak hebben. Laat staan gelijklopende agenda’s hebben.

Niet dus. En bijgevolg wordt er ook hier gretig voorgeprogrammeerd en getimed. Om niets te missen van Thuis, Extra Time, Game of Thrones, Deadliest Catch, Downton Abbey of Vikings. Of van de digitale Fabeltjeskrant in 2018. Uiteenlopende smaken, zoals u ziet. En soms zorgt dat voor wachtrijen. Met x aantal wachtenden, behalve ’s morgens … zo tussen 7.00 en 7.30u. Dan staat er niemand van de kijkbuiskijkers te trappelen. En kan zoon vijf na het ontbijt geheel ongestoord zijn dagelijkse portie Friends verorberen. Als hij alle tien seizoenen wil uitzitten, heeft hij daar drie kwart jaar voor nodig.

Omdat hij de voorbije week enkele dagen ziek was en ik hem dus niet naar school hoefde te taxiën, liet ik me even meeslepen.

Een geweldige reeks eigenlijk, Friends. Boordevol Amerikaanse humor die ik begrijp én kan smaken. De ultieme ontspanning en feelgoodtelevisie ook. Want vriendschap overwint alles. Monica, Joey, Rachel, Chandler, Ross en Phoebe zwermen voortdurend rond elkaar, kunnen alles met iedereen bespreken, gaan voor de ander door het vuur, kunnen gewoon niet zonder elkaar. Twintigers die hun leven uitbouwen met en rond hun vrienden. Die een ‘urban tribe’ oprichten met vrienden die véél meer zijn dan familie.

Framily, om het met een modewoord te zeggen.  Uiterst zelden mag er in Friends eens een pa of ma of zus figureren, las ik vorige week in de krant. Als randfiguur.  Niet als onvoorwaardelijke steun of troost, niet als gezellige ouder bij wie ze ’s zondags op de koffie gaan, maar als iemand die vooral gêne en vervelende herinneringen meebrengt. De “familie als lastig gezwel” eigenlijk, schreef dezelfde krant.

En daar prikt de herkenning, dwars door alle Amerikaanse karikaturisering heen. Niet iedereen heeft het geluk geboren te worden in een gezin dat hem of haar omarmt en past.

Gelukkig heb je dan framily. Vrienden met wie je, uit vrije wil, samenzit op koffienamiddagen, zomerse barbecues of zondagavondetentjes. Om samen te smullen van ijsjes en milkshakes. Om urenlang te keuvelen over van alles en nog wat, zonder dat je moet opletten wat je zegt of hoe je kijkt. Mensen die je energiepeil altijd weer een boost geven, zodat je nadien zonder meer, zonder frustratie of schaamte, gewoon blij kan zijn dat het weer ‘echt gezellig’ was. Of beter ‘gezellig écht’.

Dat gevoel had ik gisterenavond toen ik de vaatwasser vulde en moe maar voldaan de vuile wijnglazen met de hand afwaste. Een uitloper van het bezoek van een hele goede vriendin slash ex-kotgenote slash ex-studiegezel slash soulmate en haar geliefde. 33 jaar geleden vroeg zij mij om getuige te zijn bij haar huwelijk. Vier jaar later was zij mijn getuige. Framily dus. Ook al hebben we allebei een zus.

foto https://www.google.be/search?q=friends&biw=1101&bih=586&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwiil5XsnJjMAhUHlh4KHaX6D3cQ_AUIBigB#imgrc=PadKi8NGxppz8M%3A