het karma van de kinesiste

Auteur anna b.

We schrijven 18 maanden na de gemene tackle van het burn-out beestje op mijn lichaam en geest.

“En hoe gaat het nu?” vroeg de dokter toen ik hem vorige week nog eens opzocht voor een nieuw voorschrift kinesitherapie. Want ondanks de rust en het mijden van histaminetriggers, blijven artrose en verharde spieren geregeld voor mobiliteitsproblemen zorgen. En dan heb ik het karma van de kinesiste nodig. Verlichting. Masserende vingers op de zere plek.

Voor een woensdagochtend oogde de wachtkamer ontzettend leeg. De dokter, zonder witte jas, had dus tijd en dan wil hij al eens babbelen.

“En hoe gaat het nu met u?” vroeg hij in de openingsminuut. Het woord blessure sprak hij niet uit.

“Beter,” zei ik. “Veel beter, maar ik ben nog geen 100%.”

“Dat is normaal, ze.” zei de dokter. “En waar moet ge nog winnen?” vroeg hij. In de revalidatie bedoelde hij.

“Bij mijn energie. (stilte – ik wikte mijn woorden en beelden) Soms,” zei ik “is het alsof er lood op me valt. Een soort moeheid die heel zwaar weegt. De man met de hamer die toeslaat. Geen klopke, maar een klop. Zonder aanleiding vaak, zonder dat ik iets speciaals heb gedaan.”

Hij knikte rustig, begrijpend.

“Ook dat is heel normaal,” antwoordde hij. “Het was een serieuze burn-out en ge had er al lang tegen gevochten.” Ik knikte van ja en slikte even. Vorig jaar was ik hier nog gegarandeerd beginnen wenen.

“Het is goed dat ge dat jaar loopbaanonderbreking hebt bijgenomen.” voegde hij eraan toe.

“En weet ge al wat ge daarna gaat doen?”

Ik zei van niet. Zeker niet terug naar de werkplek waar het misliep. En ook niet naar een andere school. Geen grote drukte meer. Ik zou er niet meer tegen kunnen, denk ik. Misschien van thuis uit werken. Vertaalwerk of zo. Redigeren, bijles geven. Een boek schrijven. Of muffins bakken en confituur maken en dat dan verkopen. Misschien gewoon thuisblijven en niet meer uit werken gaan. Maar wat dan met mijn pensioen? Ik weet het nog niet. Maar ik kan nog een jaar loopbaanonderbreking aanvragen …

“Da’s goed. Dan hebt ge nog wat tijd.” probeerde de dokter af te ronden.

Ik knikte opnieuw, betaalde en vertrok. De wachtkamer was nog altijd even leeg. De grieppiek was achter de rug was. Vandaar.

Buiten scheen gelukkig de zon en ik was te voet gekomen. De stappenteller in mijn jaszak was blijven staan op 2145. Dat kon beter.

En dus besloot ik nog verder door te lopen naar het dorpscentrum om dan langs het pad naast de beek naar huis terug te wandelen. Maar eerst nog wat snoepen van het uitstalraam van Roos en Marijn, een mooi en gezellig bloemenwinkeltje waar we trouwe klant zijn. Even stelen met mijn ogen. Van de fijne bloemstukken, sfeervolle decoratie-ideeën en vazen in frisse lentekleuren. Bloembinden is kunst. Mijn associatieve geest ging ervan aan het fladderen. Aan het woordbinden. Gedachtenbreien.

Roos en Marijn. Rozemarijn. Rijmt op Karmozijn. Kan rood of paars zijn. Karmazijn. Niet karm-azijn maar karma-zijn. Karma zijn. Goed karma. Op de zere plek. Doet wonderen.

karma in de betekenis van handeling, actie

13 gedachtes over “het karma van de kinesiste”

  1. Het kost ook wel even tijd om uit te vinden wat voor werk of levensstijl wel bij je past, vooral na zoveel jaar. Maar wel fijn dat het al wel een stuk beter gaat! 🙂 Voor mij is het nu 21 maanden geleden. Het gaat op en neer, maar de laatste 2 maanden ofzo voelt als een soort versnelling, bij heel veel dingen denk ik, wauw een half jaar geleden zou ik dat nog niet kunnen. Dus dat geeft wel moed. En soms dan lijkt het weer maanden lang stil te staan, en denk ik, blijf ik nu voor de rest van mijn leven zo? Ach ja, geduld is een schone zaak.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  3. Wat fijn, dat het beter met je gaat. En ook fijn, dat het niet zo druk was bij de dokter en hij wat extra tijd had.

    Die energie.. Gek, dat men zich zo plots verschrikkelijk moe kan voelen, zonder dat daar een reden voor is. Ik probeer het nu op te lossen met magnesiumtabletten, extra vitamines, …
    ‘k Kan maar proberen, denk ik dan..

    Het zal inderdaad niet gemakkelijk om een keuze te maken na het jaar loopbaanonderbreking. Alles goed overwegen, maar vooral je hart volgen.. denk ik zo..

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  5. Wat schrijf je mooi. In ieder geval doet de zon wonderen, opladen die batterijen! En daarna genoeg energie bijhouden; want als je al je energie uitbesteedt, lopen ze gegarandeerd terug leeg. ‘When God closes a door, somewhere he opens a window.’ (even gestolen uit ‘The sound of music’, ik vond dat altijd al een hoopvolle gedachte)

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Ik ben blij te horen dat het beter met je gaat. Wat de toekomst betreft,ik vermoed dat je naast de loopbaanonderbreking ook recht hebt op enkele jaren verlof zonder wedde. Dan krijg je niks meer, maar mag je wel weer verdienen en dat zonder je benoeming volledig op te geven. Want een knoop doorhakken is voor velen nog moeilijker als de gevolgen meteen al definitief zijn…
    Succes met de toekomstplannen, dat ze van vage dromen in een goed aanvoelende werkelijkheid mogen veranderen!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  12. Je schrijft zo mooi wat ik ook voel. Het doet deugd om de vermoeidheid en de twijfel te herkennen. Weten dat het normaal is… Want zo voelt het soms niet. Hopelijk voel je jou iedere dag weer een beetje beter. Of komt er snel een goede dag na een mindere :). Veel moed!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.