Vanmorgen moest ik toch even slikken. Op mijn nuchtere maag nog wel. Want ik ben niet goed bezig. Echt niet. Ik lap de huisregels aan mijn laars. Heb meer DON’TS dan DO’S op mijn interieurconto staan. Ben met andere woorden totaal OUT. Dat zegt althans het dS Magazine Wonen.

Om eerlijk te zijn, de berisping komt eigenlijk niet onverwacht. Woonmagazines à la Knack en de Standaard, die graag strakke, klinisch witte of ik-wil-me-onderscheiden-van-de-rest-door-speciaal-te-doen-met-mijn-huis interieurs showen, zeggen me niks. Daar kijk ik in de krantenwinkel straal over heen. Om te grijpen naar de Wonen Landelijke Stijl of Country Homes and Interiors. Maar op zaterdag zit het dS Magazine nu eenmaal bij onze krant en het zou zonde zijn van het abonnementsgeld om er niet in te kijken. Je weet maar nooit wat je erbij leert of wint. Een anti-idee misschien. Of gespreksstof voor een volgende koffieklets. Misschien onverwachte inspiratie voor een blogpost …

En ja, bijgevolg zit ik hier op mijn laptop te tokkelen – rammen, zegt de zoon -, woorden in het rond te spuien. Beter gezegd in lijstjes te gieten. In DON’TS en DO’S. Uit het boekje. Volgens het boekje.

DON’TS                                                                     DO’S

1 accentmuur                                                              lijnen- of vlakkenspel

2 orchideeën                                                               vetplanten & tuinbloemen

3 een salontafel                                                          bijzettafels

4 een steriel witte keuken                                       leefkeuken met ballen

5 persoonlijke foto’s                                                 quotes

 

Zo’n lijstjes smeken natuurlijk om een reactie. Zeker als je in het defensief gedrongen wordt.

1 Ik heb namelijk geen accentmuur, maar wel beige en greige tinten op de andere muren. Omdat ze rust brengen en me meer aan aarde doen denken dan ecopaars, wijnrood of fluogroen. Omdat je  zo’n achtergrond met heel veel andere kleuren kan combineren en zo je interieur toch regelmatig kan updaten zonder om de paar jaar dagenlang op ladders te staan en borstels uit te wassen. De lijnen en vlakken die het boekje als alternatief naar voor schuift, lijken me al even psychedelisch als het behang dat de journaliste misprijst.

2 En dan zijn er de bloemen. Ik hou van bloemen en planten in huis. Echt waar. Zou liefst elke week een vers boeket of twee, drie hebben staan. Of stralend groene planten zonder bruine tippen. Of orchideeën die nog alle bloemknoppen hebben. Van die witte, zoals bij Mrs Brubeck, want die matchen overal en bovendien gaan ze lang mee, zolang je ze niet te vaak met lauw water doorregent. Waarom zou ik dan kiezen voor drie stekelige cactussen of onooglijke vetplantjes op een rij? En tuinbloemen in een vaas – van een contradictio in terminis gesproken! – zijn mooi … hooguit een dag, dus waarom zou je ze uit hun natuurlijke habitat weghalen?

3 Om mee te zijn, zouden we bovendien ook nog onze salontafels moeten buiten gooien en vervangen door Don’t Leave Me-tafeltjes. Zo’n kleine, vederlichte dingen, die je overal met je meesleurt, als een knuffel. Als volwassene? Kom zeg. Bovendien, op zo’n tafeltje past niet meer dan een glas en een pot nootjes. Onze salontafel, die kan wat hebben: een snoeppot, woonblaadjes om in te kijken als er niets op tv is, glazen zoveel je wil, geurkaarsen, een kaasschotel met brood voor een laatavondgoesting, tot zelfs de voeten van alle omzittenden …

4 Steriele, witte keukens doen me aan ziekenhuizen denken. Of apotheken en ik associeer ze dus niet met gezelligheid. Toen we vijf jaar geleden aan een nieuwe keuken toe waren, kozen we voor een strandkleur in combinatie met wit geolied eikenhout, blauwe hardsteen en een groot, zwart fornuis. Verschillende kleuren dus, – hoera, een DO! – , maar liever geen knalgeel of lichtblauw. Deze keuken moet er binnen 10-11 jaar nog staan, zonder onze gepensioneerde ogen pijn te doen.

5 En vergeet persoonlijke foto’s. Geen kadertjes of prikborden vol foto’s van geliefden en zomervakanties. Absolutely not done in woonland. Dat de huisdokter dat advies geeft aan mensen die hun huis willen verkopen, daar kan ik nog inkomen, maar wat er mis is met leuke foto’s en warme herinneringen ontgaat me. Alles dus. Want nu moet je quotes in huis hebben. Geen oubollige Bond Zonder Naam– of Druivelaar-wijsheden maar quotes met moderne diepgang à la Let’s stay in bed of Where’s my gin-tonic. Voor wie ondertussen ook zijn ogen vol ongeloof openspert, ik vind dit niet uit. Het staat in het boekje. Echt waar.

Maar net daaronder lees ik: “ook muurstickers en letterslingers zijn populair.” Hé, dat is een DO die klopt. Want in mijn keuken-zonder-ballen hangt wel degelijk een muursticker met een recept voor appeltaart. Vijf jaar geleden online gekocht in Nederland. En in de snoezelruimte van zoon vier hangt een oude, maar bontgekleurde, disco-achtige letterslinger met ‘Joyeux Anniversaire’ erop. Niet omdat we die mooi of hip vinden, maar omdat de zoon geniet van het lichtspel tegen het houten plafond als hij de fonkelende letters laat bewegen.

Daarom is die slinger een DO. Niet omdat het in dS Wonen staat.