, in deze streek, is het goed toeven, al zeg ik het zelf. Puur toeval eigenlijk dat we hier neerstreken en ons nest bouwden. Want we zijn geen van beiden hier geboren. Onze ouderlijke nesten, het ene al wat warmer dan het andere, lagen elders, ergens midden ’t bronsgroen eikenhout. ’t Kan dus verkeren.

En dus bleven wij, net als zovele studentenformaties voor ons, rond Leuven hangen. Wonen we ondertussen al 28 jaar op deze plek tussen Ijse en Dijle.

We vielen als een blok voor “het potentieel” van dit huis-met-grond-en-aanhorigheden, om het met een eufemisme te zeggen. Geen kat die het toen hebben wilde en dat was ons geluk.

De erfgenamen hadden al van alles geprobeerd om van het huis van moeder zaliger af te geraken: uit de hand te koop, dan openbaar te koop, dan maar weer uit de hand te koop en als dat niet lukte, zouden ze het verkavelen.

Net op tijd zagen wij de piepkleine aankondiging in de Passe Partout. Het ‘goed’ viel bovendien nog net binnen ons schamele budget. Wij waren dus verkocht – de familie iets minder – en het huis-met-grond-en-aanhorigheden werd het onze.

Voor wie er zich moeilijk iets kan bij voorstellen, probeer ik de staat waarin deze droomsetting zich bevond toch even te schetsen. Doe je ogen dicht en laat je fantasie stromen. Naar een steil aarden wegje vol putten en plassen met op het laagste punt een lichtblauw gekaleide sliert gebouwen en een kramikel hek. In het midden een huis(je) waar je letterlijk met de deur in huis valt. Twee ‘plaatsen’ beneden, steile en smalle houten trap naar twee kamerjes boven. Twee peerlampen, geel met bruine muurtegels, geen stromend water, geen wc, laat staan een badkamer. Buiten een oude varkensstal, een mesthoop, een schuur uit 1865 – ooit nog café geweest naar het schijnt -, nog een kot, een hondenhok en … een “huske” (voor de 50-minners: zo’n kouwelijk hok aka een buiten-WC. Zo’n hok met een bak, een houten plank met een gat erin voor grote en kleine boodschappen en veel (vochtig) krantenpapier. Maar met een hart in de handgeschilderde deur.). Verder een moestuin, een boomgaard en een weide. Achteraan begrensd door een bosje populieren en een lieflijk stromende beek. Een plek met potentieel dus.

Na 29 jaar saneren, afbreken, verbouwen en uitbreiden is er veel veranderd. Is ons huis bijna klaar, ons groot terras bijna aangelegd, onze tuin bijna zoals we ‘m hebben willen. We wonen hier graag. En als het van mij alleen afhangt, ga ik hier nooit meer weg. Omdat de plek perfect ging passen.

Alhoewel … voor fietsers is de streek geen geschenk. Van het nut van fietspaden lijkt ons gemeentebestuur niet op de hoogte en hellingen tussen 10 en 17% liggen hier zomaar voor het grijpen. Wil je ergens geraken, dan moet je omhoog. En what goes up must vroeg of laat come down natuurlijk. Om veilig, vlak en rechtdoor te fietsen, moet je dus elders zijn. Zouden we beter weer naar Limburg verkassen. Bovendien is wonen hier duur. Leuven en Brussel liggen vlakbij, de autowegen naar de kust en de Ardennen ook en dat zie je aan de prijzen. Dat merk je aan de talen van de buren. Voor jonge mensen is het dan ook geen sinecure om hier nog iets betaalbaars te vinden. En dat is jammer.

Maar voor het overige is het goed toeven in zuidelijk Dijleland. We hebben hier kastelen en B&Bs en Chardonnay Meerdaal en hele lekkere tafeldruiven. In een groen en gevarieerd landschap met valleien, hellingen en plateaus (het Brabants Leemplateau om precies te zijn). Met bosjes, bossen en een woud, een natuurreservaat, enkele pittoreske dorpsgezichten, veel water en holle wegen.

Je kan hier ook nog wandelen zonder een mens tegen te komen. Of mountainbiken. Door de week ga ik meestal alleen op pad, gewapend met stappenteller en/of zwarte flower-powerfiets. Maar op vrije dagen en tijdens het weekend gaan de echtgenoot en zoon vier mee naar buiten en soms ontdekken we dan nog nieuwe hoekjes.

Zo ook afgelopen zondag. Een namiddag met veel zon die smeekte om een wandeling. Op de terugweg, op nauwelijks een kilometer van onze achtertuin, sloegen we een onbekend zijpad in dat bovendien rolstoel-proof bleek. Het paadje mondde uit in een doodlopende straat, iets hoger dan het dorpscentrum. Met enkele nieuwe woningen in pastoriestijl tussen oude druivenserres en dito huisjes. Vlakbij de school, de bakker en de bushalte. Ideaal voor jonge gezinnen.

Aan het einde van de straat stond een “te koop”- bord. Voor een vrijstaand huis. Zichtbaar verbouwd en niet al te groot, maar verzorgd en instapklaar. En mét een grote tuin. Omdat de oudste zonen stilaan uitkijken naar een eigen stek en ik nogal vastgoed-nieuwsgierig ben, tikte ik de straatnaam in op de site van het immokantoor. Hit. Het plaatje klopte. Voldeed aan enkele belangrijke criteria. Had zelfs potentieel om uit te breiden. In gedachten zag ik er één van de zonen al wonen. Een moestuin houden en gras maaien. Ik zag de toekomstige kleinkindjes al rennen op het gras of zwieren op de schommel. Ze zouden met hun fietsjes zelfs naar oma en opa kunnen rijden …

Mijn fantasie sloeg op hol. Nam mijn moederlijke en grootmoederlijke wensen heel even voor werkelijkheid. Ik moest dus ingrijpen. Een reality check doorvoeren. Ik wierp een bange blik op de vraagprijs en … weg waren fantasie en potentieel.

Thuis was er gelukkig verse koffie. Met homemade comfortcake. Een probeersel met dagverse rabarber van eigen kweek. Geplant in onze tuin. Op de grond bij het huis-met-aanhorigheden.

Heb ik al gezegd dat het goed toeven is tussen Ijse en Dijle?