Het is eens wat anders, zo’n logje in twee delen. In een VOOR en een NA. En nee, het is niet wat je denkt. We hebben geen Jani of Lien Degol op bezoek gekregen om ons te restylen (al zou dat misschien geen kwaad kunnen). Ook geen Huisdokter om ons interieur om te turnen. Het is een VOOR en NA rond de Afspraak. Een nieuwe afspraak met de directie van de instelling waar zoon vier nu (nog) verblijft.

VOOR

Het voorzichtig optimisme over de toekomst van zoon vier na het gesprek van januari – waarin we een verlenging kregen tot februari 2017, in de veronderstelling dat de omschakeling naar het nieuwe gehandicaptenfinancieringssysteem dan rond zou zijn – is, samen met de zon van afgelopen zaterdag, verdwenen. Omdat we het even niet meer weten. Door de bomen het bos niet meer zien. En amper licht.

Het bos, het gehandicaptenbeleid in België, is groot en donker. Met stekelig struikgewas waarin je verstrikt kan geraken. En een wirwar van paden waarin je makkelijk kan verdwalen. Met duizenden bomen en boompjes die wachten en wachten. En met enkele grote, dikke eiken die beslissen of net niet, mist strooien of telkens andere verhalen vertellen. Opdat jullie hier een beetje zouden kunnen volgen, moet ik enkele van die dikke bomen noemen.

Er is het Perspectief 2020-plan van Vlaams Minister Jo Vandeurzen en de omschakeling naar een persoonsvolgende financiering. Budgetten op maat, zeg maar. Er zijn de instellingen die niet langer rechtstreeks gesubsidieerd worden, maar hun inkomsten voortaan moeten krijgen van de gehandicapten zelf. Er is nog altijd het Vaph (Vlaams Fonds voor Personen met een Handicap) dat moet inschalen hoe groot je zorgnood of je handicap is (die handicap is eigenlijk al lang bepaald door een federale dokter van de FOD Sociale Zekerheid, maar hé, dit is België! ) en bijgevolg hoeveel budget je toegewezen krijgt om je zorg in te kopen. En er is de DOP (Dienst Ondersteuningsplan), een vrij nieuwe dienst die gehandicapten moet helpen een Ondersteuningsplan op te maken (verplicht document als je een nieuw of hoger budget wil aanvragen).

Ik keer terug naar ons probleem. Op aanraden van de directie van de instelling hebben we contact opgenomen met de DOP. Een vriendelijke dame heeft al meerdere uren bij ons doorgebracht. Om een zicht te krijgen op ons gezin, op zoon vier, op wat hij kan en niet kan. Maar aan het eind van haar derde bezoek zegt ze dat ze het zelf niet goed meer weet. Dat ze ons goed wil adviseren en het beste wil voor zoon vier, maar niet meer weet wat dat beste is. Dat ze niet weet of het eigenlijk nog zin heeft om verder te doen met het Ondersteuningsplan. Iemand van het Vaph heeft haar verteld dat er – hadden we anders verwacht ? – een serieuze vertraging zit op de omschakeling voor de ‘vergeten’ leeftijdscategorie waarin zoon vier zich bevindt (de 21- tot 25-jarigen). Dat hij misschien pas in 2018 een budget zal toegewezen krijgen en dat we ervoor moeten zorgen dat hij dan nog altijd in een instelling van het Vaph zit. Maar daar moet hij in principe in februari 2017 weg en aangezien hij geen prioritaire status kreeg (voornamelijk omdat we een stabiel, klassiek gezin zijn) waardoor hij ook geen kans maakt om van de wachtlijst af te geraken, staat hij dan op straat. Zouden we hem de hele dag thuis moeten opvangen en bezighouden. Maar dan valt hij uit het systeem en is er helemaal geen budget. En als er geen budget is, kunnen we ook geen thuisopvang betalen voor als wij er niet zijn.

En dus weten wij het ook even niet meer. Weten we niet welk actieplan nu het beste is. Twijfelen we of de instelling bereid zal zijn om nog eens te verlengen. Willen we dus vanmiddag onze nieuwe vragen aan de directie voorleggen.

Dat, lieve lezers, is, in een notendop, de stand van zaken op dinsdagmorgen 11 uur. VOOR het gesprek dus.

NA

Dinsdagavond iets over zeven. De tafel is afgeruimd, het avondeten achter de kiezen. Het verhelderende gesprek achter de rug. En we zien gelukkig weer wat meer bos en wat meer licht. Wat niet wil zeggen dat alles nu zo klaar als een klontje is. Helemaal niet, want de directie weet het ook nog niet allemaal. Krijgt ook tegenstrijdige dingen te horen en te lezen. Zit dus ook met vragen. Ziet nog veel onduidelijkheden. Individuele situaties bijvoorbeeld die het beleid over het hoofd heeft gezien. Budgettaire problemen ook, want de hele operatie kost meer dan gepland. En er moet overal gesnoeid worden. Ook in dit bos.

Maar we zijn weer even gerustgesteld. Zoon vier wordt niet op straat gezet. Mag langer blijven als blijkt dat er ook volgend jaar geen budget voor hem is. Meer nog. We hebben het gevoel dat de instelling er alles aan zal doen om de zoon aan boord te houden. Omdat we ook expliciet vragen dat hij bij hen blijft. Zo kort bij huis zit bijna niemand.

En voorlopig doen we dus niets. We leven verder en wachten. Wachten tot er meer duidelijkheid is. De vriendelijke dame van de DOP kan ondertussen het traject van haar Ondersteuningsplan rustig verderzetten. Wij lopen het mee, want we krijgen de tijd. En dan ligt dat document al klaar voor als er verdere stappen moeten gezet worden, daar in het grote, donkere bos.