Het is eens wat anders, zo’n logje in twee delen. In een VOOR en een NA. En nee, het is niet wat je denkt. We hebben geen Jani of Lien Degol op bezoek gekregen om ons te restylen (al zou dat misschien geen kwaad kunnen). Ook geen Huisdokter om ons interieur om te turnen. Het is een VOOR en NA rond de Afspraak. Een nieuwe afspraak met de directie van de instelling waar zoon vier nu (nog) verblijft.
VOOR
Het voorzichtig optimisme over de toekomst van zoon vier na het gesprek van januari – waarin we een verlenging kregen tot februari 2017, in de veronderstelling dat de omschakeling naar het nieuwe gehandicaptenfinancieringssysteem dan rond zou zijn – is, samen met de zon van afgelopen zaterdag, verdwenen. Omdat we het even niet meer weten. Door de bomen het bos niet meer zien. En amper licht.
Het bos, het gehandicaptenbeleid in België, is groot en donker. Met stekelig struikgewas waarin je verstrikt kan geraken. En een wirwar van paden waarin je makkelijk kan verdwalen. Met duizenden bomen en boompjes die wachten en wachten. En met enkele grote, dikke eiken die beslissen of net niet, mist strooien of telkens andere verhalen vertellen. Opdat jullie hier een beetje zouden kunnen volgen, moet ik enkele van die dikke bomen noemen.
Er is het Perspectief 2020-plan van Vlaams Minister Jo Vandeurzen en de omschakeling naar een persoonsvolgende financiering. Budgetten op maat, zeg maar. Er zijn de instellingen die niet langer rechtstreeks gesubsidieerd worden, maar hun inkomsten voortaan moeten krijgen van de gehandicapten zelf. Er is nog altijd het Vaph (Vlaams Fonds voor Personen met een Handicap) dat moet inschalen hoe groot je zorgnood of je handicap is (die handicap is eigenlijk al lang bepaald door een federale dokter van de FOD Sociale Zekerheid, maar hé, dit is België! ) en bijgevolg hoeveel budget je toegewezen krijgt om je zorg in te kopen. En er is de DOP (Dienst Ondersteuningsplan), een vrij nieuwe dienst die gehandicapten moet helpen een Ondersteuningsplan op te maken (verplicht document als je een nieuw of hoger budget wil aanvragen).
Ik keer terug naar ons probleem. Op aanraden van de directie van de instelling hebben we contact opgenomen met de DOP. Een vriendelijke dame heeft al meerdere uren bij ons doorgebracht. Om een zicht te krijgen op ons gezin, op zoon vier, op wat hij kan en niet kan. Maar aan het eind van haar derde bezoek zegt ze dat ze het zelf niet goed meer weet. Dat ze ons goed wil adviseren en het beste wil voor zoon vier, maar niet meer weet wat dat beste is. Dat ze niet weet of het eigenlijk nog zin heeft om verder te doen met het Ondersteuningsplan. Iemand van het Vaph heeft haar verteld dat er – hadden we anders verwacht ? – een serieuze vertraging zit op de omschakeling voor de ‘vergeten’ leeftijdscategorie waarin zoon vier zich bevindt (de 21- tot 25-jarigen). Dat hij misschien pas in 2018 een budget zal toegewezen krijgen en dat we ervoor moeten zorgen dat hij dan nog altijd in een instelling van het Vaph zit. Maar daar moet hij in principe in februari 2017 weg en aangezien hij geen prioritaire status kreeg (voornamelijk omdat we een stabiel, klassiek gezin zijn) waardoor hij ook geen kans maakt om van de wachtlijst af te geraken, staat hij dan op straat. Zouden we hem de hele dag thuis moeten opvangen en bezighouden. Maar dan valt hij uit het systeem en is er helemaal geen budget. En als er geen budget is, kunnen we ook geen thuisopvang betalen voor als wij er niet zijn.
En dus weten wij het ook even niet meer. Weten we niet welk actieplan nu het beste is. Twijfelen we of de instelling bereid zal zijn om nog eens te verlengen. Willen we dus vanmiddag onze nieuwe vragen aan de directie voorleggen.
Dat, lieve lezers, is, in een notendop, de stand van zaken op dinsdagmorgen 11 uur. VOOR het gesprek dus.
NA
Dinsdagavond iets over zeven. De tafel is afgeruimd, het avondeten achter de kiezen. Het verhelderende gesprek achter de rug. En we zien gelukkig weer wat meer bos en wat meer licht. Wat niet wil zeggen dat alles nu zo klaar als een klontje is. Helemaal niet, want de directie weet het ook nog niet allemaal. Krijgt ook tegenstrijdige dingen te horen en te lezen. Zit dus ook met vragen. Ziet nog veel onduidelijkheden. Individuele situaties bijvoorbeeld die het beleid over het hoofd heeft gezien. Budgettaire problemen ook, want de hele operatie kost meer dan gepland. En er moet overal gesnoeid worden. Ook in dit bos.
Maar we zijn weer even gerustgesteld. Zoon vier wordt niet op straat gezet. Mag langer blijven als blijkt dat er ook volgend jaar geen budget voor hem is. Meer nog. We hebben het gevoel dat de instelling er alles aan zal doen om de zoon aan boord te houden. Omdat we ook expliciet vragen dat hij bij hen blijft. Zo kort bij huis zit bijna niemand.
En voorlopig doen we dus niets. We leven verder en wachten. Wachten tot er meer duidelijkheid is. De vriendelijke dame van de DOP kan ondertussen het traject van haar Ondersteuningsplan rustig verderzetten. Wij lopen het mee, want we krijgen de tijd. En dan ligt dat document al klaar voor als er verdere stappen moeten gezet worden, daar in het grote, donkere bos.
Veel moed met al die paperassenrompslomp… Ik kan me alleen maar voorstellen dat ook dat veel energie vraagt, te veel, uiteindelijk wil iedereen het beste voor zijn kinderen, al zijn kinderen… Blij voor jullie dat er voorlopig toch een aanneembare regeling uit de bus kwam.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel, hoor.
LikeLike
Heftig zeg. Wat een zorg allemaal . Dat vraagt enorm veel energie.
Succes en sterkte. 😘
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat klopt helemaal.
LikeGeliked door 1 persoon
Kafkaiaanse toestanden waar het echt niet zou mogen of kunnen… Hopelijk vanaf nu een blijvende oplossing. Sterkte.
LikeGeliked door 1 persoon
Was Kafka niet iets eenvoudiger?
LikeGeliked door 1 persoon
Mocht hij nu terugkomen en de nog negatievere evolutie zien, amai die zou verschieten… ondanks dat de mensheid ‘denkt’ slimmer te zijn geworden… of lessen te hebben geleerd. Niet dus.
In ieder geval schrok ik van de muren waartegen jullie constant botsen. Het is schandalig. De maatschappij gaat er echt niet op vooruit.
LikeGeliked door 1 persoon
Stevig he? Voor Kleine Kadee is dit nog redelijk verre toekomst, maar ik maak me er soms ook zorgen over. Nu al, ja.
Want op papier klinkt heel die hervorming niet altijd slecht, maar ik ben heel benieuwd hoe ze het uiteindelijk allemaal gaan waarmaken…
Succes!
LikeGeliked door 1 persoon
Her concept is eigenlijk heel mooi, maar de uitvoering …
LikeLike
My God, ik heb zo het gevoel dat al die diensten zwaar gehandicapt zijn!
Ik kan begrijpen dat het geen gemakkelijke materie is, maar waarom het zo moeilijk maken ?
Hopelijk krijgen jullie uiteindelijk wat jullie verdienen : een sluitende oplossing voor jaren ver. Ik duim daarvoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank voor de duim.
LikeLike
Ik vind het verschrikkelijk dat zoiets kan in onze “moderne” samenleving, ongelooflijk. Ben me er nu ook veel meer van bewust sinds 2 van onze kids opvoeder, begeleider zijn bij mensen met een beperking. Het kan zo zinvol zijn, dat zagen we dit weekend nog op de opendeurdag waar Jongste werkt, maar tegelijkertijd ook wraakroepend omdat er een groot tekort aan plaatsen is!
Veel sterkte!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Goede bedoelingen zijn er wel, maar er worden nog te weinig middelen vrijgemaakt om alles op te lossen. 😯 Dankjewel voor je reactie.
LikeGeliked door 2 people
Wat een doolhof! Zo jammer dat men er nog altijd niet in slaagt een eenvormig beleid uit te tekenen dat gestoeld is op de werkelijkheid.
LikeGeliked door 1 persoon
Doolhof, goed beeld.
LikeGeliked door 1 persoon
O’ hemel toch! Hoe is het mogelijk! Hoe typisch Belgisch weeral! Zonde toch..
Sterkte! Heel veel sterkte en moed!
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel.
LikeGeliked door 1 persoon
Hoe is het toch mogelijk… Typisch Belgisch weeral jammer genoeg… Heel veel moed en sterkte toegewenst meid!
LikeGeliked door 1 persoon