Op dagen waarop de hemelsluizen ongenadig opengaan en de regen met bakken uit de lucht valt, lijkt de zin van zoveel water zoek. Stromen rivieren, straten en pleinen over en spat het gezeur over vroege herfst en Belgische zomers weer op. Ondanks de lente en de rozen die bloeien. En dus, dacht Libelle, moeten we daar iets aan doen. Even brainstormen. Over hoe de aandacht van onze lezers subtiel afleiden zonder de weerkundige realiteit helemaal uit het oog te verliezen. Met veel water dus. Met striemende regen. En daar wat filmbeelden bij. Filmbeelden in de regen. Regenscènes vol romantiek. Beelden van liefde in de regen. Met natte haren en doorweekte kleren aan en … filmkussen. En floep, de inspiratie voor een nieuw bericht was geboren.

5 filmkussen in de regen. De regenkus als climax van een romantische film. Echt? Maar aan de andere kant heeft het wel iets. Zoveel water. En natte haren. En beloftes voor de toekomst. Ik word er week van. Door en door week. Doorweekt.

Van de vijf titels in het lijstje, onthou ik er twee. De eerste, entertainment van de bovenste plank: Four weddings and a funeral. Een perfecte mix van humor en ernst. Zelfs in de regenscène. Want als Andie Mc Dowell in de gietende regen bij Hugh Grant aanbelt en zij niet naar binnen wil, stapt hij dan maar klunsgewijs in zijn hemdsmouwen naar buiten. Wat volgt is een doorweekte liefdesverklaring à la Grant die uitmondt in een “I do” van Andie en … een matige kus. Grant mag dan vaak de Don Juan spelen, hartstochtelijk kussen op het doek heb ik hem nog niet zien doen. Dan brengen Ryan Gosling en Rachel McAdams het er in The Notebook beter en passioneler van af. De film is, zelfs naar mijn sentimentele smaak, te veel tearjerker, maar het kaderverhaal van de oude man die aan zijn demente vrouw hun eigen liefdesverhaal voorleest, maakt veel goed.

Als je mij zou vragen naar de meest-romantische-filmscène-in-de-regen-ooit, dan antwoord ik zonder een spatje twijfel de Pride and Prejudice regenscène met Keira Knightley en Matthew Macfadyen. De locatie, de tempel van Apollo in de tuinen van Stourhead in Wiltshire, is, ook in de gutsende regen, een parel van romantiek. De scène zelf balt de belangrijkste deelthema’s uit deze Jane Austen classic in vier minuten samen. Misverstanden, beledigingen, vooroordelen, klassenverschillen, een liefdesverklaring en een afwijzing, verschillen tussen man en vrouw, verontschuldigingen, het is er allemaal. En de acteurs zijn top. Mr Darcy kijkt oprecht smachtend, de wanhoop om zoveel liefde nabij, Elizabeth Bennet oprecht beledigd en boos. En dat maakt de romantische climax die volgt ook aanvaardbaar. Een kus in de regen die er uiteindelijk toch niet komt. Bovendien, hoe formeel en voorhistorisch de dialoog tussen beiden ook mag klinken, de ingehouden passie spat als regendruppels op de lens. Romantiek in de regen. Het kan. Je houdt het misschien zelf ook niet droog.

foto : https://www.google.be/search?q=stourhead+the+temple+of+apollo&biw=1271&bih=639&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ved=0ahUKEwij4cjO_IPNAhUkIsAKHUHIA9wQsAQIIQ#imgrc=jaK4NeWV9E4lTM%3A