Ik wil vandaag iets bekennen. Publiekelijk opbiechten, zeg maar. Met het schaamrood op de wangen, want ik ben er allesbehalve trots op. Weet dat het eigenlijk niet mooi is. Dat de kans bestaat dat jullie mij nu met andere ogen gaan bekijken. Dat sommige lezers hierdoor misschien zullen afhaken. Dat risico loop ik dan maar.

Als ik door de week wil vertrekken voor een verkwikkende wandeling met mezelf en merk dat de buurvrouw zich met één van haar honden op mijn pad naar de vrije natuur bevindt, dan wacht ik. Dan ga ik een beetje verscholen achter het raam staan kijken tot ze weer naar binnen is of een ander sprekend wezen heeft aangeklampt. Niet bepaald buurvrouwvriendelijk zal je denken en dat ga ik niet ontkennen. Maar op zo’n moment heb ik absoluut geen zin in een gesprek, of beter een monoloog, over het wel en wee van haar huisdier de hond. Over zijn grote of kleine boodschappen of het aantal teken in zijn vacht. Omdat, ik geef het eerlijk toe, ik daar a) geen enkele interesse voor voel en b) absoluut niet van dieren hou en dus ook niet van monologen over die dieren.

Ik meen me te herinneren dat het tussen mij en de beesten grondig fout is gelopen toen ik als peutertje gebeten werd door een hond. Niets ergs, is mij verteld, maar het minuscule litteken ergens tussen lip en neus is het zichtbare bewijs dat ik dit niet verzin. (Al moet ik toegeven dat ik het litteken zelf ook niet altijd terugvind, maar dat tussen haakjes). De angst en de weerzin zitten hoe dan ook tussen mijn twee oren gebeiteld.

Ik zou hier zonder problemen nog tien andere redenen kunnen aanhalen waarom dieren mijn vrienden niet zijn en waarom ik bij leven ook geen hond of kat of ratachtige in huis wil. Mijn huisgenoten zijn op de hoogte en dat is wat telt.

Nu hebben de echtgenoot en ik op zaterdagmorgen de gewoonte om lang aan de ontbijttafel te kleven met twee kranten en hun weekendaanhang, die we dan om beurten lezen/doorbladeren. En uitgerekend vanmorgen vind ik daar alle anti-huisdiermotieven die een mens kan bedenken, geestig verpakt in een column van Tom Heremans.

Ik heb er heel hartelijk mee gelachen. De echtgenoot ook en die is nochtans wel een dierenvriend.

P.S. Voor commentaar op dit stukje moet je bij Tom zijn.

Als de kat van huis is  door Tom Heremans

Met huisdieren is het zoals met kinderen: andere mensen hebben het met hun exemplaren altijd beter getroffen. Nochtans stonden in de advertentie van het asiel de woorden ‘lief’ en ‘sociaal’ bij de foto’s. Ik heb het nu even niet over mijn kinderen. Die komen niet uit het asiel, al zou dat veel verklaren. Ik heb het over de kat die nu precies een jaar heer en meester is over onze woonst.

‘Ben je een hondenmens of een kattenmens?’ wordt mij weleens gevraagd, als iemand het gesprek wil wegsturen van de gebruikelijke koetjes en kalfjes. Wel, lang geleden was ik een hondenmens. Tot ik een hond in huis had, toen werd ik van de weeromstuit een kattenmens. Nu ik al bij enkele katten heb mogen inwonen, zit ik in een identiteitscrisis: ik weet niet wat voor mens ik nog zoal kan zijn. Misschien een caviamens.

Waarom heeft de mens huisdieren? Nergens om, behalve om een commerciële maffia in stand te houden, waar ook die asielen deel van uitmaken. Lief en sociaal? Die kat (120 euro om ze te mogen meenemen) is een agressief kreng waarmee niets valt te beginnen. Als je in haar buurt komt, begint ze te sissen als een gifslang. Als je niet in haar buurt komt ook. ‘s Nachts houdt ze iedereen wakker door miauwend aan de slaapkamerdeuren te krabben. Als je de deur opendoet om vriendelijk te vragen wat er scheelt, begint ze te sissen als een gifslang. Overal ligt kattenhaar. Als je een uur niet stofzuigt, ziet de sofa eruit als een reusachtig angorakonijn. Als je wel stofzuigt, begint ze te sissen als een gifslang. En ze is nog eens morbide obees ook (de kat, bedoel ik, niet het angorakonijn, en al zeker niet de gifslang).

Morbide obees? Het probleem lost dus weldra zichzelf op, zou je denken. Dat is buiten de commerciële maffia gerekend. Anderhalve maand geleden moesten we naar de dierenarts. Het beest ging vorige week namelijk naar een kattenhotel (130 euro) en dan zijn allerlei inentingen vereist. Ja, wie huisdieren heeft en er even tussenuit wil, moet kunnen plannen. ‘Pas op’, zei ik tegen de dierenarts, terwijl ik het luik van het reismandje (50 euro) opende. ‘Het is een agressief rotbeest.’ Niks hoor, poeslief was dat kreng tegen de dierenarts. En maar kopjes geven. Gaf zelfs geen kik toen ze de spuitjes kreeg (alle shots samen: 160 euro).

‘Wat een lieve en sociale poes’, zei de dierenarts. ‘Maar ze is wel erg zwaarlijvig, ik schrijf haar dieetvoeding voor.’ Dat bleek een grote zak korrels te zijn die je alleen bij de dierenarts kunt kopen (60 euro). Daarvan zou ze een kilogram per week afvallen. ‘Mag ik daar ook van eten?’ had mijn vrouw nog lachend gevraagd. Twee dagen later bleek ze verstopt (de kat, bedoel ik, niet mijn vrouw) en at ze niet meer. Terug naar de dierenarts, bloedonderzoek en een middel tegen constipatie (140 euro). Commerciële maffia, ik zei het al. Toen we ze in het kattenhotel gingen afzetten, was ze nog geen tien gram afgevallen.

Gisteren gingen we ze weer ophalen. De uitbaatster van het kattenhotel was in de wolken. ‘Wat een lieve en sociale poes’, zei ze, terwijl het kreng achter haar al naar ons zat te sissen als een ratelslang. ‘Maar ze is wel erg zwaarlijvig. Hebben jullie al eens dieetvoeding overwogen?’

Het was voor zover ik weet de eerste keer dat ik openlijk iemand een constipatie heb toegewenst.

bron http://www.standaard.be/cnt/dmf20160531_02316560