Een ongeluk zit in een klein hoekje. Geluk ook. Er zijn zo van die dagen dat je de waarheid van die spreuken aan den lijve ondervindt.

Het beloofde nochtans een gewone zondagnamiddag te worden. We hadden gewacht tot de zon het koppige ochtendgrijs had opgeruimd om met zoon vier in de rolstoel naar buiten te trekken. Een rustige wandeling naar het dorp en terug, dachten we. Zodat we voor koffietijd én de finale op Roland Garros terug zouden zijn. Voor het voetbal ook en het hagelonweer dat beloofd was. Een ‘grote toer’ kon er wel af. Eerst naar het postkantoor langs het voetpad naast de steenweg en dan via het pad naast de beek weer terug. De zon scheen en we hadden de tijd. Zorgeloos babbelend op het voetpad terwijl zondagse auto’s ons voorbijreden. Van geen kwaad bewust. Tot het gebeurde.

We waren net de T-splitsing voorbij – een meter of 40, schat ik – toen we plots een luide, doffe klap hoorden. De impact van iets op iets. Ik draaide me om en zag nog net hoe een lichaam de lucht in gekatapulteerd werd, meters verder naar beneden geslingerd werd en een doodsmak maakte tussen de hibiscusstruiken en de groentenbedden van wat eens serres waren. Een helm knalde tegen een ijzeren omheining. Een seconde later spatte een zware blauwe motor enkele meters verder uit elkaar.

Op zo’n moment staat de wereld stil. Beelden prikken zich vast op je netvlies en je hart slaat over. OMG. Een ongeluk. Op een hoek vlakbij. Een motorrijder. Een mens. Die roerloos blijft liggen. In een vreemde houding, zo te zien. De echtgenoot die er naar toe loopt, gsm in de hand om de hulpdiensten te bellen. Ik die bij de rolstoel en zoon vier blijf staan. Sidderend, trillend op mijn benen. Met een ademhaling die dreigt te ontsporen. Auto’s stoppen. Mensen stappen uit, kijken, zeggen wat en weten ook niet wat te doen. Deuren van huizen gaan één voor één open. Mensen vragen wat er gebeurd is. Een ongeluk. Ik weet niet hoe, want het gebeurde achter onze rug. Ik zag de man nog net door de lucht vliegen en dan neer smakken. Ik wijs naar beneden, naar de benen tussen de hibiscusstruiken naast de restanten van oude serres. Het wachten op MUG en politie duurt lang. De tien minuten lijken eindeloos. Dan arriveren ze tegelijk en de mannen rennen met hun apparatuur naar het roerloze lichaam. Weten wat hen te doen staat.

De echtgenoot komt weer bij ons staan. Rustig. Aangeslagen. Zegt dat de man wel ademde maar niet reageerde. Bewusteloos lag, in een vreemde houding. Een man zegt dat hij het heeft zien gebeuren. Uitleggen wat precies lukt nog niet. De mensen uit de auto staan er beduusd bij. Hun zijkant is geschraapt en ingedeukt. De airbags opengeklapt. Brokstukken liggen rond de auto.

Als de ziekenwagen zo’n twintig minuten later met loeiende sirene wegrijdt, kunnen we alleen maar denken aan de motorrijder. En aan zijn familie die straks het nieuws te horen krijgt. Hopelijk krijgen ze nog een toekomst. Samen.

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Geluk ook.