roos Madame Pierre-Oger

Als de jongen één voor één uitvliegen, wordt het nest leger en leger. Een waarheid als een koe, voor vogels en andere nestenbouwers. En we zien het ook rondom ons gebeuren. Familie en vrienden die alleen of met twee achterblijven in een huis dat niet meer past. Het gebeurt ook bij ons, maar gelukkig geleidelijk aan. Want er ligt bijna elf jaar tussen zoon één en zoon vijf. En zoon vier zal een nestklever blijven zolang wij voor hem kunnen zorgen.

Voor wie dat lege nest ook een beetje vreest, kwam er deze week troostend nieuws: “empty nesters” zijn gelukkiger dan gemiddeld. Gelukkiger dan zoekende twintigers, gelukkiger dan drukke dertigers en veertigers die alle ballonnen tegelijk in de lucht willen houden. Dat we stilaan een generatie opschuiven, is duidelijk. Het uit zich in stugge, grijze haren en kwaaltjes allerhande. We merken het aan uitnodigingen die hier of bij onze kinderen in de bus – pigeon hole, om in de vogel- en nestsfeer te blijven – vallen. Het regent feestjes allerhande. Dure feestjes met Engelse namen. Bachelor parties, hens’ weekends en bridal showers, wedding ceremonies, housewarmings, baby showers en babyborrels. (Die laatste term is eigenlijk een dwaalduider. Een borrel is geen Engels woord en alleen Engelstaligen die in Vlaanderen of Nederland wonen, weten – met wat geluk – wat een borrel is.) Al die feestjes passeerden hier dit jaar van ver of zeer dichtbij de revue.

Er wordt these days duidelijk anders gefeest dan toen wij zo’n dertig jaar geleden uitvlogen en aan het nesten sloegen. Angelsaksischer vooral. Met friends en ook wat family. Films en series zijn de beste promotors van die dingen, maar het concept van de baby shower was nieuw voor ons. Een vriendin van het zwangere nichtje organiseerde de babydouche ergens rond de zesde maand. Met uitnodigingen en opdrachten en al. Op een ‘gehuurde’ locatie.

Een baby shower dus. Misleidende term, want de aandacht gaat niet naar de baby, maar naar de zwangere vrouw. Om haar in de bloemetjes te zetten. Om wat te vieren eigenlijk? Dat ze zwanger is? Dat waren en zijn miljoenen en miljoenen vrouwen ook . Dat ze mama wordt? Ook dat is biologisch en cultuur-historisch gezien niet zo bijzonder. Dat ze nog even kinderloos en zonder zorgen is? Hmmm. Om twee keer cadeaus te krijgen dan? Een voor- en een na-ervaring? Ook dat vind ik een beetje vreemd. Je wenst het niemand toe, maar er kan ook na de zesde maand nog van alles mis gaan. En wat dan met de papa? Want in het hele gedruis is er van hem nauwelijks sprake. Terwijl die even goed in blijde verwachting is. Dat samen zwanger zijn, dat vond ik net fijn.

Wat er ook van zij, de bedoeling is blijkbaar toch dat de zwangere een regen van cadeautjes krijgt, voor haarzelf en/of voor haar baby in spe. Het gebruik bestond al ten tijde van Queen Victoria. De cadeautjes werden in zo’n mooie 19de-eeuwse, met frullen afgewerkte parasol gestopt, die daarna boven de zwangere geopend werd. Een regen van pakjes viel over haar heen. Alsof ze onder een grote regendouche stond, waar geen water maar niet-breekbare dingen uit stroomden. Hemdjes, luiers, sokjes, of mooie hebbe- en verwendingetjes voor de mama zelf.

En bij zo’n shower vandaag hoort ook een ander natje. Een cavaatje of champagne als het wat meer mag kosten. Iets niet-alcoholisch voor de mama uiteraard. En wensen. Op kaartjes of luiers, eigenhandig geschreven door de gasten. Met een rondje wie-is-de-baby-op-de-foto of andere spelletjes. En met een taart als pronkstuk. Luiertaart. Vreemde naam,  die mij aan andere dingen doet denken dan chocolade of room.

Waarom ik dit schrijf op vaderdag? Omdat er in de familie een nieuwe papa is geboren (en de mama op de baby shower hierboven al alle aandacht kreeg). Waardoor de echtgenoot voor het eerst grootoom werd en ik groottante. Van een te vroeg geboren, heel klein meisje. Voorlopig is haar nestje de couveuse. Warm en veilig. En als ze na enkele weken naar huis mag, duim ik dat haar daar een goed nest wacht. Dat haar omarmt en warmt, voedt en groeien doet.