Nog even en we zijn weg. Met ons busje naar het zuiden. Uit praktische overwegingen gekocht toen ons gezin nog uitdijde. Een handig voertuig toen we met z’n zevenen, een hoop bagage en een rolstoel met vakantie gingen. En ondertussen een ruim zittend en flexibel vervoermiddel voor de echtgenoot, zoon vier en mezelf.

Het busje komt er aan. Niet om ons een dagdosis methadon te brengen zoals in dat liedje van Höllenboer, maar een jaarlijkse portie rust, quality-time en een flinke shot zon. Onze formule voor een geslaagde vakantie. Want vakantie, dat is buiten ontbijten met Franse croissants en Vlaamse kranten, met tussendoor een sappige cavaillon, een ijsje of een lekker bord carpaccio, af en toe een (half) glaasje rosé, flaneren door gezellige dorpjes, tussendoor flitsen van de Tour de France zien, een bezoek aan een kasteel of abdij brengen (alleen indien rolstoelproof) en dan eindigen op een terrasje onder de platanen. De sfeer opsnuiven in het stukje Provence onder Mont Ventoux, een streek van liefde, literatuur en geschiedenis.

Want Saumane de Vaucluse, het dorpje waar we dit jaar neerstrijken, was vijf jaar lang de speeltuin van de kleine Markies de Sade die er bij zijn oom-abt in het familiekasteel logeerde. Er is maar één café-restaurant, wat huizen en het Château de Saumane. En vlakbij, in het toeristische Fontaine de Vaucluse, staat een Petrarcamuseum, precies op de plek waar de dichter woonde en in alle rust enkele van zijn bekendste gedichten schreef. Voor Laura. Hij zag haar voor het eerst in 1327 in een kerk in Avignon. Een in zijn ogen wondermooie, maar onbereikbare vrouw. Hij zou uiteindelijk enkele honderden smachtende sonnetten voor haar schrijven. Wie Laura was, is nooit echt achterhaald, maar één van de hardnekkigste verhalen wil dat ze de vrouw was van een verre voorvader van Markies de Sade én moeder van elf kinderen. Grappig eigenlijk, hoe sadisme, sadomasochisme en platonische liefde op nauwelijks enkele kilometers van mekaar samenkomen. Je ziet het: een streek van liefde met een uitroepteken en liefde met een groot vraagteken, maar zeker met literatuur en geschiedenis.

Enkele weken voor ons busje vertrekt, begin ik te grasduinen in papieren gidsen en sites, op zoek naar leuke weetjes en suggesties voor uitstappen. Zo kwam ik de vermeende link tussen de Sade en Petrarca op het spoor. Allebei hielden ze van de streek tussen Mont Ventoux en de Luberon. Samen met ons en heel veel andere toeristen. Petrarca wordt zelfs ‘de eerste toerist’ genoemd, omdat hij, in tegenstelling tot andere rijkeluiskinderen uit de Renaissance, gewoon voor zijn plezier reisde en bleef hangen waar zijn gevoel hem stopte. In 1336 zelfs Mont Ventoux beklom. En ook in zijn meest wanhopige liefdesgedichten bezingt hij de schoonheid en de stille kracht van de Sorgue die in Fontaine door de rotsen snijdt. Een landschap als klankbord en soelaas voor een gekwelde 14de-eeuwse ziel, zoals in sonnet 301.

O dierbaar dal, vervuld van mijn gezucht,
o stille stroom, waar ik in tranen baadde,
o wild in ’t woud, o vogels in de lucht,
o vissen tussen groenbeboste kaden,

o klare lucht, vol warmte en zoet gerucht,
o vredig pad, mij ’t liefst van alle paden,
o heuvel, eens gezocht en nu ontvlucht,
waar liefde ’t hart met blijdschap overlaadde.

gij zijt nog steeds hetzelfde als voorheen,
maar ik, ik niet helaas, want ach gij ziet
hoe zwaar ik lijd en hete tranen ween.

Bij u zag ik mijn liefste, en verdriet
voert mij nu weer naar hier, waar zij alleen
’t omhulsel van haar schoonheid achterliet.

En dat vind ik boeiend. Weten dat de grote dichter daar eeuwen voor ons naast de rivier heeft gewandeld, de zon heeft zien opkomen en ondergaan boven de rotsen die Fontaine de Vaucluse omringen. Dat op die plek liefde en verlangen, schoonheid en verdriet samenvloeiden met de Sorgue. Weten dat de kleine de Sade in dat kasteel op de rots heeft gespeeld, misschien genoten heeft van het landschap dat hij zag, en gelukkig nog niet wist wat hem in zijn verdere leven nog allemaal te wachten stond. Mensen zoals jij en ik die toevallig op dezelfde plek rust en schoonheid zochten. Met alleen de tijd tussen ons in.

Maar we moeten nog even wachten. Wachten tot het busje komt. 😊

 

 

foto’s van Fontaine de Vaucluse, zomer 2015