Zo ver is het hier gekomen. Dat ik foto’s scan op hun bruikbaarheid voor de blog. Zoals de foto bovenaan bijvoorbeeld. Zoon twee nam ‘m vorig weekend ergens aan de Belgische kust. Ik vond ‘m mooi en dacht onmiddellijk aan een logje over de zee. En toen ik midden in de week las dat de heilzame werking van zeelucht op onze longen schromelijk overschat wordt, had ik mijn insteek gevonden.

Als kind was ik namelijk vaak ziek. Luchtwegeninfecties waaiden af en aan. Tot het piepen en het hoesten chronisch werden en ik jaren lang aan de Clamoxyl en de tijmsiroop zat. Spuiten kreeg mét gammaglobulines en tegen allergieën. Het hielp niet.

Toen kwam de kinderarts met alternatieven. Warme melk met citroen en honing drinken bijvoorbeeld en de keelpijn zou verdwijnen. Slapen met een ajuin (sorry, ui) naast mijn bed en het hoesten zou verminderen. Naar zee of naar de bergen trekken en mijn longen zouden zich openen. Die enkele dagen per jaar hielpen niet.

Maar het aan zee zijn an sich werkte wel voor andere dingen. Vooral in september, als de meeste toeristen naar huis waren, het weer nog goed was en je bij eb ’s ochtends uren over het natte strand kon lopen zonder een mens of een hond tegen te komen.

Men zegt dat zeelucht goed is voor de longen. Dat die zuiverder is. Minder fijn stof bevat. Omdat lucht die van over zee komt en lang genoeg boven het water heeft gezworven, uitgezuiverd is. Op voorwaarde natuurlijk dat je ver genoeg van een vervuilende zeehaven of luchthaven zit. Ver genoeg van rokende fabrieken en industrie. En dat je aan zee meer jodium opneemt, blijkt niet meer dan een fabeltje te zijn. Zeelucht bevat inderdaad meer jodium, maar je neemt die niet op langs je longen, maar via je voeding. Via vis of zeewier bijvoorbeeld en daarvoor hoef je niet in de file te gaan staan.

En toch blijven we bij hoog(tij) en bij laag(tij) beweren dat zeelucht gezonder is. Voelen we het zelf. Dat het heilzaam is. Voor lichaam én geest. Ik heb me al vaak afgevraagd waarom.

Misschien omdat je aan zee sowieso meer buiten komt dan thuis. Je maakt er langere wandelingen, met de wind mee of net er tegen in beukend. Je beweegt meer en dat is goed voor je gezondheid. Misschien omdat het een plek is die het kind in ons weer bovenhaalt. Dat met emmer en schopje kastelen bouwt. Vliegers oplaat. Over aanrollende golven springt. Het is een plek waar klein en groot samen spelen en tijd maken voor elkaar. Zich ontspannen dus. In een landschap van eenvoud. Waar je nog echt van je af kan kijken. Het veranderende spel van kleuren en licht kan vangen. De wind in de haren voelt. Het ruisen van de golven hoort. Het ritme van de zee ziet. Heen en weer. Op en neer. Als in een wieg. Misschien omdat de zee een plek is met ruimte en tijd. Met weidsheid en een einder. Waar je de zon nog echt kan zien opkomen en ondergaan. Die je ook een gevoel van vrijheid geeft. En van verbondenheid. Een oceanisch gevoel.

Een feelgood cocktail voor je hersenen, dat is het. Eb voor cortisol en vloed voor dopamine. Je gelukshormonen overspoelen die van de stress. Willen ze van je af duwen. Zoals de zeewind de wolken het land in jaagt. De lucht doet opklaren. Lichaam en geest weer in balans. Geen wonder dat je aan zee beter slaapt en meer eetlust hebt.

Zo kan de zee onze gedachten beïnvloeden. En hoe we ons voelen. Zo bezorgt ze ons een blue mind: “A mildly meditative state characterized by calm, peace, unity, and a sense of general happiness and satisfaction with life in the moment.” (Wallace J. Nichols)

Een blue mind. Mooi beeld. Het effect van het aan zee zijn.

Zee en zand, zout en zilver, zilt en zoel, zeegroen. Zee die zwiept en zwoegt, zuigt en zwalpt, zingt en zwemmen doet. Water dat wiegt en wast. …

En de taal die het beeld vastlegt in een gedicht.

zet het blauw

van de zee

tegen het

blauw van de

hemel veeg

er het wit

van een zeil

in en de

wind steekt op

(Willem Hussem)