Wachten in een wachtzaal is niet mijn favoriete bezigheid. Zeker niet als je een afspraak had en blijkt dat de vrije consultatie zo lang is uitgelopen, dat je dus toch gewoon je beurt moet afwachten. Afspraak of niet.

Als het lang duurt en je alle overjaarse boekjes die niet over auto’s en mode gaan al hebt doorbladerd, alle vloertegels al vijf keer hebt geteld en al tien keer door het glasgordijn naar buiten hebt gekeken om te checken of de auto niet van de hellende parking is gebold,  is het soms leuk te focussen op het gedrag van de andere wachtenden.

We zaten er met vier vorige donderdag. Zoon vijf en ik naast elkaar. Tegenover ons een vrouw van rond de veertig, schat ik, die hardop zat te lachen met dingen die op haar gsm verschenen. En die ons af en toe vol verwachting aankeek, op zoek naar een glimlach of wat aandacht. Misschien zelfs een reactie, zodat ze een praatje kon maken. Dat laatste wilden we absoluut vermijden want wij waren heel gefocust een Zweedse puzzel aan het oplossen. Naast de zoon zat nog een jongbejaarde dame die voortdurend zat te zuchten en een beetje zwaar ademde.

Tot haar smartphone plots overging in haar handtas. Gerommel links en rechts en toen ze hem uiteindelijk gevonden had, was het natuurlijk te laat. Ingehaakt. Dan maar voicemail bellen. Ze zette gelukkig ook de speakers op zodat wij konden meeluisteren. Antwoordapparaat van Orange. Met enige moeite stond ze recht om naar de hal te verhuizen – voor meer licht, denk ik, want het was niet dat we het niet mochten horen. Daarvoor riep ze veel te hard.  – en na wat ongeduldige press- en swipebewegingen hield ze de smartphone weer tegen haar oor. Tot waar wij zaten, hoorden we opnieuw de stem op het antwoordapparaat van Orange. Tot drie keer toe en toen werd de dame het beu. Ze plofte weer naast de zoon neer en koos een ander nummer. Nu werd er wel opgenomen. Wat volgde was een vijf à tien minuten-durend gesprek met Josiane.

“Josiane? ’t Zen ekik he.” Aan de andere kant van de lijn klonk een “ja” maar ik meende een ondertoon van “o nee” te bespeuren.

“Zeg Josiane. Ge moet maa ne kieje ullepe. Leustert he. Ik zit hiej baa den dokteur want et goo nitte me maa. En onzen Blekkie es gistre gopereid en daane bringe ze straks nor howes. Ik zen naa baa Orange (op z’n Frans uitgesproken) me mane gsm (de ‘g’ werd ook op z’n Frans uitgesproken) in plek van Mobistar he. En naa kraak iej nen sms dak 42 euro moet betole. 42 euro, allei Josiane. Witte gowe uveil da ta es? Mo ik betool da nit zenne. Jamais de ma vie da kik da betool. Allei, Josiane, das toch ni serieujs. Ik stuur ekik wel smskes en zoe en ik goochel (in het Algemeen Beschaafd uitgesproken) – por van de zoon in mijn zij en we kruipen wat dieper in ons puzzelboek want we hebben moeite om onze lach in te houden –  al ne kie. Of ik bel al ne kie no aa en no Kirstin mo 42 euro. Da kan nit zenne. Dat emme kik ni gebeld zenne. En ik probeir te belle no Orange (op z’n Frans uitgesproken) mo daa neime ni oep. Wa moete kik na doen, Josiane? Ik wiet et ne mie, zenne. Allei Josiane, ik aa een abonnement van 20 euro en da was altoad genoeg baa Mobistar. … Kunde gaa fluis ne kie ni afkomme?”

Voor wie dit Brabants dialect niet goed begrijpt … Het komt erop neer dat de dame in de wachtzaal van Orange een dikke gsm-rekening van 42 euro had gekregen, zich daarover verbaasde, die vervolgens niet wilde betalen en naar hulplijn Josiane belde om haar hart te luchten en raad te vragen.

Josiane was behulpzaam. In bijna Algemeen Nederlands. De speaker stond nog altijd aan en we hoorden haar suggereren dat de dame misschien te veel haar mobiele data had opgezet om te ‘goochelen’ (googelen), maar die ontkende dat in alle toonaarden. Alleen bij de dokter en in de winkel en zo deed ze dat. Alleen als ze niet thuis was. Als ze ‘oep gank’ was. De conversatie ging nog een tijdje door. Een soort van heruitzending van het vorige. Uiteindelijk beloofde Josiane die namiddag bij de dame langs te gaan om haar contract van Mobistar eens na te lezen. De dame kon toch niet weg want Blekkie – haar hondje – was de dag voordien geopereerd en de veearts ging hem thuis brengen.

Toen kwam de dokter van achter zijn kabinetdeur te voorschijn en de dame mocht naar binnen. Even hield ik mijn hart vast. Want als ze bij de dokter even veel tijd zou nodig hebben om haar problemen te bespreken, zouden wij nog langer op die harde, houten bank moeten wachten. En ergens had ik ook wel met haar te doen. Ze klonk hulpeloos en ook eenzaam en zag er allesbehalve gelukkig uit. Misschien was dat wel de reden van haar bezoek. Misschien was ze gewoon bang om de operatie van haar hondje.

Een kwartiertje later stond ze weer buiten. Opgelucht. Met helpende briefjes in haar hand. Zei vriendelijk ‘dag’ tegen ons. Want zij kon naar huis. Wachten op Blekkie. En op Josiane.

Wij moesten toen de andere dame nog laten voorgaan. En meer dan een uur na onze afspraak konden ook wij naar huis. Met een helend briefje voor de zoon. En inspiratie voor dit logje.