Niet vliegen maar fladderen. Dat is wat vakantiedagen zouden moeten doen. Gewoon even blijven hangen boven het veld met zonnebloemen en wat vrolijk op en neer bewegen. Een beetje vlinderen of dartelen. Licht en speels. Zonder hartritmestoornis. Want ook dat heet fladderen. Het snelle, ritmische samentrekken van kamers en boezems. Van vleugels die heel/te snel op en neer gaan. Bij mooie vakantiedagen hoort dat niet.

Dat doet een lichtere, zachtere, speelsere pace of life dan weer wel. Variërend van week tot week, van dag tot dag. Want de voorbije weken leefden we voor een stukje op de golven van de Tour. Voor en na de live-uitzendingen in de namiddag en Vive le Vélo ’s avonds. Niet te fanatiek, want er waren ook andere dingen – een verjaardagsetentje met de kinderen bijvoorbeeld, en een autorit naar de Vaucluse en terug en hele mooie uitstappen daar – maar voor de rest hebben we van de koers op Eén niet veel gemist. Al vond ik Vive le Vélo dit jaar minder afwisselend. De gesprekken vaak te lang. De leuke tussendoortjes dan weer te kort. De avondgasten niet altijd goed gecast. Louis Tobback was ronduit irritant. Te veel aan het woord om niets te zeggen. En wat Elvis Peeters daar een beetje onnozel lachend eigenlijk kwam doen, is me ontgaan. Een groot contrast met journaliste en voormalig wielrenster Marijn de Vries. Of met het inzicht van een Sven Nijs.

Deze week vallen de dagen hier in een andere vakantieplooi. Zitten ze gevat tussen (vroeg) opstaan om half zeven – zoon vijf heeft een vakantiejob maar geen bus – en taxi spelen tussen vier en vijf voor zoon vier en vijf. Daartussenin moet er van alles gebeuren. Wil ik een oude Bretoens kastje een make-over geven. En ook poetsen. De muren in de tv-hoek een nieuwe verfjas geven. Confituur maken van de bramen in de tuin en een gezonde aardbeientaart bakken. Bloggen of lezen. Koffie drinken met de echtgenoot op ons terras.

Morgen begint het echt. Vanochtend moest er nog even niets. Namen we rustig de tijd om door de stad te wandelen. Liepen we binnen bij Dille en Kamille. Bij Hans Anders en bij Fnac. En ook in een theewinkel of twee, op zoek naar een cadeau. Streken we uiteindelijk neer op een gezellig terrasje met een latte macchiato … voor twee.

Een Italiaans ritme. Daar kan een mens mee leven, toch?