op deze negende augustus 2016,

• ligt het nieuwe beton dat het terras in zijn definitieve vorm giet uit te harden onder de elementen. Nu eens zon, dan weer dreigende wolken, maar altijd wind en een buitentemperatuur die te koud is voor de tijd van het jaar. Maandagnamiddag is het gebeurd. Werd het beton eigenhandig gedraaid door de echtgenoot en zijn betonmolen, ter plaatse gekruid door zoon drie en vijf, en genivelleerd door het lief van zoon drie en mezelf. Zoveel handen maken licht en vooral sneller werk. Zo de handen in mekaar slaan, is leuk en verbindend. Gelukkig zat Sabine er naast met haar “zwaarbewolkte dag”. Het was hier gisteren zonniger dan in het beloofde zonnige weekend. Dat was afwisselend grijs en grijzer.
• kraak ik als een oude kruiwagen. Steken vooral bilspier en hamstrings stokken in mijn wielen. Misschien komt dat wel door deze kwakkelzomer. Enkele weken geleden, onder de standvastige Franse zon, had ik er geen last van. Ik snak op slag naar een nieuwe vakantie in het zuiden. Of naar een massage van de kinesiste.
• heeft Kirsten Flipkens in Rio de eerste set verloren van de Duitse Siegemund. Een taaie tante. Maar zelfs als het olympisch verhaal vandaag stopt, is het tornooi van Flipper geslaagd. Een tante als Venus Williams verslaan is niet iedereen gegeven.
• staan de homemade balletjes in tomatensaus op het vuur te pruttelen. Ook vanavond zijn er bezoekende mee-eters (of mee-etende bezoekers) en dan komen grootmoeders potten en recepten van pas.
• dringen de favoriete muziekjes van zoon vier vanuit verschillende hoeken tot mijn laptop door. Tiktak, Teletubbies en Big Pictures in een vreemdsoortige harmonie.
• lopen de drie nieuwe kippen bevrijd rond in de kippenren. In harmonie met de oude kip. Zoon twee en zijn lief hebben ze gered uit een asiel om ze bij ons een tweede leven te geven. Een scharrelend leven in plaats van het samenhokken op de legbatterij. Het welkom hadden de lelijke eendjes – ze zien er niet uit, die kippen: graatmager en half kaalgeplukt –  zich vermoedelijk anders voorgesteld. Onze oude kip, die doorgaans amper beweegt, werd plots een vieve en agressieve kloon van zichzelf. Stond kaarsrecht, borst vooruit met een blik van ik-zal-eens-laten-zien-wie-hier-de-baas-is. Sprong tegen de nieuwkomers op, pikte in hun kam en op hun kale achterste. Maar ze lieten zich niet pluimen en daar vond de oudste kip niets aan. Ze pikte een worm uit de grond en begroef op die manier de strijdbijl. Zo snel zelfs dat de kleinste kip de tweede dag al de nacht in haar hok mocht doorbrengen.
• waait er op Facebook, tussen de vakantiekiekjes, selfies en alle mogelijke goed-nieuws-shows, ook stof tot nadenken aan. Quotes waar je hoofd even zoet mee is, als je wil. Zoals deze: “het vooruitzicht van de dood opent.” Een moeilijke.
• lees ik een interview met Dirk De Wachter die in de Groene Amsterdammer een antwoord probeert te geven op de problemen van onze postmoderne samenleving die hij “narcistisch, leeg en labiel” noemt. Zijn antwoord is zingeving. En zingeving heeft te maken met verankering en verbondenheid, zegt de psychiater. Voor iemand zorgen bijvoorbeeld. Dat is ook goed voor jezelf. Ik voeg de daad bij het woord en zet welgezind het avondeten op tafel.