Op een zomerse dolce far niente-dag heb ik geen behoefte aan grote literatuur. Kunnen literaire motieven en gecompliceerde beeldspraak me gestolen worden. Heb ik hoogstens zin in een mooi gedicht of een knappe column. Als een boek lezen al lukt – sinds de burn-out moet ik me door romans wurmen als een rups door een appel … met heel wat moeite dus -, wil ik een verhaal om in te verdwalen. Geen psychologisch gepeuter, geen polemieken, maar een makkelijk verteerbare mix van levendige personages, onverwachte wendingen en mooie beschrijvingen met een sausje (of een onderstroom) van mysterie en romantiek.

Doorgaans vind je dat soort verhalen meer in het Engels dan in het Nederlands, maar bij gebrek aan vers leesvoer van over zee – ik moet dringend nog eens een bestelling plaatsen bij BookDepository – nam ik genoegen met een vertaling: Aan de rand van het meer van Kate Morton. Vorig jaar gekocht op de Boekenbeurs om tijdens ons weekje weg te lezen. De echtgenoot las eerst en vond het best spannend.

Het Engelse landgoed op het voorplat was een magneet. En ook de teaser achteraan leek veelbelovend. En ja, het boek leest als een trein. Niet als een tgv zoals Het meisje in de trein, maar eerder als een gezellige boemel die regelmatig stopt, terwijl je rustig blijft zitten en verder leest. Af en toe zelfs op het verkeerde spoor zit.

Morton weet welke mix van ingrediënten werkt: het mooie en mysterieuze Cornwall, een uitgestrekt landgoed, een rijke familie met haar geheimen, kleurrijke personages, liefde , oorlog, drama én een mysterie dat decennialang onopgelost blijft. Voeg daar nog verschillende tijdslagen bij, een regelmatig wisselend perspectief en een happy end, en je hebt een ideaal vakantieboek. Met zijn 492 blz goed voor enkele gevulde dagen leesplezier.

Het verhaal verklap ik niet. Alleen dat er in 1933 op het landgoed een groot zomerfeest wordt gehouden. Met honderden gasten en alles erop en eraan. Maar de ochtend nadien wordt duidelijk dat Theo, het jongste zoontje en amper een peuter, spoorloos verdwenen is. Hij is nooit teruggevonden. Dat drama en alle vragen die het oproept, heeft uiteraard een impact op het verdere leven van de ouders en de zussen. Onder andere op Alice, die, na een succesvolle carrière als schrijfster, anno 2003 terugblikt. Toeval helpt haar een handje als de jonge rechercheur Sadie Sparrow tijdens een wandeling op het oude, nu door onkruid overwoekerd, landgoed stuit. Haar nieuwsgierige speurneus zal leiden tot een ontmoeting met Alice en de uiteindelijke ontknoping.

Een happy end met heel wat antwoorden en een reünie, dat is wat deze rit op de leestrein je oplevert. Onderweg meen ik zelfs een glimp van dat huis aan de rand van het meer gezien te hebben.

P.S. Het boek leent zich ook voor een leesmarathon op kwakkelende regendagen als vandaag. 🙂

afbeelding http://www.nlfnac.be