Als het moet, kan een mensenkind overleven op water en bessen. Op drinkbaar water en niet-giftige bessen wel te verstaan. Daar zijn al voorbeelden van bekend. Van wolfskinderen bijvoorbeeld. Kinderen als Mowgli, maar dan echte. Die tot zelfpluk verplicht worden uit zelfbehoud.

Wie vandaag aan zelfpluk doet, doet dat doorgaans uit andere overwegingen. Ecologische of economische. Nostalgische misschien. Of gewoon omdat plukken leuk is. En zelfplukvelden zijn duidelijk in. Ik zag het op ROB tv waar onlangs een veld in het Hageland in de kijker stond. Een succesverhaal zo blijkt.

De reportage flitste me terug naar 1978. Toen ik drie weken van mijn zomervakantie doorbracht bij een Engels gezin in de buurt van Gravesend in Kent. Het was een warme, zonnige dag en een maandag – I don’t like Mondays van de Boomtown Rats was op de radio – toen we naar zo’n zelfplukheuvel reden. Gigantisch in mijn ogen. Ik zette mijn indianenvizier open en zag aardbeien, frambozen, bramen en stekelbessen zo ver de blik reikte. Aan de voet van de heuvel kreeg je rieten mandjes mee en na de pluk werd afgerekend per gewicht. Het was één van de hoogtepunten van mijn verblijf daar. En de gooseberry pie met custard die de oma er later mee maakte, was het enige lekkere dessert in drie weken. Een zoetekauw als ik vergeet zoiets niet. 🙂

Terug naar bij ons. Twee zomers geleden troonde de echtgenoot me mee naar de Blueberry Fields in Koersel. Een Limburgs familiebedrijf waar je zelf je blauwe bessen kan plukken. Maar waar je ook struiken en een rist afgeleide producten kan kopen. Na een koffie met blauwe bessenvlaai trokken we huiswaarts met een tiental struiken in onze koffer.

Maar onze zware Brabantse leem/klei is andere koek dan de Limburgse zandgrond. Misschien ogen onze struiken daarom een beetje kaal. Maar ze doen wel hun ding. Al beperkt de oogst zich momenteel tot enkele soepkommetjes. Net genoeg voor een snoepje tussendoor of om een klassieke vruchtensalade te pimpen met wat blauw. Te weinig jammer genoeg voor confituur of bessenvlaai.

Gelukkig vind je blauwe bessen vandaag zowat overal. Zelfs in de Aldi of in de superette in het dorp. Stom dat ze zo duur zijn.

Blauwe bessen worden ook volop gepromoot. Krijgen labels als superfood, paleo, powerfood, puur eten dat je gelukkig maakt enzovoort. Gezondheidssites en dito coaches promoten de vruchtjes als supergezond, voedzaam en caloriearm. De stof die de bessen blauw kleurt, heet goed te zijn voor hart en bloedvaten. Je cholesterol wordt teruggedrongen en je doorbloeding verbetert. De bessen bevatten ook antioxydanten, vitamine A,B,C en K, ijzer en magnesium (ik vergeet er waarschijnlijk nog een paar). Hebben zo een heilzame werking op verschillende organen. Versterken je immuunsysteem en beschermen bovendien tegen bepaalde kankers. En, last but not least, ze gaan veroudering tegen. Hoera! Hoezee! Allemaal op voorwaarde natuurlijk dat je de positieve effecten ervan niet te niet doet met een overdaad aan andere suikers en ongezonde vetten.

Als iets lekkers ook nog gezond is, gaan mijn oren flikkeren en spits ik mijn ogen. Op zoek naar gezonde recepten. En zo stak ik mijn kooklicht op bij Pascale Naessens.  Ik probeerde twee recepten uit het boek Puur eten dat je gelukkig maakt. De droge bessencake ( “heerlijke droge blauwebessencake die je gemakkelijk in plakken kunt snijden om mee te nemen” zegt Pascale) en de smeuïge (“veruit mijn lievelingscake” aldus Pascale). En ofwel zit er iets grondig fout met mijn smaak, ofwel vergist Pascale zich af en toe qua hoeveelheden en verhoudingen. Je raadt het al: de gezonde blauwebessencakes waren geen succes. De droge cake – op basis van haverzemelen en kokosbloemsuiker – bleek taai en brokkelde uit elkaar. Was op geen enkele manier makkelijk in stukken te snijden. De smeuïge versie – met Griekse yoghurt en amandelpoeder – was zo smeuïg dat je ‘m moest lepelen als pudding. Twee keer een probleem met de textuur en ‘lekker’ smaakt voor mij toch net iets anders.

De volgende keer hou ik me dus weer aan mijn oude, vertrouwde cakedeeg. Lukt altijd en kan als basis dienen voor alle soorten vruchten- of chocoladecake. Bovendien makkelijk snijdbaar én meeneembaar.

Je hebt nodig:

100 g Solo of Alpro Soja om te bakken

2 eieren

100 g fijne suiker + 1 zakje vanillesuiker

150 g zelfrijzende bloem (of 100 g bloem en 50 g amandelpoeder)

beetje citroensap

scheutje water

125 g blauwe bessen

lage ronde bakvorm van ongeveer 22 cm doorsnede

En zo ga je te werk:

Roer de boter mals ( ik meng mijn deeg altijd met de elektrische slagroomkloppers op de laagste stand ) en meng er de suiker onder. Voeg dan al kloppend 1 voor 1 een heel ei toe. Daarna de bloem voorzichtig ondermengen. Tot slot een beetje citroensap en een scheutje water toevoegen. Stort het deeg in een beboterde en bebloemde bakvorm en verdeel de blauwe bessen bovenop. Afbakken in een voorverwarmde oven op 180°. Ongeveer een half uur (maar controleer met een prikker!) Je kan ook altijd een mix van bessen proberen of bessen met stukjes appel afwisselen. Smakelijk.

afbeelding bovenaan van http://www.vakgroepblauwebes.nl