Wifties en mifties, deze week is het onze beurt. En een gewaarschuwd man of vrouw is er twee waard, zegt men. Deze zomer ontkomt niemand aan de dissectiedrift van de Standaard. Elke week wordt er namelijk een andere leeftijd voor de spiegel gezet en na de tachtigers – wie de logica snapt, mag het zeggen – is het nu aan de vijftigers. Met schaamrode wangen en de billen bloot, want onze levens worden op de rooster gelegd, onze diepste verlangens en geheimen op de bank.
En wat ik over ons lees, is niet zo flatterend. Want we vallen naar het schijnt massaal van onze fietsen – ik kan erover meespreken – en belanden met breuken op spoed, in een kramp door het nu-of-nooit momentum. We zijn een kantelpunt-, een scharniergeneratie.
Vooral jonge vijftigers leven in een generationeel niemandsland. Te jong om nog een echte babyboomer te zijn, te oud voor generatie X. Geklemd tussen zorg voor ouders, kinderen en kleinkinderen. We herinneren ons de autoloze zondagen van tijdens de oliecrisis en de antirakettenbetoging van 1983 nog levendig en net toen we dachten dat we alles al wisten, verscheen de computer op het toneel en werd de rest van tafel geveegd. Tabula rasa.
Bovendien, zegt de krant, zitten wij in een existentiële crisis, ook wel de midlife of menopauze genoemd. Existentieel, omdat we beseffen dat de tijd ongenadig verder tikt en dat wij ver over de helft zitten. En daarom willen we nu genieten en, als het effen kan, het goede doen en de held uithangen. Bewijzen dat we nog niet versleten zijn en die Mont Ventoux er ook wel kunnen bijnemen.
Hier haak ik af. Moet ik het peloton lossen en het laten gaan, want die drang naar heroïsche daden is me totaal vreemd. Net als het BV-schap. Want buiten het geslacht – in sommige gevallen – en het geboortejaar – ook in sommige gevallen – heb ik niets gemeen met mede-vijftigers als Goedele Liekens, Hein Vanhazebrouck, Jan Leyers, Yves Leterme, Chokry Mahassine, Herman Brusselmans, Maggie De Block en Koning Filip. Ik voel me daar niet thuis. Bovendien strookt mijn bucketlist – heb ik die dan? – maar gedeeltelijk met die van mijn leeftijdsgenoten. Want, zegt de krant, zij willen de flow van het ‘reizen met een missie’ en lichaamstraining, willen stiekem nog eens verliefd zijn of een nieuwe partner vinden, willen nostalgische ervaringen herbeleven en heroïsche dingen doen. Folkrocken in de fitness. Hallo zeg!
Ik wil in mijn post-burn-out tijdperk gewoon verder peddelen met wie me lief is. Rustig wandelen en af en toe wat lezen en nog iets bijleren. Misschien Venetië zien en dan oma worden. Meer niet.
P.S. 1 Dit is een subjectieve lezing van subjectieve artikels.
P.S. 2 Vandaag worden in dezelfde krant liefde en relaties onder de loep genomen. Over datingsites, vrouwenoverschotten en mannentekorten.
Ik vraag me af waarom ook dit allemaal nodig is, dat uitpluizen van groepen…
Ik ben een gelukkige net-vijftiger en heb geen speciale neigingen om ineens mijn leven om te gooien! Maar ik wil het wel boeiend houden, met de man waarmee ik al 32 jaar gelukkig ben en mss wat reizen…
Mooi stukje!!
LikeGeliked door 2 people
Al 1 gelijkgezinde!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik mag me nog geen vijftiger noemen want pas 47, maar ik ben ook een gelijkgezinde!
Volgens wat in de media komt moeten we zoveel, speciale dingen ook, gewoon is nooit goed genoeg.
Wel kijk, ik ben voor gewoon. Voor content zijn met wat er is en koesteren wat me dierbaar is, voor genieten van kleine momenten die achteraf groots overkomen…
LikeGeliked door 1 persoon
Wij zijn supergewonevrouwen 😀😀
LikeGeliked door 2 people
Straks moeten we een clubje oprichten 🙂
LikeGeliked door 2 people
Keistrak plan 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Neen, ik laat me ook geen dingen voorschrijven. Deze vijftigster leeft haar leven op haar eigen manier. Ik hoef niet zo nodig nog van alles te doen of te bewijzen. Als er maar liefde, peis en vree is, dan kabbel ik rustig verder. Groeten van een Beekje.
LikeGeliked door 1 persoon
Toepasselijke beeldspraak, matroos Beek. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Ai, die BV´s die ze er altijd weer moeten bijhalen…
Het probleem is dat je met “verderpeddelen met wie je lief is” (hoe mooi is dat uitgedrukt!) geen kranten vult. Bovendien ben ik een dertiger en wil ik net hetzelfde. O help zeg, dan moeten ze bij elke categorie zeggen: eigenlijk willen die weeral hetzelfde als de vorige.
LikeGeliked door 1 persoon
Leuk.
LikeLike
Mooi, die gelijkgezindheid over de decennia heen. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben een babyboomer en eigenlijk heel benieuwd wat de Standaard te vertellen heeft over de (jonge) zestigers. Wanneer komen zij aan bod?
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat die al aan de beurt geweest zijn. Misschien eens het archief checken. ☺
LikeLike
Ik heb het even gecheckt. De week van 23 juli ging over jullie!
LikeLike
Dank je! ‘Werk geeft status’. Voor sommigen misschien wel, voor mij is (over een week mag ik zeggen ‘was’) het een manier om (goed) te leven. Werken om te leven dus, en niet leven om te werken!
LikeGeliked door 1 persoon
😄
LikeGeliked door 1 persoon
😃😄😅
LikeLike
Je hebt dat prachtig geschreven. En ja.. er zit wel heel wat waarheid in.
Ik zie echter mezelf een beetje zoals jij. Geen spectaculaire dingen voor mij. Rustig.. genieten..
Al draaide het natuurlijk wel helemaal anders uit, dat ik gehoopt had
LikeGeliked door 1 persoon
Over dat peddelen, ‘I feel more like a dedicated rower: rowing forward, looking back’.
LikeGeliked door 1 persoon
Meer moet dat écht niet zijn! 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Te jong om baby boomer te zijn, te oud voor generatie X. Ik moest even aan het liedje van Paul van Vliet denken, Meisjes van zestien… Tja… Het is misschien omdat ik te jong ben voor het een en te oud voor het ander dat ik zo’n hekel aan hokjes heb …
LikeGeliked door 1 persoon
Da’s mooi verwoord.
LikeLike