Ik zal het kort houden vandaag. Kort en bondig én duidelijk. Ik stop ermee. Het stuk over angst en onzekerheid morgen kan de pot op. Zie dat ik bang word of aan het twijfelen sla. Ik lees het niet meer. Want dit is niet het verhaal van een generatie, hooguit dat van subgroepen. Losse, kleine plukjes van een veel te grote trui zijn het, die hier op een hoop worden gegooid. De vijftigers zijn meer dan wat de krant over hen schrijft. Meer, met meer en ook anders.

Soit. Ik zou er een tweede blogpost over schrijven – heb mezelf daarvoor al voor de kop gehouwd – en ik ben van mijn woord. Vandaar. Maar ik hou het kort. En bondig. En opnieuw gekleurd. Want als de krant dat mag, dan ik ook.

• aflevering 3 over liefde en vertrouwen – woensdag 24 augustus

Onder de titel Vind je lief (50+) gaat het twee bladzijden lang over de zoektocht van single vijftigers naar “een significant andere”. Via datingapp Tinder, relatiebureau Duet van Rika Ponnet, Parship en Altero – reclame in ruil voor sponsoring? – om te besluiten dat dat niet evident is. Ze dragen “een wandelrugzak mee die een ton weegt”. Dat is samengevat de hele boodschap over liefde en vertrouwen bij vijftigers. Gebaseerd op enkele tienduizenden klantenbestanden van bovengenoemde bureaus. Terwijl diezelfde krant stelt dat we met 1.634.611 zijn. Ma how zeg.

• aflevering 4  over geld en bezit – donderdag 25 augustus

De generatie die binnen is staat er zwart op wit. We zitten er warmpjes in, zegt de krant. Dankzij de vastgoed-boom, de arbeidsmarkt en gunstige cao’s. Is dat echt zo? Oké, we hebben het goed, maar binnen zijn in een geldcontext is voor mij wel wat anders dan een dak boven je hoofd. Het artikel heeft het verder ook over ons ander vastgoed – ons tuinhuis misschien? -, beleggingsfondsen – wablieft?-, obligaties – hu? – en aandelen – ha, eindelijk een check want we hebben er één, een Acco-aandeel van 31 euro nog wel, gisteren gekocht toen we zoon vijf gingen inschrijven aan de universiteit. 🙂

En na dag vier vraag ik me af waarom ik deze reeks nog verder lees. Ik word er niet wijzer van, alleen wat cynischer. En dat is, burn-outgewijs, niet goed voor de gezondheid van deze vijftiger. Maar de reeks is intellectueel oneerlijk. Ze is niet eens ironisch of sarcastisch bedoeld. Dat zou pas hilarisch geweest zijn. Wat lachen met onszelf, de overdrijvingen, de uitvergrotingen. Nee, deze reeks wordt week na week gepresenteerd in de rubriek Binnenland van een kwaliteitskrant, als op onderzoek en feiten en cijfers gebaseerde informatie. Waarmee dan wordt geknoeid dat het een lieve lust is. Want woensdag, toen het over liefde en vertrouwen ging, werden alleen zoekende single-vijftigers opgevoerd – zo zielig en alleen, die vijftigers! -, en vandaag, als het over geld en bezit gaat, zijn plots de met twee verdienende koppels met vastgoed en leningen die afbetaald zijn – kijk eens hoe rijk die vijftigers zijn! -, de norm.

Maar dan lees ik gelukkig het ironische stukje van Tom Heremans over hoe deze reeks tot stand kwam. Over de ruzies op de redactie. Over de zestigers die boos wegliepen op een redactievergadering omdat ze zich niet aangesproken voelden door “die trees van een Mieke Vogels”. Over zijn eigen existentiële twijfels omdat hij middenin de reeks van generatie veranderde. En over het feit dat hij, nu hij vijftiger is, van dit soort trivialiteiten niet meer wakker ligt.

Ik laat de reeks de reeks. Want het wordt een warme en zonnige dag. En o ja, kort is oooooo zoooooo relatief.