ongehoord

Auteur anna b.

Het was gisteren op tv. Net een scène uit een Bondfilm midden in het journaal. De politie van Nice die op een boot naar een vrouw op het strand kwam toe gevaren. Bang, in opdracht van. Als was ze een publiek gevaar. Omdat ze een lang kleed droeg in plaats van een fashion kini. Omdat ze zich anders kleedde.

Het stond vanmorgen in de krant. Riadh Bahri stopt met twitteren. Omdat de journalist meer en meer haattweets en racistische smurrie over zich heen krijgt. Gewoon omdat hij verslag uitbracht over een manifestatie tegen een boerkini-verbod. Omdat hij zijn werk doet en toevallig een Tunesische vader heeft.

Het stond gisteren ook in een blogpost. Een blogster die er de brui aan geeft omdat ze de lading negatieve commentaar niet meer dragen kan. Onder andere op wat haar frustreert op de werkplek. Ze is daarvoor zelfs op het matje geroepen omdat een lurk(st)er het nodig vond te gaan klikken. Omdat de blogster schreef over wat ze dacht en voelde.

Ongehoord. Zo’n reacties, ik vind ze ongehoord. Dom, gevaarlijk, kortzichtig, vals, … . Het toont onder andere hoe relatief onze vrijheid is. Ondanks de liberté-égalité-fraternité slogans op de snelweg. Ondanks mensenrechten en het recht op vrije meningsuiting. Het is geen goede evolutie.

Absolute vrijheid is een utopie. Een illusie en een luchtkasteel. Alleen een echte Robinson is vrij. En dan nog. Of wie niets meer te verliezen heeft. En dan nog. Zelfs als ik blog, ben ik niet vrij. Altijd opnieuw stuit je op grenzen. Wordt je vrijheid voor een stuk het zwijgen opgelegd. De mond gesnoerd.

In de eerste plaats door mezelf natuurlijk. Want ook al durf ik over van alles en nog wat bloggen, er zijn nog heel wat dingen waarover ik niet heb geblogd. Herinneringen en geluksmomenten, leuke en minder leuke gebeurtenissen, kwetsuren en frustraties die ik niet zomaar te grabbel gooi. Omdat het te privé is. Omdat ik me schaam. Om niemand te kwetsen. Omdat men het toch niet zou begrijpen. Omdat het geen zin heeft. Er zijn tientallen omdats. Soms, dan zit ik hier te wikken en te wegen of ik het zou schrijven of niet. Of als het geschreven is, of ik het wel zou posten. De wat-als oefening te doen. Want enerzijds wil je wel graag, maar anderzijds vind je dat het niet kan. Of niet mag. Of nu nog niet. Of niet langs deze weg.

En daarnaast stuit wat je zelf wil ook op je omgeving. Op de mensen die je lief zijn. Zij hebben niet gekozen voor een bloggende mama of echtgenote. Zij stonden niet te juichen aan de start. Ondertussen lezen ze wel mee – de een al wat vaker dan de ander -, maar ze waken over hun privacy. Wat ik begrijp en ook wel probeer te respecteren, denk ik. Vandaar ook geen herkenbare selfies of familiekiekjes – hoogstens een schaduw  🙂  -, geen namen of telefoonnummers, geen straten. Maar als ik blog over wat er in mijn hoofd en lijf en leven speelt, dan horen zij daar altijd ergens bij.

Een blog blijft tenslotte altijd een soort van dagboek. Een inkijk in het dagelijkse leven. Persoonlijk en intiem. Een bloemlezing van gedachten. Een potpourri van gevoelens. De dingen zoals ik ze beleef en beleefd heb. De mensen zoals ik ze zie. Subjectief dus. (Tussen haakjes: in zijn column vraagt Rik Torfs zich vandaag af wat er mis is met subjectiviteit.) Een gekleurd verhaal dus, maar daarom niet minder waar of authentiek. Een mix van leuk en minder leuk, van verwondering en pijn. Krassen op de ziel.

En de lezers, die lezen mee. Zelf heb ik daar weinig problemen mee want anders had ik dit medium niet gekozen. Ik zie bijvoorbeeld niet in waarom ik niet zou mogen vertellen over het hoe en waarom van mijn burn-out. Het kan voor sommigen een spiegel van herkenning zijn. Of over het feit dat ik me niet thuis voelde in het gezin waarin ik opgroeide. Over de sporen die dat nalaat. Je mag een kat toch een kat noemen. Er wordt al genoeg onder de mat geveegd of met een mantel bedekt.

Alles in overweging genomen, blog ik lustig verder. Omdat ik dat graag doe. Heel graag zelfs. Omdat ik wil vertellen en analyseren. Spelen met taal en ook een beetje nadenken. In de breedte en af en toe ook in de diepte. Omdat ik in het bloggen iets heb gevonden dat me op het lijf geschreven lijkt. Dat past als een mantelpak op maat. Een bezigheid waarin ik de hele top zes van mijn sterke kerntalenten kwijt kan. Die ik hier helaas helaas niet mag opsommen wegens … ongehoord. Er staat – echt waar – copyright op die lijst en ik mag die van de kleine lettertjes in het verslag nergens publiceren. Zo vrij ben ik dus. 🙂

En wat hier op de blog ongehoord moet blijven, kan altijd nog worden weggezet achter een dagboekslot. Of verdicht in verhaaltjes. Of verpakt in een roman. Op stal gezet in een gedicht. Zoals Toon Hermans dat deed in Ongehoord:

 

wat ik niet zeggen kan
en niet kan schrijven
zal ergens diep in mij
toch bij me blijven

ongehoord

(uit de PP van een leerling n.a.v. Gedichtendag 2013)

 

 

 

17 gedachtes over “ongehoord”

  2. Ongelooflijk… Dat stukje gedicht bewaar ik als een schat, al jaren… En wat je schreef over het willen maar niet kunnen of durven schrijven van vele zaken, over de familie waar je rekening mee houdt, over… over… Het hield me de laatste dagen ook bezig en ik dacht te bloggen over deze strijd in me. Maar je was me voor. Ik herken alles, maar dan ook alles wat je hier schrijft. Ook ik zou wel ganse dagen willen bloggen, maar het vele werk en de opstart van het nieuwe schooljaar gaan nu weer voor. Moeten voorgaan. Wacht tot ik ooit met pensioen ben, dan laat ik me gaan…. In het beste geval nog 8, in het slechtste geval nog negen jaar te gaan.
    Blog naarstig verder!

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  4. Mooi om te lezen en zo anders als mijn blog…zelden blog ik over mezelf of gezin…toevallig morgen wel, maar dat is meer een mededeling dan dat er echt persoonlijke dingen in staan. Voor mezelf die keuze gemaakt en omdat ik het gewoon leuk vind om met het toetsenbord wat te freubelen/borduren haha
    Deel ik alles wat ik tegen kom en leuk vind…door de reacties zal je me beter leren kennen dan door de blogjes…maar vind dat dat zeer zeker ieders eigen keuze mag zijn…sommigen zijn een open boek anderen gewoon grappig
    En slapen…trusten

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  5. Wat een mooi gedicht als afsluiting van een raak stukje. Ook ik herken het, die zelfcensuur wat je eigen gezin betreft. Wat hen kan achtervolgen verschijnt niet, ongeacht de invloed ervan op mezelf. Ik wou dat ik wat meer moed had, bvb om te schrijven over de vele redenen waarom het gezin waarin ik opgroeide niet zo geschikt was voor mij. Omdat er niks mis is met niet meer willen zwijgen. Maar elke hint in die richting wordt betaald met veel poeha en verspilde energie en meestal is het me dat niet waard. Maar toch, als mijn hoofd overloopt, ben ook ik erg blij dat schrijven een optie is.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  10. In mijn gedachten heb ik een hele nieuwe blog met allemaal rake meningen over gezin, familie, mensen wereld ach gewoon over van alles en nog wat maar durf het inderdaad niet meer te uiten. Wij leven in een intolerante samenleving ieder heeft een eigen mening maar niemand respecteert elkaars mening 😡

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  11. En ja hoor Ann, het “bloggen” is op je lijf geschreven. Ik vind het zalig om jouw stukken te lezen. Maar onthou dat af en toe iets “ongehoord” zeggen of schrijven enorm veel deugd kan doen.;)

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  13. Wat een prachtig blogbericht! Mooi, ethisch…. Ja, het ontbreekt in onze wereld volgens mij echt vaak aan ethisch gedrag (ook wat betreft schrijven)… Daarover zou ik zelf enkele artikelen, ervaringen kunnen vertellen maar of ik het ook ooit echt zou doen via mijn blog? HHmm, je weet wel… Kortom, ik vind dit een heel herkenbaar, krachtig artikel!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.