Hoe paradoxaal en wrang het mij allemaal in de oren blijft klinken. Die titels van artikels en boeken, de uitspraken over burn-out:

“Dynamiek van een aangekondigde burn-out.”

“Hoe een inhoudelijk conflict een relationeel conflict wordt.”

“To be burn-out one has to be on fire first.”

“Hoera. Ik heb een burn-out.”

“Help, mijn batterijen lopen leeg.”

“In dertig dagen uit je burn-out.”

“Gefeliciteerd met je burn-out.”

“Werkgevers erkennen verantwoordelijkheid bij burn-out.”

“Burn-out blijft hangen.”

…

Als ik het nu zo lees en hoor, kwam mijn burn-out twee jaar te vroeg. Niet voor mijn lichaam, want dat was compleet op, na een jaar of acht met klachten en afwezigheden door chronische stress op de werkplek. Toen ik die zaterdagmorgen crashte, was het niet vijf, maar één voor twaalf. Of maar een half. Ik weet niet wat er gebeurd zou zijn als ik nog langer was doorgegaan …

Maar op school was ik – oktober 2014 – de eerste, denk ik. Althans de eerste die met de burn-out diagnose naar buiten kwam. Ze hadden er officieel dus geen ervaring mee en dachten dat het helemaal aan mij lag. Misschien waren anderen voor mij in hetzelfde bedje ziek, maar werd het toen nog gemakkelijkheidshalve een depressie of overspannenheid genoemd. Of misschien hebben zij vroeger ingegrepen. De alarmbel geluid voor de brand hen volledig omsingelde. Op tijd een opening gevonden om te ontsnappen.

Voor de werkplek kwam mijn burn-out duidelijk te vroeg. Ook al had ik op alle mogelijke manieren rooksignalen uitgezonden, ze werden niet opgemerkt, laat staan (h)erkend. En achteraf was er wel begrip, maar geen echt begrijpen. En de impact van de wet van september 2014 was nog niet echt doorgedrongen. Stond zelfs niet in het arbeidsreglement.

Ondertussen is er wel wat veranderd. In theorie dan toch. Idéwé deed een grootschalige analyse van de psychosociale risico’s op de werkplek en de HR-verantwoordelijke liet me nog niet zo lang geleden weten dat ze zich had ingeschreven voor een nascholing over burn-out. En als ik vandaag ervaringen lees van lotgenoten merk ik dat ook controlegeneesheren meer begrip en expertise aan de dag leggen dan de gehaaste controlearts die ik over de vloer kreeg. Ik lees dat mensen die veel jonger zijn dan ik een jaar of langer ziek thuis blijven met een ziekte-uitkering.Terwijl mijn huisarts toen nog vond dat hij niet langer dan acht maanden ziekteverlof kon schrijven en ik aansluitend noodgedwongen loopbaanonderbreking nam om verder te herstellen. Te vroeg dus.

Op http://www.mediarte.be vond ik een interessant dossier rond burn-out. Het slaat de spijker op de kop. Het is to the point en legt ook mooi uit waarom een burn-out geen depressie of overspannenheid is, geen cvs of fibromyalgie, geen probleem van een workaholic. En als ik het stuk dynamiek van een aangekondigde burn-out lees, over de vijf fasen waarin zo’n burn-out zich op het werk ontwikkelt, denk ik:

“zo is het, zo ging het. Kroniek van een aangekondigde burn-out.”

http://www.mediarte.be/nl/dynamiek-van-een-aangekondigde-burn-out