Zomaar wat losse gedachten bij wat ik de voorbije dagen las en hoorde…

• Over de ontploffing van Brangelina bijvoorbeeld. Een bom, kortsluiting of een implosie? De media doen ons maar wat graag geloven dat Angelina de stekker uit het huwelijk heeft getrokken en dat Brad daarvan geschrokken is. Je zou voor minder. Maar ik dacht onmiddellijk aan weer zes kinderen die een zekerheid zien wegvallen. En aan de moeilijke en pijnlijke momenten die ze wellicht nog zullen meemaken want de mama wil het volledige hoederecht. En slechts beperkt bezoekrecht voor de papa. Ik dacht aan het touwtrekken tussen ouders en de krassen die dat op kinderzielen nalaat .
• En over het liegende geheugen en het boek Als mijn geheugen me niet bedriegt dat psycholoog Douwe Draaisma daarover schreef. Over het feit dat mensen hun herinneringen vervormen. De man heeft zeker een punt. Dat doen we allemaal. Zeker als het gaat over dingen die ons raken en waar we belang aan hechten. Zo worden geluksmomenten of mooie reiservaringen uitvergroot. Of tegenslagen extra in de verf gezet. De auteur geeft het voorbeeld van iemand die na een lang huwelijk in een nare scheiding terechtkomt en vanuit dat perspectief zich het hele huwelijk als slecht herinnert, terwijl hij of zij best lang gelukkig kan zijn geweest. Maar er is ook een maar. Zo zijn er ook heel wat herinneringen die gewoon zijn wat ze zijn. Die altijd zo gebleven zijn. Vaak ongemakkelijke of negatieve herinneringen, die gelinkt zijn aan een emotie of een sfeer. Geladen herinneringen dus die je, bewust of onbewust, laat ondersneeuwen, met een laag ratio bedekt, verzwijgt, goed praat, verdraagt…, om duizend en één redenen: de lieve vrede, om anderen en jezelf te sparen, om confrontatie en conflict te vermijden, uit schaamte, … . Dingen waarvan je pas veel later ontdekt dat je gevoel toen wel degelijk juist zat, maar niet gezien of gehoord werd, ontkend of weggelachen, geminimaliseerd, gebagatelliseerd. Heb je die herinnering op zich dan veranderd? Ik denk het niet. Je haalt ze wel van onder een dikke laag stof en weet nu ook de waarheid of leugen die eronder zat.
• Over weer een scherp stukje van – hoe kan het anders – Tom Heremans. Over Bel 10, het live-programma van Radio 1 vanop de Kunstberg in Brussel. En dat “het beste argument tegen de democratie een gesprek van vijf minuten met een willekeurige burger is.” Onderweg, in de auto, hoorde ik flarden van het programma en ik kan Tom weer volgen. Voor wie wil meelezen, staat hier zijn column.
• En nog een artikel over de filosofie van het wandelen en wandelende filosofen. Iets in de zin van “toon me hoe je wandelt en ik zeg je hoe je denkt”. Een gesprek met een antropoloog-stiltezoeker over wandelen als “verlangzamen”, als een “beweeglijke vorm van denken.” Hij heeft het over beschavingsdenkers (Kant bijvoorbeeld) en natuurdenkers (Thoreau en Nietzsche) en hoe die – je raadt het al – anders wandelen. Op andere plaatsen wandelen. Het gaat over wandelen, zonder duidelijk doel en met een open geest, als oerstaat. “Een zuivere staat van zijn, zonder illusies en veronderstellingen.” Het wandelen als “iets dat woelt tussen waan en zin.” Mooi gezegd.
• En ook nog over een fijn woord dat ik uit de ether plukte. In zo’n Bel 10-uitzending over werkbaar werk nog wel. Vlindertijd. Volgens professor Ans De Vos  zou elke werknemer die tijd ergens en ooit moeten kunnen krijgen. Om zijn vleugels uit te slaan en van andere jobs te proeven. Want door te vlinderen, kom je uit je comfortzone en dat is goed voor je motivatie, zegt ze. Om je te ontpoppen tot iets met fladderende kleuren.

As we speak.

bronnen: de Standaard, radio één