Late septemberdagen hebben iets surrealistisch. Warme nazomeruren, gevangen tussen mistige bibbertemperaturen van amper een graad of zes. Een trui was vanmorgen niet voldoende om het klappertanden te stillen. En ’s avonds verhuizen de tv-dekentjes van de mand naar de zetel. Het donsdeken heeft de zomerse sprei naar de kast verbannen.

Vandaag was zo’n prachtdag. Ondanks een rist huisvrouwelijke bezigheden – taxi spelen voor zoon vijf, de reisrugzak van zoon drie over meerdere wasmachines verdelen, boodschappen doen en eten maken, dweilen en wat administratie. Een lange namiddagwandeling en een bakuurtje met fotoshoot maakten het helemaal goed.

Want ik wilde mijn nieuwste gezondheidsaankoop wel eens uitproberen. Kokosbloesemsuiker. Klinkt zo exotisch als de verhalen die zoon drie vandaag meebracht uit Viëtnam. Suiker van kokosbloesem. Het zou een gezond alternatief moeten zijn voor de witte kristalsuiker.

Kokosbloesem of fleur de coco. Dan stel ik me lieftallige witte bloempjes voor, maar dat beeld blijkt niet te kloppen. Want op de verpakking staat dat de suiker vervaardigd wordt uit het sap van de kokosnoot. Zowel Pascale Naessens als Claudia Van Avermaet gebruiken de zoetstof in hun desserten. Na eerdere misbaksels met stevia en een mix van ruwe rietsuiker en honing, wilde ik wel eens experimenteren met dit nieuwe zoet.

Ik nam dus mijn favoriete cakerecept van jaren – een basis voor alle mogelijke cakevarianten: met of zonder chocolade, met limoen of citroen, appel, framboos, rabarber, noten, bramen, … – en besloot de suiker te vervangen door een mix van kokosbloesemsuiker en speltsiroop. Geef toe: het klinkt een pak biologischer en natuurlijker dan Tiense suiker.

Alhoewel. Ook kokosbloesemsuiker blijft suiker, maar heet wel de minst slechte te zijn. De minst bewerkte. Afkomstig uit Azië, vooral uit Indonesië. In Nederland is hij al veel langer op de markt, maar bij ons is hij pas de laatste tijd gehypet. Vooral onder impuls van boeken over gezonde voeding. Omdat het een volledig ongeraffineerde suiker is. Omdat hij ook nog goede voedingsstoffen bevat (vitamine B, magnesium, ijzer, zink en kalium) en ook laag scoort (waarde 30-35) op de glycemische index (die zegt iets over hoe snel koolhydraten in de darm worden verteerd en in het bloed worden opgenomen. Hoe lager de index, hoe beter. Ter vergelijking: glucose heeft een index van 100.).

En vandaag koos ik voor een cake met appels en bosvruchten.

Voor een niet al te hoge cake heb je nodig:

100 g Becel of Alprosoja margarine

150 g zelfrijzende bloem

2 eieren

een soeplepel water

1 zakje vanillesuiker

60 g kokosbloemsuiker

1 soeplepel speltsiroop

2 appels type Elstar of Jonagold

een kommetje bosvruchten uit de diepvries

een ronde cakevorm van 22 à 25 cm doorsnede

Zo ga je te werk:

Roer de boter tot een zachte brij. Voeg de suiker en de speltsiroop toe en meng door mekaar. Voeg daarna een zakje vanillesuiker toe voor extra smaak. Roer nadien de eitjes één voor één door het deeg. Meng de bloem in twee keer voorzichtig door het deeg. Nog een soeplepel water erdoor roeren en klaar is kees.

Giet het deeg in een beboterde bakvorm. Snij de appels in stukjes en verwijder het klokhuis. De schil laat ik er liefst aan, maar het kan ook zonder natuurlijk. Verdeel de appelblokjes over het deeg en strooi er tot slot de bosvruchten over.

Bak ongeveer een half uur in een voorverwarmde heteluchtoven op 180° (kies een iets hogere temperatuur als je een traditionele oven hebt). Controleer met een prikker of het deeg volledig doorbakken is. Desnoods laat je de cake 5 of 10 minuten langer in de oven.

Laat afkoelen.

 

Wat we ervan vonden? Deze bruinachtige cake oogt wat meer bio dan de witte-suiker-variant en heeft een lichtjes andere textuur. Ook het zoet is ander zoet. Eerder de smaak van karamel. Voor mij mag het iets zoeter, maar de huisgenoten vonden hem lekker. Het eerste probeersel heeft het geen dag uitgezongen. En daarom bakte ik vandaag dan maar een verse.