Grapje. Het is niet omdat ik vanmorgen mijn schildersplunje – een afgedankt bruin kleed met witte stippen, een knie te lang en een heup te breed – heb aangetrokken, dat ik ook om den brode met de kwast ga zwaaien. Nee, laat dat de professionals maar doen.

Ik heb enkel een kleine meubel make-over gedaan. Van een oud, bruin Bretoens kastje uit het ouderlijk huis van de echtgenoot. Dezer dagen voor weinig geld en in groten getale te vinden bij ’t Spit of den Troc, maar aan dit kastje kleven herinneringen en die gooi je niet zomaar weg. Recyclen dus. Restylen en pimpen. Een adaptatie aan de landelijke stijl  van ons interieur.

Na een eerste leven op een Limburgse hoogte verhuisde het kastje naar ons Ijsedal, waar het de voorbije twintig jaar of zo dienst deed als kleer- en lakenkast. Tot we enkele maanden geleden een uit de kluiten gewassen kast op maat lieten maken voor het echtelijke slaapvertrek. Het kastje verdween even naar de rommelkamer en krijgt nu een derde leven in de kamer van zoon vijf.

Nu schilder ik eigenlijk best wel graag – de meeste schilderwerken in dit huis zijn trouwens van mijn hand. Dat is organisch zo gegroeid. De echtgenoot doet dat liever niet en heeft bovendien al genoeg andere klussen op zijn huis- en tuinprogramma. Een kwestie van taakverdeling dus. Mijn bescheiden bijdrage aan de verbouwings- en verfraaiingswerken die ons al bijna dertig jaar zoet houden.

Maar decaperen, afschuren of afplakken, daar heb ik een hekel aan. Te weinig geduld. Het moet vooruitgaan. Ook bij de Britse Annie Sloan en daarom ontwikkelde ze in 1990 een kalkverf waarbij al dat voorbereidend werk niet meer hoeft. Niks afbijten of schuren. Je moet zelfs geen primer aanbrengen. Gewoon even afwassen met een ammoniakoplossing en je kan beginnen.

Ik besloot te gaan voor de French look en wierp een blik op de kleurenkaart van Sloan, want ik zou twee kleuren nodig hebben. En ook nog een wax. Ik surfte naar http://www.shabbytreats.com, bestelde Old White en Château Grey en ’s anderendaags al stond het verfpakket op de deurmat te wachten.

Toen volgde een rondje Youtube kijken. Handig voor de DIY-er, want er circuleren tal van filmpjes waarin o.a. mevrouw Sloan zelf toont en uitlegt hoe je best te werk gaat. Ik sloeg haar raad niet in de wind en ging van start. Eerst schilderde ik de kast in de kleur Château Grey. Nog geen uur later kon ik de Old White laag erover aanbrengen. Nog eens een uurtje wachten (Annie Sloan houdt het bij 20 minuten, maar dat leek me te ongeloofwaardig) en de wax kon erop. Ik koos voor de Soft Clear Wax en schuurde daarna de randen door met fijn schuurpapier zodat het bruin van de oude kast hier en daar erdoor komt.

Ik moet toegeven dat de reclame voor deze verf klopt. Ze doet wat ze belooft. Verven met Annie Sloan verf is helemaal niet moeilijk. En het gaat supersnel. Nog geen vier uur tussen het afwassen met ammoniak en het uitwassen van de borstels. Zelfs dat laatste lijkt vlotter te gaan dan bij andere verven. En met minder water!

Het resultaat is ongeveer zoals ik had gehoopt. Eerste meubel make-over geslaagd dus. Ik heb zelfs nog verf over voor een tweede. Er staan hier gelukkig nog wat spullen die ook zo’n make-over kunnen gebruiken …

Mooi toemaatje: toen ik me na die vier uur afvroeg wat er allemaal door mijn hoofd was gegaan, moest ik het antwoord schuldig blijven. Ik kon me niets, maar dan ook niets herinneren. Ik was zodanig gefocust op de verfklus dat mijn hoofd leeg was. A blank canvas. (Ha) Geen stressvuiltje aan de verflucht. Moet je ook eens proberen.