Het moet begin jaren zeventig geweest zijn. Onze tv was nog zo’n voorhistorisch, blinkend bruin zwart-wit model en buiten De Kat was er geen kat op voor prille tieners als ik. Klein, Klein Kleutertje en de Fabeltjeskrant was ik  lang ontgroeid en voor Tienerklanken was ik te klein. Bovendien konden muziekprogramma’s me niet boeien. Ik viel er dus net tussenin. Tussen wal en schip.

En dus las ik veel, heel veel. En keek ik de hele week uit naar woensdagnamiddag. Naar de Vlaamse jeugdseries op tv. Producties uit het toenmalige BRT-huis. Eerst was er Keromar, een soort fantasyreeks avant la lettre over de heroïsche strijd tussen drie Kerten en een handvol Bolten. Met een piepjonge Mike Verdrengh en Janine Bisschops. Met veel vechten ook. En nadien kwam Het Zwaard van Ardoewaan. Ook met strijdwapens en middeleeuwse kastelen. De eerste jeugdreeks die in kleur werd uitgezonden. Jammer dat ik toen niet wist dat de kasteelscènes in de Provence waren opgenomen.

Nu waren er bij ons thuis twee dingen ‘absolutely not done’: 1) wapens zien op tv – wat je totaal niet in de hand had, maar waarvoor je wel gestraft werd met een onverbiddelijk “tv uit” – én 2) geen ABN spreken – en dat wilde je niet, want niemand in de klas sprak dat. Gelukkig was vader op woensdagnamiddag zelden thuis.

Ik hield van die avonturenverhalen en heldenseries. Van ridders en piraten en Zorro-achtigen. De meesters van ons dorpsschooltje duidelijk ook en op een dag kwamen ze met een geweldig idee. Eén keer per maand (het kan ook om de veertien dagen geweest zijn) werd ons parochiezaaltje omgebouwd tot bioscoop voor de jeugd. Een aftands, naar vocht en schimmel ruikend zaaltje waar nauwelijks licht binnenviel, zo één met een podium en rode fluwelen gordijnen die in flarden vaneen hingen. Maar de ruimte was er en ze werd dan ook voor alles en nog wat gebruikt. Ook op woensdagnamiddag.

Voor vijf frank kregen we een film en een drankje tijdens de pauze. Die was nodig want de man – Jos Hoeyberghs himself, oprichter van het Vlaams Filmmuseum en -Archief – moest eigenhandig de spoel vervangen en dan wilde er al eens wat mis gaan. Ik keek er altijd heel hard naar uit. Naar die woensdagen. En dat was niet omdat ik daar zowat het enige meisje was tussen tienerende jongens. Echte kindjes waren het, als je begrijpt wat ik bedoel. Nee, ik ging om de bioscoopervaring. Om het verhaal op het doek … en om de ogen van Errol Flynn.

Want we kregen zowat zijn hele oeuvre te zien. Om te beginnen puur piratensentiment in Captain Blood, een film uit 1935 nota bene! Geen wonder dat die kraakte als gestoord en dat de ondertitels het vaak lieten afweten. Ik was dol op de scènes waarin van die prachtige houten schepen met mekaar slag leverden op volle zee (dat was althans de illusie, maar toen had je nog niet door dat alles in de studio was opgenomen). En op de romantiek. Want Flynn had altijd wel een knappe tegenspeelster die toevallig op zijn schip verzeild geraakte. We kregen een hele rist piratenfilms voor onze boeg en later ook stukjes Engels erfgoed in The Adventures of Robin Hood en The Private Lives of Elizabeth and Essex.

Flynn had hét. Hij was hét allemaal: piraat, kapitein, verleider, vertrouweling van de koningin, beschermheer van vrouwen, verdediger van de armen, charmeur, … een goedlachse man … met een snor. Daar droomde ik toen al van.

🙂

foto bovenaan: Blankenberge harbour, 3 oktober 2016

Errol Flynn afbeeldingen van Google Images