the art of sauntering

26 reacties door annaberg het burn-out beestje

Ik ben een volger van de virtuele Frouke Vermeulen.Van haar blog en facebookpagina. Maar ik zou haar nu ook in het echt kunnen gaan volgen. Letterlijk. Want Frouke is bore-out coach en gaat met jou naar buiten als jij dat wil. Omgeving Westerlo. Ze helpt je “wandelend wijzer worden”. Trekt, tegen coachingtarief, met jou de natuur in als je (bijna) een bore-out hebt of als je met vragen zit rond hoogsensitiviteit of hoogbegaafdheid. Wandelcoaching heet dat.

In bijna alle adviezen en ervaringsverhalen rond burn- en bore-out duikt wandelen op. Als eerste hulp of chronisch middel als het voet voor voet zetten zo ongeveer het enige is wat je nog kan. Het wordt dezer dagen de hemel in geprezen, dat wandelen. Als het nieuwe bidden bijna. Dat bovendien wonderen kan doen. Net niet verheven wordt tot Kunst met grote K. Terwijl die aanbidding eigenlijk helemaal niet zo nieuw is als we zouden denken, zegt Maria Popova.

Want in 1861 al schreef de Amerikaanse schrijver Henry David Thoreau er een essay over. Walking heet het. Wysiwyg. Want daarover gaat de tekst. Over wandelen en hoe het eenvoudige mechanische stappen ons verbindt met onze oorspronkelijke “wild-heid” en met onze “geestelijke oerbron” die beetje bij beetje droog kwam te staan door een sedentaire en zittende levenswijze.

Thoreau bewandelt in dat traktaat een leuk etymologisch zijpaadje als hij vertelt dat hij in zijn leven maar één of twee mensen heeft ontmoet die de kunst van het wandelen echt begrepen. Die een talent hadden voor ‘sauntering’. Prachtig woord. Een woord zonder weerga. En haast onvertaalbaar. Want noch wandelen, noch slenteren of kuieren hebben naar mijn gevoel de connotatie van dat ‘saunteren’.

‘Saunterers’, zegt Thoreau, waren in feite middeleeuwse lanterfanters, slampampers, flierefluiters en leeglopers die onder het mom van een pelgrimage naar het Heilig Land van stad tot stad trokken, op zoek naar aalmoezen. Het Heilig Land. La Sainte Terre. Tot kinderen op een dag zouden geroepen hebben: hé, kijk, daar gaat een ‘sainte-terrer’, wat dan later een ‘saunterer’ werd.

Elke wandeling is een soort kruistocht, zegt Thoreau. Een poging om het Heilig Land te bereiken en te heroveren. Niet in het Nabije Oosten, maar hier en nu, in je onmiddellijke omgeving. En je verlossing, die bestaat uit landwegeltjes, bergpaden, bossen of het strand én enkele uren voor jezelf. Eventueel met geliefden of … een wandelcoach.

Maar misschien, zegt Thoreau wat verder, stamt het woord gewoon van ‘sans terre’. Zijn ‘saunterers’ zij die leven zonder land of huis. Zij die zonder eigen huis, overal thuis zijn. Want dat is net het geheim van ‘sauntering’. Je thuis voelen waar je gaat. En in die zin is de ‘saunterer’ niet meer of niet minder lanterfanter dan “de meanderende rivier die onverdroten de kortste weg naar zee zoekt.”

‘The art of sauntering’ dus. De kunst van het slenterend wandelen. Van het wandelen zonder haast of doel. Een soort kuierwandelen. Of pluswandelen. Die kunst moeten we weer onder de knie zien te krijgen. Groot zijn in iets kleins. In iets zo basic als je ene voet voor de andere zetten. Een soort van niets doen, vermomd als iets doen, maar dat echt heilzaam is voor lichaam én geest. Dat zuurstof binnen brengt in al je cellen. In de rode én de grijze. Waardoor je even de stop van je denktank kan openzetten. Het deurtje van je hersenkooi op een kier. Of wagenwijd. Want op zo’n kuierwandeltocht staat niets lang genoeg stil om je aandacht vast te houden. Er komt dus niets meer bij, terwijl er wel alle ruimte is om te ledigen. Te lozen. Een soort sluikstorten van gedachten zonder te vervuilen. En zo kan je op je dagelijkse pelgrimage dingen die vast zaten langzaam loslaten. Alleen zo kom je stap voor stap wat dichter bij je persoonlijke graal. Bij de ‘sainte terre’ van je eigen gedachten. Bij je kern of je authentieke zelf.

En als dat gebeurt, kan een wandeling de verbinding tussen je geest en je lichaam herstellen. Een verbinding die verbroken werd toen je opgebrand raakte of je had doodverveeld.

(Een deel van de mosterd voor dit stukje haalde ik bij Maria Popova van Brainpickings.org. De foto’s zijn van zoon twee en van mezelf.)

 

Categorieën:het burn-out beestje, leesvoer, losse gedachten, mooie plekkenTags: , , , , , , , , , , , ,

annaberg

wifty op zoek naar schoonheid en positiviteit

26 Comments

Geef een reactie

Gelieve met een van deze methodes in te loggen om je reactie te plaatsen:

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Google photo

Je reageert onder je Google account. ( Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.