Verfilmingen van literatuur uit de BBC-stal, ze doen me net niet zwijmelen. Ik kan die kijkritten als het moet dagelijks aan. Urenlang. Soms tot ergernis van huisgenoten met andere zapintenties. Ik geraak die dingen niet beu, al geef ik toe dat er vaak uit hetzelfde vaatje getapt wordt: een zoete shake van drama en romantiek, van klassenverschillen, stunning views en een historische onderstroom.

Maar de Britten zijn meester-sfeerscheppers, hebben prachtig orerende acteurs én een impressionante stoeterij vol boeken die gewoon smeken om van stal gehaald en op doek gezet te worden. Van Pride and Prejudice en de hele rist Austens –  met de sequel Death comes to Pemberley – en Jane Eyre, over Tess of the d’Urbervilles tot Parade’s End, om er maar enkele te noemen.

De nieuwste publiekslieveling over het Kanaal heet Poldark, een recente verfilming van de twaalf Cornwall-romans van auteur Winston Graham. Sinds de start in 2015 kluistert de reeks op zondagavond meer dan zeven miljoen kijkers aan de buis.

Ondertussen hebben ook wij de reeks ontdekt. Wij, dat is de echtgenoot en ik. Onze vrijdagavond kan al enkele weken niet meer stuk. Eén kleurt dan helemaal Brits. Want na Midsomer Murders toont de zender het eerste seizoen van Poldark.

Het verhaal van Poldark speelt zich af in het wondermooie, maar ruige Cornwall, ergens aan het eind van de 18de eeuw. Na drie jaar vechten in Amerika keert Captain Ross Poldark naar zijn geboortestreek terug, een desillusie rijker nadat hij met de Britten de onafhankelijkheidsoorlog verloor. Maar ook thuis ligt de wereld die hij achterliet in duigen: zijn vader overleden, zijn erfenis (een vervallen landhuis en twee dito mijnen) verwaarloosd en zijn bloedmooie geliefde Elizabeth verloofd met zijn volbloed neef. Je zou voor minder je paard de sporen geven en je geluk elders gaan beproeven. Maar Ross blijft. En springt als de bliksem op zijn onafscheidelijke paard. Letterlijk en figuurlijk.

Al snel neemt hij de teugels van zijn leven weer in handen en hij gaat op zoek naar investeerders om de mijn te heropenen en naar koper te graven. Tot grote vreugde van de giechelende meisjes in het dorp én van het leeuwendeel van de Britse vrouwelijke bevolking. Want acteur Aidan Turner laat zowel binnen als buiten de serie harten én hoofden op hol slaan en licht daarmee Colin Firth alias Mr. Darcy moeiteloos uit het zadel.

Want Ross is, om in hippologische termen te blijven, de zwarte hengst waar menige merrie van droomt. Een warmbloedige adonis met sporen van het woeste Cornwall in zijn aderen. De Ierse acteur leerde het vak naar verluidt in The Hobbit, waar hij, als hobbit Kili, beslagen in de versierkunst, het hoofd van de elf Tauriel op hol bracht. Veel indruk maakte hij toen niet.

In Poldark echter gaat hij als volleerd ruiter soms furieus te keer op zijn ros Seamus, de lange, zwarte manen wapperend in de zeewind. Ze draven van links naar rechts over het beeld en weer terug, als een duo in een cross-country event. Ross heeft ook iets van een galopperende Robin Hood. Een man met een ‘social conscience’ die niet te beroerd is om zijn torso te tonen en zelf de handen uit de mouwen te steken. Op het land, in de mijn, op het strand als de vissers aan wal komen met hun bootjes vol sardines, …

Ross is met andere woorden een multitaskende held. Van vele markten thuis. Als kruising tussen een aristocraat en een werkmens heeft hij oog voor de noden van het volk. Voor hun honger, hun zorgen, hun armoede. Hij is de landheer die strijdt voor betere leef- en werkomstandigheden voor zijn mijnwerkers en hun families en daarvoor door hen op handen wordt gedragen.

Als hij op een dag in de stad is om enkele familiestukken te verkopen, redt hij een in lompen geklede kwajongen met een hond uit de handen van een bende tuig. Hij neemt de jongen mee naar huis en als hij hem een stevige wasbeurt wil geven, merkt hij tot zijn grote verbazing dat ‘hij’ in feite een ‘zij’ is. Een knappe, roodharige bovendien, die thuis is weggelopen om te ontsnappen aan haar agressieve, drinkende vader. Ross biedt Demelza onderdak en besluit haar als keukenmeid in dienst te nemen.

Het begin van een Assepoesterverhaal, want na heel wat smachtende blikken over en weer, valt de arme Demelza voor haar prins en niet veel later trouwen ze. Of hij echt van haar houdt, blijft na de eerste afleveringen in het midden, want de hele tijd door hangt er een amoureuze spanning tussen Ross en zijn vroegere geliefde Elizabeth, die opgezadeld zit met een gokkende, ontrouwe echtgenoot. Vastgeklonken in een ongelukkig huwelijk. Het onorthodoxe huwelijk van Ross en Demelza brengt een schokgolf te weeg onder de plaatselijke bevolking en Demelza kan maar moeilijk wennen aan haar nieuwe status van ‘mistress of the house’.

Voor zover we na enkele afleveringen kunnen inschatten, pivoteert alles in Poldark rond onze donkere, getormenteerde held. Het slecht gegrimeerde litteken op zijn kaak lijkt een voortdurende ‘reminder’ van zijn innerlijke tweestrijd. Nochtans zag het er na de geluksmomenten in de vorige aflevering eerder sprookjesachtig dan tragisch uit. Maar seizoen één loopt nog even door, het tweede lonkt en links en rechts ving ik al flarden op van naderend onheil …

Mooie liedjes duren nooit lang (genoeg).

Poldark, vrijdagavond op Eén, iets over tien.

via Google Afbeeldingen