twee jaar burn-out

Auteur anna b.

Zoals een eend aan de waterkant stil eend zit te zijn, afwachtend, kijkend hoe de rest van de zwerm in het water snatert en roeit en stoeit. Zo ongeveer is het met een burn-outer. Aan de kant gezet, bewust of onbewust, en God weet voor hoe lang. Het enige wat je kan doen is wachten tot je vleugels weer meer kunnen dan lichtjes klapperen.Wachten tot je weer vliegen kan of durft.

Als binnen enkele dagen de chrysanten onze kerkhoven weer droever maken, is het twee jaar geleden dat er van mij, figuurlijk, een zielig hoopje as overbleef. Voordien had ik iets van een Duracell konijn. Altijd doorgaan, van hot naar haar vliegend om alle ballonnen in de lucht te houden. Maar de batterij begon te sputteren en op een grijze herfstdag was ze helemaal leeg. Ik kristalliseerde ter plaatse. En zou veel tijd nodig hebben om weer op te laden.

Hoe het nu dan gaat, twee jaar later? Het gaat. Meestal goed zelfs. Of heel goed. Andere dagen minder of helemaal niet. Maar de kwaliteit van de nieuwe batterij is lang niet dezelfde. Ik ben snel moe en vergeet meer. Heb afwisselend veel en dan weer nul energie. Kan niet goed tegen fel licht en zit eigenlijk het liefst in het halfdonker. Heb nog meer last van drukte en lawaai. Luidruchtige familiefeestjes bijvoorbeeld, hoe gezellig ook, zijn de hel voor mijn hoofd. En bij het minste krijg ik een krop in de keel of schieten mijn ogen vol. Ik wik en weeg wat ik wanneer doe, met wie ik afspreek. Ik “bewaak mijn grenzen”, zoals dat heet.

Maar ik ben gelukkig thuis en heb tijd. Ik geniet van de rust en de stilte overdag. Van lange wandelingen en momenten met de echtgenoot en de kinderen. Ik schrijf veel en lees een beetje. Ik blog, want als ik blog, kom ik “in de flow”. Dan draait alles om vertellen en delen, om spuien en vragen, om het zoeken naar woord en beeld. Ik heb het gevoel dat dit op dit moment het best bij me past. Omdat ik zo dicht bij “mijn kern blijf” en ook creatief kan zijn. Mijn sterke kerntalenten mag inzetten en de kleine achterwege kan laten.

Dat heb je nodig om gelukkig te blijven in je job, zegt Daniëlle Krekels, bevlogen oprichtster van de Kerntalentenmethode en zaakvoerster van  Coretalents. En net vandaag deelt ze op haar Facebookpagina een artikel van jobat.be. Over een nieuw Zwitsers onderzoek naar een “verborgen bron van burn-out”. Ik noem ze de mismatchbron. Uit dat wetenschappelijk onderzoek zou blijken dat het risico op burn-out groter is als de vereisten van je job haaks staan op je aangeboren persoonlijkheidskenmerken. Als er een mismatch is tussen wat jou intrinsiek motiveert in je job en wat je werkomgeving je biedt of van je vraagt. En zo’n mismatch vreet tonnen energie. Kan niet goed blijven gaan. (Het hele artikel vind je hier.)

De waaier aan inzichten over de oorzaken van burn-out wordt alsmaar breder en dat is een goede evolutie. Want zo’n burn-out is geen “one size fits all” verhaal. Dit onderzoek zou in die zin wel eens een belangrijke nagel op de kop kunnen zijn.

Het verwoordt alleszins wat er fout liep op de werkplek. Waar de kloof tussen wie ik “in aanleg” ben en wie ik op de werkplek moest zijn, groter en groter werd. Het water tussen wat mij “intrinsiek motiveerde” en wat mijn collega’s en directie leek te drijven, dieper en dieper. Omdat mijn autonomie en vrijheid als leerkracht jaar na jaar gefnuikt werden. Omdat verpakking uiteindelijk belangrijker leek dan inhoud, en verkooppraatjes en show het haalden van ervaring en authenticiteit. Omdat mijn werkvleugels op die manier beetje bij beetje gekortwiekt werden …

Twee jaar burn-out dus. Ik ben er niet trots op. Echt niet. Ik vier het niet als een huwelijksverjaardag. Had ook nooit kunnen denken dat het mij zou overkomen. Maar een mijlpaal wordt die burn-out wel, denk ik. Een scharnierpunt en een nieuwe kans, zoals in het opbeurende versje van Lars van der Werf.

Knoop

Deze post schreef ik gisteren al. Dat was voor ik het droeve nieuws las over Jaike … En daarom nog dit:

Hoe belachelijk futiel het allemaal klinkt naast het nieuws dat Jaike (Jaixy), lieve mede-blogger en volger, niet meer is. Amper 36 was ze en al een tijdje ziek. Maar altijd positief en vol empathie voor de verhalen van anderen. Ik word er nog stiller van en voel mee met wie haar kende en van haar hield.

Rust zacht, lieve Jaike! We zullen je missen.

28 gedachtes over “twee jaar burn-out”

  1. Mooi verwoord. Ja, ze kijken zo onbelangrijk, onze eigen probleempjes als je ze daarmee vergelijkt.
    Misschien moeten we dat ook maar gewoon niet gaan doen. Vergelijken bedoel ik.
    Het is zo vreselijk.

    Ik ga kijken bij je link, klinkt reuze interessant.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  2. Ik herken erg wat je schrijft. Nu ik meer betere dagen heb dan minder goede, wil ik mezelf niets liever dan genezen verklaren. Ik heb het geluk dat ik een zeer goede arts heb die me hier met de voeten op de grond zet (en medebloggers). Tijd en rust zijn echt de sleutelwoorden. Maar je moet het geluk maar hebben dat het je gegund word..
    En de mismatch.. de foute vrouw op de foute job. Hoorde ik deze week nog. Des te belangrijker is het nu om weer iets te vinden dat bij me pas en wat ik graag doe. Maar omdat vraagt.. Juist ja, tijd.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    1. Hier ook, Sofie, hier ook. Wil niets liever dan dat het allemaal gauw achter de rug is en weer normaal gaan werken, maar we mogen echt niet te snel gaan. Als we dat wel doen, zet ons lichaam ons weer met beide voetjes op de grond…

      Geliked door 2 people

      Beantwoorden

      1. Toen ik de dokter er laatst over sprak, zei hij dat het normaal is dat je twee jaar later nog niet hersteld bent. Omdat de aanloop ook jaren geduurd heeft.

        Like

  3. Mensen zijn nog altijd hard voor iemand met een burn-out, depressie… ik weet beter nu! Heb respect voor hoe je het neer kan schrijven en hoop dat je er kracht uit put!
    Mooie woorden voor Jaike!! Onrechtvaardigheid is de wereld nog lang niet uit 😥
    Liefs 💜

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  4. Ontzettend herkenbaar… Ik ‘vier’ het in januari. Zo kapotgewerkt, met ook nog vage hart- en stofwisselingsproblemen, dat men vreest dat ik nooit meer normaal aan de slag kan. In elk geval heel lang niet. Door inderdaad, wat jij schrijft, ik in een ‘one size fits all’ behandeling en reïntegratie ben geduwd. Omvallen en vooruit geduwd door al die reïntegratie programma’s en richtlijnen bij burn-out, 10 jaar lang. Wat ik ook zei of aangaf, mijn woorden werden niet gehoord, mijn klachten niet serieus genomen. Ik ‘mocht niet’ ziek zijn, dus zat ik met meer dan 40 graden koorts op kantoor te hallucineren. De bedrijfsarts? ‘Hoort er allemaal bij, we gaan gewoon door en we melden ons níet ziek’… Als ik een weekend opgenomen was geweest in t ziekenhuis op de hartbewaking, durfde ik het niet eens meer te zeggen, ik sleepte me gewoon weer naar mijn werk en ging aan de slag alsof er niets aan de hand was. Het werd toch afgedaan als onzin en.ik werd dan toch onder druk gezet om nog mijzelf te bewijzen. En je hebt je inkomen toch nodig, iets anders zoeken daar was het de tijd niet naar, zeker niet als je al geen energie meer hebt… Uiteindelijk hebben mijn behandelaars, mijn man en mijn (nieuwe) baas de knoop doorgehakt en ‘mocht’ ik eindelijk ziek zijn, daarvan herstellen en vooral, naar mijn lichaam luisteren. Want het ging echt niet meer. De bedrijfsarts was het er uiteraard totaal niet mee eens, want ‘ik moest voldoen aan de wet’, maar gelukkig is er nu een constructie gevonden dat ik kan herstellen zoals het voor mij goed is. Zonder ‘hulp’ van de bedrijfsarts. Langzaam gaat het nu beter… Zolang ik maar mijn eigen tempo kan aanhouden…
    Wat je schrijft over het bloggen, is ook zo herkenbaar. Schrijven heelt!
    Wat erg van Jaike. Wat lief hoe je haar herdenkt 💚
    Sorry voor de lange reactie… Je verhaal maakt veel los bij mij. Dank.
    Liefs en mooie dag ❤

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  6. Wat moedig van je Anna, om dit zo te delen. En ja, herkenbaar! De eigenheid van de nieuwe batterij, ze is anders, ook bij mij. Sensitiever en schijnbaar minder krachtig. Hoewel het me soms moeilijk valt, kies ik er meestal voor de kracht te zien in andere aspecten dan waar ik ‘m voorheen zag (en dat is meestal totaal ergens anders dan waar hij door de maatschappij gezien wordt). Voor mij waren jouw woorden (nav één van mijn vorige blogs) heel waardevol. Ik koppel ze even aan de batterij. Vroeger was mijn batterij kwantitatief krachtiger, nu is mijn batterij kwalitatief krachtiger. Aho!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Een scharnierpunt en een nieuwe kans…een prachtige omschrijving van een wel moeilijke 2 jaren. En dan ben je er nog niet maar het gedicht is een eyeopener 🙂

    Verdrietig ja als er ineens een blogmaatje wegvalt en je kan zo weinig doen.
    Sterkte

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. Slik, van begin tot einde… wat schrijf je dit toch mooi… op deze trieste, druilerige dag… Triest… Ook door de K-ziekte van mijn zus waarover ik wil maar niet kan schrijven…
    Draag goed zorg voor jezelf, in alle zachtheid, dat is wat je nodig hebt. Dat is wat wij met zovelen, te lezen uit de reacties, nodig hebben in deze dolgedraaide wereld.
    Lieve groet ❤️

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      1. Mijn zus voelde zich al een tijdje extreem moe toen ze op een vrijdag met pensioen ging. Op maandag ging ze naar de dokter. Op de eerste dag van haar pensioen. Dokter prikte bloed. ’s Avonds lag zus al in UZ en kreeg al bloedtransfusies. De eerste dag van haar pensioen: acute leukemie. Een zwaar gevecht geweest. Gaat nu vrij goed, maar blijft toch wankel… vandaag werd ze in spoed opgenomen met weer andere bijwerkingen… Nu al bijna drie jaar. Een grote zorg, maar zij is altijd een zonnetje. Bijna veertig jaar er altijd voltijds gestaan als verpleegkundige. Sedert haar pensioen zelf ernstig ziek patiënt. Het lot kan zó wreed zijn…

        Geliked door 1 persoon

  11. Ik kan me er wel iets bij voorstellen, bij de mismatch tussen jou als gemotiveerde sensitieve leerkracht en de verwachtingen van collega’s en directie. Op een bepaald moment gaat al het gedoe buiten de klas meer energie vreten dan dat het lesgeven op zich oplevert, ook al wil je dat niet. Na de pauze in Ierland merk ik dat het nog steeds meer energie vergt dan vroeger, al blijft het lampje zien aangaan bij de studenten die langskomen een heerlijk iets. Het is een extra bevestiging dat deeltijds voor mij ruim genoeg is…
    Ik wens je nog veel ruimte voor je herstel, dat je begrip en tijd krijgt om er op je eigen tempo te geraken. Het is geen race, stapje voor stapje kom je ook aan de finish.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  13. Goedemorgen,

    Met veel interesse je blog gelezen. Zou ik mogen vragen wat je leeftijd is? De KRO-NCRV is namelijk voor een nieuw televisieprogramma op zoek naar iemand van in de vijftig die een burn-out heeft (gehad). Wellicht zou het iets voor je kunnen zijn of ken je wellicht iemand die hieraan mee zou willen werken.

    Met vriendelijke groet,

    Luiza Nijman
    KRO-NCRV

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  14. heel herkenbaar! ik zit sinds 5 weken thuis met burn out, werk op een peuterspeelzaal binnen een basisschool en heb ook het gevoel dat er steeds meer werk bij komt in steeds minder tijd. Twee dagen geleden ook begonnen met bloggen het voelt lekker om het van me af schrijven! sterkte met je strijd , ( zo voelt het in ieder geval voor mij)

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.