Ooit …

Auteur anna b.

Ooit komt het moment. Dan doe ik het gewoon. Dan schrijf ik het allemaal neer. Het verhaal van een kind. Een hoogsensitief kind. Dat opgroeit in een gezin waar niets is wat het naar buiten toe lijkt. Een verhaal met facts onder een deken van fictie.

Ik heb er ervaring mee. De relatie met mijn ‘opgroeigezin’ is problematisch. Soms denk ik: “als ik kon, knipte ik alles door.” Maar dat kan niet. Nog niet. En dus word ik telkens opnieuw geraakt, gekwetst, onderuit gehaald. Want ik ben niet van steen. En ook niet van olifantenhuid.

Doorgaans schrijf ik hier niet over die dingen. Dat heeft zo z’n redenen. Maar vandaag doe ik het wel. Om wat vrijdag is gebeurd van me af te schrijven.

Vrijdag 21 oktober.

Iedereen is het huis uit. De ontbijttafel is afgeruimd en ik lees de krant. Tot mijn smartphone pingt met mail.

Een mail van vriendin M. We kennen elkaar al 51 jaar. Van in de eerste kleuterklas. De mail is gericht aan alle vriendinnen van ons humaniorakoffiekletsgroepje. Een vriendschap die aan haar vijfde decennium bezig is. We lopen elkaars deur niet plat, maar mailen of bellen en spreken regelmatig af voor een gezellige koffieklets of een etentje in het Leuvense. Toen ik crashte, waren zij de eersten die ik op de hoogte bracht.

Het zal wel over onze volgende koffieklets gaan, denk ik nog. Maar de mail ruikt helemaal niet naar koffie of andere leukigheid. Hij brengt slecht nieuws over vriendin A. Voorzichtige, verstandige A.

Ik lees en mijn adem stokt. Krijg het koud. Flarden tekst suizen in mijn oren : vreselijk ongeval – fiets- coma – hoofdletsel – sedatie – beademing – kritiek … Mijn keel snoert dicht met een krop. Ongeloof. Ik hou me sterk want ik moet nog onder de mensen komen. Ik stuur M. een berichtje terug. Dat ik er niet goed van ben. Dat ik hoop dat het goed komt. Dat we haar hopelijk snel samen kunnen gaan bezoeken. Want met een hoofdletsel weet je nooit. Het moet goed komen. A. is nog veel te jong.

In mijn hoofd vormen zich beelden, razen de gedachten. Hoe ligt ze daar nu, in een ziekenhuis ver van huis? Aan draden en slangen en piepende machines. En wat maken haar man en kinderen nu door? Hoe zwaar voor hen de dagen van bang afwachten … Vreselijk is het. Het kan niet. Het mag niet. Zeg dat het niet waar is.

Ik doe wat ik gepland had, maar als de echtgenoot ’s middags belt, breekt het. Ik vertel snikkend wat er gebeurd is. Wat ik momenteel weet. Hij doet wat je op zo’n moment nodig hebt: luisteren, meeleven, troosten.

Na afloop huil ik in mijn eentje nog even verder en dan staat, onaangekondigd, mijn moeder in de kamer met een pakje voor zoon vijf dat bij haar (de kangoeroewoning naast ons huis) is afgeleverd. Ik leg kort uit waarom ik gehuild heb. Want zij kent A. ook nog. Ze knikt en zegt dan:

“Tja, zo’n dingen gebeuren nu eenmaal.“, draait zich om en verdwijnt achter de deur.

Ik zit, voor de tweede keer, aan mijn stoel genageld, maar anders dan vanmorgen. Mijn keel snoert dicht. En ik denk: dit kan niet. Dit mag niet. Zeg dat het niet waar is.

Maar het is waar. Heel erg waar.

Ooit komt dus het moment waarop … , maar nu nog niet. Nu denk ik aan A. en haar gezin en aan ons vriendinnengroepje en ik hoop uit de grond van mijn hart dat alles goed komt. Echt waar.

 

 

47 gedachtes over “Ooit …”

  3. Wat een vreselijk bericht. Je kunt nog maar aan een ding denken, je vriendin. Het zijn paniek gedachten waar maar geen eind aan komt. Ik hoop dat er toch een lichtpuntje voor haar zal komen.
    En je moeder….. Zou het ook aan de generatie liggen? Het komt mij niet helemaal onbekend voor.
    Heel veel sterkte aan en met je vriendin.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  7. Ja zulke berichten hakken erin…
    Het antwoord van je moeder zou ook ik gezegd kunnen hebben alleen dan wel met een liedevolle knuffel en je erover laten praten.
    Sterkte en hopelijk komt het goed…tegenwoordig kan er zoveel.
    Groetjes

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. Wat verschrikkelijk…. het doet een mens stilstaan. Ik hoop het beste voor je vriendin. Veel sterkte. Gevoelloze reacties hierop vind ik onbegrijpelijk. Het niet kunnen stilstaan bij… het niet meeleven. Gevoelloze reacties hakken er zo hard in. Zeker als ze komen van mensen die je liefdevol zouden moeten bejegenen. Trek je op aan degenen die je wel met warmte omringen. ❤️

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  15. De kangoeroewoning naast je huis? Dan zou je al een fictie tussen de feiten gebruiken…
    Hersenletsel is onvoorspelbaar en kan heel veel werk vragen om te herstellen. Soms is er meer herstel mogelijk dan verwacht (mijn mama), soms is het leren leven met beperkingen (familie na hersenbloeding), altijd is het afwachten. Ik hoop en duim voor je vriendin A. En wens jou troostende armen en luisterende oren.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  16. Hopelijk komt het allemaal goed met je vriendin sterkte .,en die opmerking van je moeder vind ik persoonlijk gewoon bot, beetje meeleven is toch niet teveel gevraagd

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  21. Goh, is jouw moeder familie van mijn moeder? Euh… Antwoord maar niet.. Weet dat ik het herken.

    Ik hoop oprecht dat het goedkomt met vriendin A. Niet alleen omdat zij nog veel te jong is, maar omdat het gewoon moet. Punt.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.