Met het risico voor “kazig” en “BZN (Bond Zonder Naam)” versleten te worden, schrijf ik het toch. Een soort van antwoord op de dankbaarheidschallenge van Hans de Gans – een vrouw by the way en één van de meest productieve bloggers in dit minidotje van de blogosfeer.

Want negativiteit is er in overvloed, zegt ze. Laatst wees één van de zonen mij er nog op. Dat ik negatiever geworden ben. In de aanloop naar en in volle burn-out was dat zeker het geval. En ook nu nog steekt het soms de kop op. Cynisme en negativiteit horen niet voor niets bij de belangrijkste mentale symptomen van een iemand met een burn- of bore-out. In de stresstherapie werd daar dan ook onmiddellijk op ingezoomd.

Door al het negatieve toe te laten, maar ook te counteren met wat positiefs. Ik kreeg een opdracht mee die geïnspireerd was op de inzichten van Dr. Luc Isebaert, stichter en inspirator van het Korzybski Instituut en het Brugse Model voor korte therapie. Boven het opgaveblad stond “3 vragen voor wie gelukkig wil leven” met daaronder enkele (zwak vertaalde) quotes van Epicurus. Over wat je nodig hebt om gelukkig/tevreden te zijn en dat te blijven of het opnieuw te worden. Quotes als

“Not what we have but what we enjoy, constitutes our abundance.”

“The things you need are few and easy to come by.”

“Tranquility and rationality are the cornerstones of happiness.”

Maar terug naar de 3 vragen. Er werd me gevraagd een positief dagboek bij te houden met deze drie vragen in mijn achterhoofd:

1 wat van wat ik vandaag gedaan heb, maakt me tevreden?

2 wat heeft iemand anders gedaan waarover ik tevreden ben of waarvoor ik dankbaar ben?

3 wat zie/hoor/voel/ruik ik rondom mij dat mij tevreden en dankbaar maakt?

Cheesy, ik had jullie gewaarschuwd. Maar het werkte wel om de negatieve trein te stoppen. En ook nu, als ik mezelf erop betrap dat ik weer meegezogen word, ga ik op de rem staan en denk ik aan die oefening.

Terwijl CNN op de achtergrond euforisch is over de opkomst van de Amerikaanse kiezers –  “this is the light” roept één van de analisten –  focus ik even op deze dot in space.

Die, ondanks niet altijd positieve gedachten en mindere dagen, echt wel dankbaar is voor heel veel:

voor de man aan mijn zij, voor de kinderen die we kregen, voor de schoondochters in spe, voor mijn lieve vriendinnen, voor de schoonzus die me belt, voor dit stukje grond waarop we wonen, voor de ruimte in ons huis, voor alle mooie spullen in dat huis, voor de scholing die ik kreeg, voor openheid, voor de goede leerkrachten en professoren die ik had, voor de leerlingen die ik voor me had, voor oud-leerlingen die jaren later geboortekaartjes sturen, voor het feit dat we niets te kort hebben, voor onze jaarlijkse vakantie, voor begrip, voor de weekenden samen thuis, voor deze mooie streek, voor gezondheid, voor de boeken in onze bibliotheekkast, voor eerlijkheid, voor verhalen en poëzie, voor het bloggen en de voldoening die het me geeft, voor zonnige dagen en eerste sneeuw, voor Kerstmis, voor een glimlach van zoon vier, voor een verrassingsboeket, voor blauwe luchten, voor fijne herinneringen, voor complimentjes af en toe, voor mooie dingen op mijn wandelpad, voor boeiende tv, voor ontspanning, voor ontroerende films, voor een kop koffie bij het raam, voor mooie plaatjes in woonbladen, voor lekker gebak, voor de geur van kaneel, voor mooie uitzichten, voor pijnloze gewrichten, voor de frambozen in de tuin, voor lekkere huisparfums, voor de was die heerlijk geurt, voor verse eitjes van onze kippen, voor het samen eten, voor grappige columns, voor de stilte in huis, voor het meebrullen met de radio, voor voorbij fladderende vlinders, voor de humor van de zonen, voor een onverwachte sms, voor warme soep, voor medeleven, voor dankbare mensen, voor propere ramen, voor de geur van het eerste meiklokje, voor een roodborstje op het terras, voor een warm bed, voor veiligheid, voor schoonheid, voor goedheid, voor gezond verstand, voor wijsheid, …,

en voor één van de laatste rozen in onze tuin. De New Dawn. Als dat geen positieve vibe is!