foto bovenaan: Moeder Overste met de studenten. Rechts naast haar de valse Boudewijn.

Eind jaren zeventig. Ik zit met 24 andere meisjes in een klas van het laatste jaar op een grote meisjesschool in het Leuvense. Nog even en daarna zwermen we uit. We moeten goed voorbereid zijn op het leven daarbuiten en dus geselt een klasvader ons 6,5 uur per week met saaie stof, versleten mopjes en voorlichting uit de jaren stilletjes. Maar als hij verhalen oprakelt uit het verleden van ons instituut spits ik mijn oren want ik hou van geschiedenis. Met de restfoto van vandaag haal ik mijn favoriete verhaal vanonder het geheugenstof vandaan. Luister maar.

We schrijven november 1951. De jonge koning Boudewijn zit nog maar vier maanden op de troon en heeft nog niet veel publieke optredens achter de rug. Zijn volk is bijgevolg nog niet vertrouwd met het beeld en het gedrag van de schuchtere koning.

Op een avond zitten enkele Franstalige rechtenstudenten in een Leuvens restaurant te eten als ze daar een jongeman opmerken die verdacht veel op Boudewijn lijkt. Dezelfde timide blik, zelfde neus, zelfde bril op die neus, zelfde postuur. De studenten twijfelen. Is hij het of is hij het niet? Ze trekken hun stoute schoenen aan en vragen het hem op de man af. Nee, hij heet niet Boudewijn, maar Hugo Engels. Hij is Vlaming en eerstejaars geneeskunde.

Met die Vlaming kunnen we wat, denken de twee. Als we nu eens een dubbelgangersgrap uithalen. Hem laten optreden als koning Boudewijn en mensen in het ootje nemen. Zien hoe lang het duurt voor we ontmaskerd worden. Ze leggen hun plan voor en als bij wonder stemt Engels ermee in. Met een foto van de echte Boudewijn trekken ze met de Vlaming naar de kapper. Er mag geen detail over het hoofd gezien worden. Van een adellijke student lenen ze een duur kostuum en van enkele notabele vaders – een stafhouder, een notaris en een begrafenisondernemer – krijgen ze imposante auto’s in bruikleen. Het clubje zwelt aan tot zo’n vijftien man.

Het plan is simpel: de koning wil onverwachts met zijn gevolg ergens op bezoek. Maar waar? Het stadhuis is niet geschikt, want daar zouden ze hun plan wel eens snel kunnen doorzien. Nee, ze moeten nietsvermoedende en goedgelovige slachtoffers vinden. Na wat opzoekingswerk kiezen ze voor een bezoek aan het grote, prestigieuze meisjesinternaat in de buurt. De burcht van de duizend maagden. De nonnetjes zullen hen maar wat graag ontvangen en ondertussen kunnen ze een glimp werpen op de honderden meisjes die daar verblijven. Dinsdagmiddag zal het worden want dan is er zwemles voor de oudste meisjes en bovendien moet de kapelaan, die goede relaties heeft met het hof en de echte koning kent, op dat moment in Leuven de biecht gaan afnemen.

21 november 1951 kort na de middag. Eén van de studenten belt naar het klooster om het bezoek aan te kondigen. Hij komt! Binnen een half uur is hij er. Om het echt te laten lijken, geeft hij uitleg over het strenge hofprotocol. De zusters weten niet wat ze horen. Ze zijn vereerd dat de Koning hen heeft uitgekozen, maar ook in paniek want dit is zo onverwachts. Onmiddellijk wordt het koor opgetrommeld en alle meisjes verzamelen in de eetzaal om een erehaag te vormen voor de koning en zijn gevolg. Stipt op tijd rijden vier luxewagens het domein van het instituut op.  Aan boord de jonge koning en veertien mannen uit zijn entourage, allemaal strak in het pak. Behalve één. Die is als scout verkleed en toch heeft niemand wat door.

En er is een groot probleem want de valse Boudewijn spreekt nauwelijks Frans. Dan maar zeggen dat het protocol hem verbiedt rechtstreeks te spreken en dat alle communicatie via de protocolmeester moet gaan. De nonnetjes glimmen van trots en leiden de koning en zijn gevolg rond. Het zwembad kunnen ze jammer genoeg niet tonen want dat is gesloten. Aan alles hebben de studenten gedacht. Want om niet onmiddellijk ontmaskerd te worden, wordt er constant naar het internaat gebeld zodat achterdochtige zielen het paleis niet om uitleg kunnen vragen.

Op het bureau van Moeder Overste wordt de studenten schuimwijn aangeboden en de Koning tekent, zoals het een hoge gast betaamt, het gulden boek. In de eetzaal staan de meisjes in uniform netjes opgesteld en als de vorst binnenkomt, zingen ze uit volle borst de Brabançonne, eerst in het Frans, nadien in het Nederlands. De vorst is zo gecharmeerd dat hij de meisjes prompt met vier dagen vakantie beloont.

Geloof het of niet, de zusters doorzien de studentengrap niet, maar de kapelaan, die ondertussen vernomen heeft wat er gaande is, wel. Hij haast zich naar het klooster met de in der haast opgetrommelde rijkswacht, geeft de valse koning een hand en roept dan uit dat hij niet koning Boudewijn is. Consternatie alom, maar de valse Boudewijn geeft geen krimp. Hij weigert zich zelfs te laten arresteren. Hij is toch de koning en dus onschendbaar.

Niet veel later wordt het valse gezelschap dan toch opgepakt en meegenomen voor verhoor. Uren later worden ze weer vrijgelaten. Het nieuws heeft ondertussen de rector bereikt, die hen een telegram stuurt met de mededeling dat ze hun studies aan de Katholieke Universiteit Leuven met onmiddellijke ingang moeten stopzetten. De procureur laat weten hen te zullen vervolgen wegens majesteitsschennis. Een schande is het. Een pure schande. Voor de zusters, voor de universiteit, voor de Koning en voor het land. De foto’s die één van de studenten heeft genomen verschijnen in binnen- en buitenlandse kranten. In België alleen al is er een meerverkoop van 100000 Belgische frank. De hele wereld lacht met de valse Boudewijn en met de domme nonnetjes.

Als de grap de echte koning Boudewijn ter ore komt, reageert die geamuseerd. Hij wendt zijn macht aan en vraagt het gerecht hen niet te vervolgen. Ze mogen bovendien hun studies aan de Leuvense universiteit verder zetten. Zonder dat barmhartige ingrijpen van de Koning, hadden de studenten een grote carrière mooi op hun buik kunnen schrijven. Nu niet.

Vandaag zijn de overlevenden onder hen tachtigers. De valse koning is uiteindelijk dokter geworden. Een andere student onderzoeksrechter, nog een andere hoofdredacteur van La Libre Belgique en een enkeling schopt het zelfs tot partijvoorzitter, minister en vice-premier. Zijn naam: Guy Spitaels.

De meisjes van het internaat beleven de dag van hun leven en vertellen hun kinderen en kleinkinderen maar al te graag hoe een groep studenten hen toen voor de gek hield. Voor de zusters wordt het één van de zwartste bladzijden uit hun geschiedenis.

een foto van de valse Boudewijn

bronnen: mondelinge overlevering via onze klasvader en een artikel uit Het Nieuwsblad van  19 november 2012