Op een kletsnatte wandeling zag ik twee elfenbankjes groeien op een levenloze stronk. Op slag verdween biologie voor fantasie en hocus pocus. Want als bij wonder vlogen twee waterelfjes vanaf het grootste bankje op. Zacht fladderend op het ritme van de wind hingen ze een poosje boven de schuimende beek. Maar van fladderen word je moe en elfjes zijn zo licht en teer. En dus streken ze vermoeid weer neer. In een spiegelelfje deze keer. 🙂
zo’n
elfenbankje waarop
waterelfjes mogen zitten
zonder dat hun stoeltjes
breken
~
laat
ook kabouters schuilen voor
herfstregens. zo worden
stoeltjes plotsklaps
paraplu’s
prachtig die kleurenfoto van die elfenbankjes? Fijne dag Anna
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel. Jij ook.
LikeLike
Ha een sprookje en mooie foto
Groetjes
LikeGeliked door 1 persoon
🙂
LikeLike
Sjonge Anna, wat is dit mooi!
LikeGeliked door 1 persoon
Echt?
LikeGeliked door 1 persoon
Heus, ik vind je foto’s erg professioneel en je tekst klinkt als een kinderliedje.
LikeGeliked door 1 persoon
Supermooi!
LikeGeliked door 1 persoon
Dankje.
LikeLike
P R A C H T I G: foto, verhaal én apotheose!
LikeGeliked door 1 persoon
Zegt de elfjesmoeder
LikeLike
Heel mooi verhaal!
LikeGeliked door 1 persoon
😋
LikeLike
Pop-up kabouterschuilplekjes en elfenzitjes overal? Schattig en mooi!
LikeGeliked door 1 persoon
🌷
LikeLike
Wissen die ‘overal ?’. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi! En o die beek… daar ben ik zo zot van. Ze staat toch wel gevaarlijk hoog?
Groetjes van Beek.
LikeGeliked door 1 persoon
Het heeft hier ook veel geregend. ☺
LikeGeliked door 1 persoon
Wat heerlijk, ik geniet. groetjes, Hanneke
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn om dat te horen.
LikeLike