Een beetje tot mijn verbazing las ik in blogland stroop noch gal over het nieuwste tv-snoepje van over Het Kanaal. De Britse kwaliteitskranten waren lyrisch van bij de start en terecht. Want het is weer succulente tv die in Engeland zelfs het zondagavondsucces van Poldark doet verflauwen.

Wat ITV met Victoria op ons bord tovert, is om duimen en vingers van af te likken. Als je Brits kostuumdrama weet te smaken, natuurlijk. Liefhebber bent zoals wij. Ik ben – zoals trouwe lezers hier wel weten – eraan verslingerd als aan boterroomgebak en gelukkig lust ook de echtgenoot geregeld meer dan een hap. Zodat we weer acht vrijdagavonden op rij zoet zijn, want zo lang duurt het eerste seizoen van Victoria dat Eén ons dezer dagen voorschotelt.

Dat eerste seizoen zoomt in op de jonge jaren van Victoria, de op Elisabeth II na langst regerende monarch ooit in Groot-Brittannië. Van haar onverwachtse troonsbestijging op haar achttiende, over haar verloving en huwelijk met Albert van Saksen-Coburg en Gotha, tot aan de geboorte van haar oudste dochter. Victoria zelf werd geboren in 1819 en regeerde 63 jaar lang, tot aan haar dood in 1901. Samen met haar man kreeg ze negen kinderen en door hun huwelijken en die van haar kleinkinderen werden er suikerdraden gesponnen naar zowat alle Europese vorstenhuizen. Geen wonder dat ze soms ‘de grootmoeder van Europa’ genoemd wordt. Ze overleefde verschillende moordaanslagen en onder haar bewind groeide Engeland uit tot een wereldmacht.

Victoria is in alle opzichten een prestigieuze en naar peper ruikende reeks. 10 miljoen pond om precies te zijn. Want een koninklijk verhaal vertellen kost geld en dat proef je. Van kostuums over kroonluchters tot keukenrecepten. Dat zie je aan de oogstrelende cast met Jenna Coleman (van Doctor Who) als Victoria en Rufus Sewell (uit Pillars of the Earth) als haar mentor Lord Melbourne. Aan het tongstrelende script van Daisy Goodwin die daarvoor zo’n 32 miljoen woorden uit Victoria’s dagboeken savoureerde. Aan de smaakvolle locaties binnen en buiten. De exuberante interieurs, de prachtige tuinen, de historische gebouwen.

Maar toch is het niet al goud wat blinkt. Want die zinnen- en verbeeldingprikkelende interieurs zijn eigenlijk nep. Werden minutieus nagebouwd in een ongezellige en ijskoude vliegtuigloods nabij Leeds. Aan de hand van schetsen en plannetjes uit de Victoriaanse tijd bouwde een team van 40 schrijnwerkers, 10 schilders, 14 vergulders en 6 kroonluchterspecialisten aan de decors. En zo’n winterse loods in Yorkshire is vochtig en berekoud. De acteurs probeerden zich tussen de opnames door dan ook warm te houden met warmwaterkruiken, warmtepleisters en dekentjes allerhande. En als omgekeerde kers op de taart vlogen er ook nog eens ongewenste bezoekers over hen heen, in de vorm van een schreeuwerige uil en dozijnen poepende duiven. Narigheid, zorgvuldig weggemoffeld voor en door de camera’s.

Dat de scenariste volgens historici hier en daar een loopje neemt met de historische precisie van dit waargebeurd verhaal is haar wat mij betreft vergeven. De suggestie bijvoorbeeld dat Victoria en Lord Melbourne voor elkaar amoureuze gevoelens koesterden. Of dat haar moeder en haar oom tegen haar gecomplotteerd zouden hebben. Bovendien zou Jenna Coleman centimeters te groot, jaren te oud en veel te slank zijn om de piepjonge en mollige koningin realistisch neer te zetten. Dat zal allemaal wel, maar het komt de spankracht en de aantrekkelijkheid wel ten goede. Victoria is een totaalbeleving, minstens twee Michelinsterren waard.

Afsluiten doe ik met de indrukwekkende soundtrack. Muziek van Martin Phipps die koninklijk, eigenzinnig én mysterieus is. Als de figuur van Victoria zelf. Een oorwurm van formaat, met een royaal en gouden randje.