Grasduinend door mijn fotorestjes, stuit ik op dit exemplaar. Besef ik bovendien dat het leeuwendeel van die restjes bestaat uit struinfoto’s. Wandelfoto’s uit eigen streek. Soms leiden die kliekjes van kiekjes tot proeven van poëzie als elfjes en e.d.i.t.s, soms tot een veeleer prozaïsch penneprobeersel zoals vandaag. Deze probatio pennae is een doordeweekse wandeling geworden. Een wandeling die vertrekt en eindigt aan de kerk met de twee torens, uiterst rechts op de foto.

Zondag begon stormachtig. Geen weer om een hond door te jagen. Ook geen mens. De wind raasde en gierde en draaide cirkels onder ons dak. Lichtte vervolgens enkele pannen en keilde ze zonder pardon op straat. De grijze klinkers kleurden schervend rood. Nog een geluk dat er geen hond of mens voorbijkwam. De echtgenoot had het gehoord. De overbuur had het gezien en belde bij ons aan, bewijsstuk in de hand. Daarop wierp de echtgenoot zijn bouwkundig oog naar boven. Gevaarlijke situatie. Daar moest wat aan gedaan. Tegen mijn advies in werden de langste ladders toch uit hun schuilplaats gehaald. Voor als de wind gaat liggen. Bij nader inzien toch maar de brandweer gebeld. Er zeker niet opkruipen, meneer. We hebben het druk maar zullen zien wat we kunnen doen. In het halfzesdonker vulde blauw zwaailicht onze straat. De lift met hoogtecabine werd gehesen, nieuwe pannen aangereikt en nog geen half uur later was de klus geklaard. De straat weer veilig voor mens en hond.

En daarna was er feest voor de jarige echtgenoot. Samen aan tafel met de zonen en hun geliefden. Veel eten, toepasselijke cadeautjes en kaartjes. You’re not old, you’re vintage. Praten over koetjes en kalfjes en over het stekje dat zoon twee vond, een dorp verderop. Over de Nederlandse droomjob die zoon drie wacht en het bijhorende mobiliteitsprobleem. Over het moment voor het kerstfeest. Niet evident met zoveel verschillende agenda’s.

Op dinsdag bakte ik verjaardagsbiscuit met frambozen en ganache en net toen het beslag gemengd was, ontplofte de mixer. Een gil. Vonken en brandlucht. Kortsluiting. Stroom weg en ik alleen thuis. Ik kreeg de stroom weer aan de praat, maar de slagroom moest met de hand. Tot aan de kramp.

Ondertussen bleef de spanning rond de aanmelding van zoon vier hoog. Woensdag toch maar verder gewerkt aan zijn Ondersteuningsplan met de dame van den DOP (Dienst Ondersteuningsplan). Twee uur lang waren we zoet met het invullen van elektronische documenten, met koffie en de rest van de biscuit.

Donderdag waren er boodschappen en er kwamen enkele manden strijk voorbij. De auto kreeg een broodnodige wasbeurt, binnen en buiten. En ’s avonds reden we 200 km om Limburgse vlaai te gaan eten bij een jarige Schone Broer. En stonden we – grrrr – ook nog eens 35 minuten in de file.

En op vrijdag mocht – grrrr – ik naar de garage voor een bandenwissel. Er was koffie en chocolade en zelfs mini-koffiekoeken om het wachten te verzachten. ’s Namiddags had ik me ingeschreven voor een gratis sessie andullatietherapie in de groepspraktijk van mijn kinesiste. Andullatie dus. Een combinatie van mechanische vibraties en infrarode warmte om chronische spierpijn en artrose te verlichten. Op de ergonomische matras zou ik heerlijk kunnen relaxen en ont-spannen terwijl de machine mijn spieren kneedt. Niet dus. De beloofde zachte trillingen schudden me zodanig door mekaar dat ik er misselijk van werd. Mijn hartslag steeg, het warmrood sloeg op mijn wangen en ik kreeg het overal Spaans benauwd op die matras. Mijn spieren zo strak als gespannen koorden. Geen tien minuten heb ik het op dat ding volgehouden. Omdat de matrasman mijn roep om hulp niet hoorde, heb ik mezelf dan maar bevrijd. Ben ik naar buiten gelopen, blij dat ik in mijn roerloze auto kon gaan zitten om te … ont-spannen.

Tussendoor stak er ook een stevige wind op in blogland. Een wind van verontwaardiging. Over van alles en nog wat. Zelf viel ik ook een paar keer bijna van mijn zitbankje onderweg.

Maar gelukkig ging de wind ook weer liggen en scheen bij momenten zelfs de zon. Tijd voor een wandeling dus. En voor kiekjes. Van een paardenrusthuis in een naburig dorp, vlakbij de kerk met de twee kerktorens. Romaanse getuigen van een vurig verleden en dat mag je letterlijk nemen. Want ondanks meerdere branden bleven de torens als bij wonder overeind. Dat gaf uiteraard voeding aan sagen en legenden. Volksverhalen, werelds en devoot. Over twee edelvrouwen bijvoorbeeld die elk evenveel geld veil hadden voor de bouw van hun kerk en daarom allebei een toren wilden hebben. Of over het feit dat er in de buurt zoveel kerkuilen woonden dat één toren niet volstond om hen onderdak te bieden. Of over de kerk die eigenlijk bedoeld was voor twee parochies, met een toren voor elke parochie. Tot het verhaal waarin de parochianen, zoals gebruikelijk was, één toren lieten bouwen, maar waarin de duivel, als tegenzet, voor een tweede zorgde.

De kerk met de twee torens als eindpunt. Ik zei het toch. 😉

nog 3 fotorestjes uit de lente van 2016