Waarom? vraagt zoon vijf met een zweem van ironie en enige zin voor overdrijving. Waarom zou ge , als zowa den enige mens ter wereld, iets als Tussen Kunst en Konfituur onthouwen?

Ik blijf het antwoord schuldig. Steek het op mijn grijze cellen. Op andere antennes of receptoren misschien. Maar ergens heeft hij wel gelijk natuurlijk. Zoals zo vaak sla ik compleet nutteloze informatie op. Plaats die misschien beter door andere weetjes zou worden ingenomen. Of helemaal niet. Voor meer leegte en rust.

Soms lijkt het of er in mijn hoofd een flitspaal zit. Die op de meest onverwachte momenten plaatjes schiet. Van namen en plaatsen, woorden en getallen. Van gezichten van mensen. Van feitjes in de rand en details allerhande. En doorgaans is die paal betrouwbaar. Bergt hij de plaatjes zorgvuldig weg. Voor als het nodig is.

Zoals laatst, toen de echtgenoot en ik naar Ons eerste huis keken. Een programma met Bartel Van Riet waarin drie jonge koppels, met de hulp van ouders en/of schoonouders, hun eerste huis verbouwen. Wie de grootste meerwaarde creëert, wint 150000 euro. De déjà vu kwam er toen ik de familie Misseghers aan het werk zag. Karel-Jan en Julie, met haar mama en stiefpapa. Die gezichten … Ze kwamen me bekend voor. Ik had die mensen nog gezien. En gehoord. Met Vier in Bed flitste door mijn hoofd. Tussen Kunst en Konfituur. Een B&B in Oud-Heverlee. In gedachten zag ik het bord langs de Waversebaan. Geel met bruine letters. Ik zei het nog niet luidop. Wachtte tot de volgende aflevering, want de déjà vu bleef. En toen we het gisterenavond aan tafel over verbouwingen hadden, zei ik het toch. Luidop. En ook dat ik het nog moest checken. Waarop zoon vijf reageerde met de woorden bovenaan.

Die check volgde vanochtend. Want nieuwsgierig ben ik ook. De flitspaal had gelijk. Ingrid, de mama van Julie, en Koen, de stiefpapa, wonnen in 2010 een Met Vier in Bed trofee. Dubbel check! Weer een thuispunt in het duel met de bezoeker. Met mijn burn-out beestje. Ik heb het niet op beesten en dat dier bezoedelde maandenlang mijn geheugen. Meer dan een jaar legde het op onverwachte momenten mijn grijze cellen lam of deed ze tilt slaan. Maar nu gelukkig minder en minder. Ik word weer scherper en alerter. En vertragingen of vergetelheden liggen weer gewoon aan de leeftijd.

Oog voor detail, zei de loopbaancoach. Daar is iets van. Want vanochtend viel mijn oog weer. Op een detail. Een woord in de krant. Tranentrekkend. Trieste vertaling uit het Engels. Tear-jerkingly triest. En bovendien jammerlijk gebruikt in een context van economie en financiën. Als een tang op een varken dus. Waar ‘slaat’ eigenlijk ‘sluit’ moet zijn. Want een tang die slaat op een varken, dat slaat natuurlijk nergens op. Ergens onderweg is het fout gelopen. Is er vervuiling opgetreden. En vervorming. Van ‘een tang sluit niet om een varken’. Daar is het varken te dik voor en de tang te kort en niet buigzaam genoeg. Anyway, de tang past niet. Dat plaatje klopt niet. Het tranentrekkend woord ook niet. En tranenrukkend al helemaal niet. Het is maar een detail, maar we hoeven niet voor alles een vertaling.