Kerstmis 1988. De eerste Kerst in ons eigen huis. Eigenhandig verbouwd en gekneed tot een thuis. Een Kerst mét onze eerstgeborene, acht maanden oud. Rond de snorrende kolenkachel is het behaaglijk warm, maar daarbuiten loert en bijt de kou. Het water in de wasplaats is deze winter al een keer bevroren. Tv hebben we niet, een radio wel. Met kerstliedjes. Chris Rea onder andere.
De man heeft net een single uit. Driving home for Christmas. Een autoversie van het kerstlied. De inspiratie kwam uit een hoogst onromantische hoek. Uit het verkeer. Want, om treingeld uit te sparen, haalde zijn vrouw hem op in Londen in haar Austin Mini. Even later, bij het verlaten van de stad, belandden ze in een monsterkerstuittochtfile en ze beseften al snel dat de rit naar huis in Middlesbrough wel eens heel lang zou kunnen duren …
Het lied werd nooit een kersthit, maar elk jaar duikt het toch weer op. Hangt het in mijn hoofd als ik met de auto huiswaarts rij. Driving home around Christmas. Naar de boom met de lampjes en de ballen. En de haard die brandt. En de geur van speculaas en appel met kaneel.
Gezellig thuis.
En toch, zegt Dagny Ross, de blonde tv-kok uit Ijsland, is Kerst in België een beetje saai. Niet moeilijk, denk ik dan. Ons kerstverhaal is zoveel kleiner dan de verhalen in het Noorden en we zitten mijlenver van sneeuw en ijs, van gletsjers en geisers, van rendieren en poolvossen. We hebben nog maar net de Sint naar Spanje terug gewuifd.
In Ijsland is het anders dus. Dat hoor je al aan de naam. Het land van ijs heeft bovendien niet één, maar dertien Kerstmannen. Joelmannen eigenlijk. Elk met een eigen, niet al te fraaie naam. Lepellikker. Deurengooier. Ramengluurder. Worstengapper. En vanaf 12 december komt er elke dag zo’n kerstman uit de Ijslandse bergen naar beneden, dertien dagen lang. En nadien gaat er elke dag ook één weer terug. Tot 6 januari. Zo hebben de mensen elke dag wel wat te vieren, 26 dagen lang. Als remedie tegen de donkere dagen en de winterdip. Gezellig feesten met elkaar. Met cadeautjes. Veel cadeautjes. En eten. Veel eten. Gravad lax en kalkoen, pap en chocolade. En hopen sneeuw … die er momenteel nog niet ligt.
Ook wij dromen elk jaar weer van een witte Kerst. En als die droom ook dit jaar weer niet uitkomt, kijk dan maar naar dit filmpje. Driving home for Christmas ... in the snow.
annasblogeenjaarertussenuit.com 
Je verhaal is al even sfeervol als je foto’s! Ik duim voor een portie sneeuw voor jullie!
LikeGeliked door 1 persoon
🎅dankjewel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik waande me al heel even op kerstdag zelf! Wij proberen er met ons gezin ook altijd een warm feest te houden en te genieten van elkaar!
🙂 mooie dagen voor jou en je gezin!
LikeGeliked door 1 persoon
Het is nog vroeg maar die wensen zijn geheel wederzijds
LikeGeliked door 1 persoon
😀
LikeGeliked door 1 persoon
Langzaam kom ik in kerststemming………………… Fijne feestdagen alvast!
LikeGeliked door 1 persoon
Jij ook.
LikeLike
Blijft een prachtnummer
LikeGeliked door 1 persoon
Zelfs na 28 jaar. 😊
LikeLike
Ja blijft mooi
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een zalige blogpost. Ik raak helemaal in de stemming. Nu nog duimen dat er sneeuw komt…
LikeGeliked door 1 persoon
Hoop doet leven en misschien ook sneeuwen. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Als dat zou kunnen… 🌨
LikeGeliked door 1 persoon
Driving home is inderdaad een klassieker. Maar de ultieme Kerstmis is toch ‘ last christmas’ van wham. Ik denk erover om er een hele blog aan te wijden. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Benieuwd. 😊
LikeLike
Ik hoopte op pakken sneeuw met kerst en nu al helemaal!
LikeGeliked door 1 persoon
😊👍
LikeLike
Het mag van mij sneeuwen op kerst, maar wel nadat ik mijn autorit van 70km achter de wielen heb. Kerstavond vieren bij de familie van het lief is nl zo ver van mijn huis.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat was ik vergeten te zeggen natuurlijk. 😉
LikeLike
Nog altijd een van de mooiste kerstnummers!
LikeGeliked door 1 persoon