Tot vanmorgen was Lucy Crehan een nobele onbekende. Om precies te zijn, tot ik de krant doorbladerde (de weekendkrant die, zonder uitleg, weer eens na het weekend in onze bus gedropt werd!) en in de slipstream van de nieuwe-Pisa-ranking een interessant artikel vond over haar en haar boek Cleverlands.

Tot enkele jaren geleden was Lucy Crehan een jonge leerkracht wetenschappen in een Londense school. Een achtergestelde buurt met veel ‘moeilijke’ jongeren. Ze had het gevoel dat ze er zich te pletter werkte maar dat haar inzet weinig zoden aan de dijk bracht. De resultaten van de leerlingen bleven zwak, de uitval groot. Lucy raakte zodanig gefrustreerd dat ze op haar 26ste het roer omgooide. Ze wilde bijleren en maakte een odyssee langs landen die wel hoog scoorden in de Pisa-ranking: Japan, Singapore, Shanghai, Finland en Canada.

I’ve spent the last two years learning about the best education systems in the world – from the inside. This book is about my journey, living with teachers, listening to parents and learning what education looks like in completely different cultures. It was a particular moment in a year 11 Science class four years ago that set me on this journey. They had their exams coming up in a few months, and we still had a lot of material to cover. Abdul, a boy who was quick to grasp concepts but slow to do classwork, put up his hand.

“Miss, why do we sneeze?”

My first instinct was frustration. Here we were with the whole of the digestive system to cover by Friday, and he was asking me irrelevant questions.

“We don’t have time for that Abdul”.

He slunk back into his seat. On the train home, my only time for reflection, I worried about that encounter. What had I become? When did the interests of children become irrelevant? I thought that it might be when schools were threatened with takeover if they didn’t get the required number of C grades, and yet, we were told by politicians that this was the kind of thing they did in the ‘top performing’ systems.

In that case, I thought, maybe we shouldn’t be copying the top-performing systems. I signed up for a Masters degree, keen to learn more about how education systems could be run better, and discovered something that came as a shock: these countries were not doing what our politicians said they were doing. They were designing education in a completely different way, different from us, and different from each other. And yet despite their differences, they were all getting top grades in Maths, reading and Science.

I had to find out more. I read a lot of reports and studied a lot of graphs, but they didn’t give me any idea about what education actually looked like in each place, only about what policies were ‘officially’ followed (I know from experience that these are not the same thing). So I decided to go and have a look for myself. I emailed teachers in Finland, Canada, Japan, Shanghai and Singapore (countries which are regularly at the top of the education-superstar charts) and asked if I could come and help out in their schools. I spent at least three weeks in schools in each country, teaching, watching, listening, and asking lots of questions. The teachers became my friends. I stayed with many of them. And I came to learn what education is really like in these places.

In this book, I’ll take you on a guided tour of these education systems, painting a picture of school life, and making sense of the theories, facts and figures through the stories of real teachers and children. I’ll invite you to reflect on the goals of education in light of these varying possibilities, and provide you with some clues about how these countries came to be so successful.

https://unbound.com/books/cleverlands

Haar boek is geen kant-en-klare blauwdruk van hoe het wel moet, want er zijn nu eenmaal verschillen in cultuur en tradities die je niet met één systeem kan overbruggen. Maar het onderzoek en de verhalen tussendoor leveren wel stof tot nadenken. Voor (ex-)leerkrachten, directies en onderwijsspecialisten. Voor Minister Crevits, die naar eigen zeggen “de Vlaamse (onderwijs)toren van Pisa” recht zal trekken. Een aanrader voor iedereen die onderwijs beter wil maken.

De in mijn ogen meest frappante besluiten uit het artikel…

• Dat kinderen lang genoeg moeten kunnen spelen. Binnen én buiten. Samen én alleen. Dat ze best al spelend beginnen te leren. En niet te vroeg met formeel onderwijs moeten beginnen. Dat ze vooral een goede voedingsbodem moeten krijgen waardoor ze later sneller en liever leren.
• Dat we alle leerlingen moeten blijven aanmoedigen hun grenzen te verleggen. Zowel diegenen die wat meer tijd nodig hebben als de bollebozen. Met onderlegde begeleiders. Maar daarvoor zijn investeringen nodig. Dat je best hoge standaarden voor iedereen hanteert, tot de leeftijd van 15 jaar bijvoorbeeld. En pas nadien laat kiezen voor een meer academische of meer beroepsgerichte stroom.
• Dat leerkracht opnieuw een ‘topberoep’ moet worden. Met een lange en degelijke opleiding, een goede selectie en een loopbaan mét structuur. Groeimogelijkheden, gekoppeld aan hogere verantwoordelijkheden en weddes. Met mentoren die echte mentoren zijn. Een leven lang leren. In zo’n model kan je iedereen omhoog stuwen.
• Dat ze het liefst zou lesgeven in Finland. Niet alleen omwille van het feit dat dat het meest gelauwerde onderwijssysteem van Europa is met prima resultaten. Maar vooral omwille van de hogere levenskwaliteit voor de leerkracht. Een minder zware werklast, betere prestaties, meer respect. Elke school heeft er bovendien een welzijnsteam voor de leerlingen. Een hoge kost aan de basis maar die verdwijnt in het niets bij de maatschappelijke kost die opduikt als volwassenen kansloos of werkloos, gefrustreerd of uitgeblust achterblijven. Finland dus, omwille van de holistische en inclusieve aanpak.
• Dat ze haar kinderen het liefst naar school zou zien gaan in Canada. Waar onderwijs divers, warm en gebalanceerd is. Flexibel ook, met keuzes vanaf 14. Met veel sport en andere activiteiten die de hele mens beogen. Waar kinderen met achterstand meteen bij de hand worden genomen en naar boven getrokken. Waar tieners academische vakken kunnen combineren met technische.  Waar ook catering is voor de slimsten. Canada dus, omwille van het faire systeem dat zorg draagt voor iedereen.

Als ik dat lees, besef ik dat er hier nog veel werk aan de winkel is. Dat we best diep in eigen boezem kijken en kritische vragen moeten blijven stellen. Dat onze scholen soms mijlenver staan van het opvoedideaal in onderstaande quote.