Stukjes of cursiefjes zijn ooit in het leven geroepen om het nieuws in de naoorlogse krant een mini-facelift te geven. Om de fronsen van de aandachtige lezer heel even glad te strijken en hem of haar een kort maar luchtig intermezzo te bieden. Zo misschien een glimlach op zijn of haar gezicht te printen. Om te benadrukken dat die stukjes echt wel uit de band sprongen, werden ze dan maar cursief gedrukt. Als een waarschuwing bijna. In lopend schrift. En de schrijver nam daarin niet alleen een loopje met de kleine kantjes van zijn medemens, maar ook met die van hem. Relativerend schuin(s) dus. Carmiggelt en Bomans waren er ‘krakken’ in. Verbeeck en Ghysen naar mijn gevoel net iets mindere ‘keien’.

Maar jammer genoeg raakten de cursiefjes in de vergeethoek. Wegens te licht en te luchtig. De prozastukjes in die kolom moesten scherper, kritischer en vooral rechter om het label van column te verdienen.

Wat ik vandaag in onze krant lees, is weer een nieuwe generatie. Voorlopig zonder eigen roepnaam. Maar de stukjes die Wouter Deprez en Guinevere Claeys uit hun pen schudden, mogen die best wel krijgen. Ik kijk er altijd naar uit, naar hun cursiefjes slash columns slash blogposts slash overpeinzingen slash prozastukjes slash opinietjes slash … Omdat ze over hen en over ons gaan. Aansluiten bij grote of kleine actualiteit, bij kleine of net heel grote menselijkheid. Omdat ze vaak mooie ideetjes bevatten en parels van gedachten. Beiden schopten het niet voor niets tot finalist van De Slimste Mens. (Wouter won zijn editie, Guinevere verloor in de finaleweek van de latere winnaar Tomas Van Den Spiegel.)

Ik postte hier vorig jaar al een ontroerend stukje van Wouter en vandaag toon ik jullie graag iets van Guinevere. Want vanmorgen had ze het in haar eerste stukje van 2017 over aandacht en hoe ze die al te vaak vergeet. En over dat ene voornemen die vergeten aandacht dit jaar wat meer onder de aandacht te brengen.

Het voorbije jaar was ook ik vaak stukken aandacht kwijt. Of vergeten. De aandacht voor lezen onder andere. Voor het lange lezen. Van een boek in een hoek. Ik las er geen tien, schat ik. Dat moet dus beter. Eén om de twee weken zou moeten kunnen. Dat zijn er 26 in een jaar. En met een extraatje tijdens een weekend of weekje weg, haal ik misschien wel de 30 uit de verbeelding-book-challenge van Kathleen. Een leuke uitdaging voor naarstige lezers.

Dit jaar slechts één voornemen dus. Met dank aan Guinevere en vooral aan haar zoon die zijn aandacht was vergeten.

Mijn zoon zocht de balpen die voor zijn neus lag, schaterde toen ik hem daarop wees, en gaf toen ernstig de verklaring: ‘Sorry, ik was mijn aandacht vergeten’. De zin klopte veel te mooi niet om hem niet te herhalen. ‘Ik vergeet mijn aandacht soms ook’, knikte ik. Hij streepte met de gevonden balpen de laatste dag van dat verdwenen jaar weg en vond dat we ons er verder geen zorgen over moesten maken.

De zin is blijven hangen, in zijn 7-jarige ernst had hij een verontrustende eigentijdse vergetelheid gevat. Aandacht is iets geworden om alleen nog te zoeken. In andere richting – hebben, vasthouden, geven – verdampt het vermogen. Toch het mijne. Het is triest hoe zelden vol mijn aandacht nog is, hoe dwangmatig multi ik blijf tasken en hoe multi ik niets doe. Ook al weet ik beter. Ook al weet ik dat aandacht het geheim is van veel, en veel groots – geluk, liefde, kunst. Geef iets of iemand aandacht, en er wordt aan weerszijden gegroeid.

Er zijn er die het wel goed kunnen, ik ken er met zo’n prachtige aandacht dat je je elke keer uitverkoren voelt. In deze tijden van schaarste is zo’n aandacht het mooiste cadeau. Ik had me voorgenomen me niets voor te nemen, maar de balpen besliste anders. Ik wil mijn vergeten aandacht terug, voor ook dit jaar verdwijnt.

bron: de Standaard Online, maandag 2 januari 2017