Ik spoel even terug naar november 2014. Naar de crash. En naar het verhaal dat ik met horten en stoten aan de huisarts vertel. Zijn advies om alles on hold te zetten, veel te rusten en te wandelen. Om in therapie te gaan ook. Ik neem een kijkje op de website van het Stresslabo en zie dat ze gespecialiseerd zijn in oplossingsgerichte therapie. Ik besluit ervoor te gaan en neem met een klein hart contact op.
Dat is ondertussen al meer dan twee jaar geleden. Maar het was een pop-up toen ik vorige week las dat er rond die oplossingsgerichte cognitieve therapie nu ook bijscholingen georganiseerd worden voor huisartsen. Zodat zij in eerste lijn patiënten kunnen opvangen. Zelf de therapie in handen kunnen nemen als ze dat willen of ze vast opstarten in afwachting van verdere en meer gespecialiseerde hulp.
Want het groeiend aantal burn- en bore-outs heeft de wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg nog sneller doen aanzwellen. Bovendien wordt psychotherapie in veel gevallen (nog) niet terugbetaald en consulten bij de huisarts wel. Qua preventie zou dat dus wel eens een schot in de roos kunnen zijn en/of de drempel om met ernstige stressklachten naar de dokter te stappen, verlagen. Daarnaast zou een snelle(re) detectie van een dreigende of beginnende burn-out, bore-out of zelfs depressie ook op andere domeinen kostenbesparend werken.
En dat ziet Maggie graag gebeuren. Want ze moet en zal besparen. Bijvoorbeeld door het voorschrijfgedrag van artsen te beïnvloeden. Zodat ze minder snel antidepressiva voorschrijven. Want de Belgische cijfers zijn hallucinant, hoorde ik haar zeggen op de radio. Maar liefst 2 miljoen mensen zouden het afgelopen jaar antidepressiva geslikt hebben – dat is ongeveer 1 op 6! -, voor korte of lange tijd, terecht of niet terecht. De terugbetaling van die honderden miljoenen dagdosissen snijdt snoeidiep in de beschikbare budgetten.
Die oplossingsgerichte therapie voor huisartsen zou voor een omdenken kunnen zorgen. Want oplossingsgericht werken is niet zozeer analytisch of probleemgericht, maar kort, holistisch en toekomstgericht. Voor heel wat stressgerelateerde klachten en aandoeningen is zo’n aanpak vaak voldoende. De focus ligt dus niet op het uitspitten van het verleden, maar op wat voor je ligt. Op wat je zelf wil. En zoekt. Voor ogen hebt. Op hoe je je stressoren kunt uitschakelen of omzeilen.
Oplossingsgericht werken vertrekt vanuit een positieve filosofie. De therapeuten nemen je bij de hand om kleine stappen te zetten op weg naar zelfredzaamheid. Daartoe hanteren ze een toolbox met gespreks- en ontspanningstechnieken. Geven ze je kleine opdrachten zoals een positief dagboek bijhouden. Leren ze je hoe je beter kan ademen en minder kan piekeren. Leggen ze uit wat stress doet met lichaam en geest. Want als je begrijpt wat er met je gebeurt als je burn- of bore-out bent of dreigt te geraken, kun je er ook iets mee. De verantwoordelijkheid voor je herstel ligt dus niet zozeer bij de therapeuten, maar bij jezelf. Zij stimuleren en motiveren, helpen en stellen vragen opdat jij oplossingen zou vinden. En het kan werken, op voorwaarde dat je zelf wil dat het werkt.
En als dat omdenken van curatie naar amplitie (het bevorderen van positieve toestanden als bevlogenheid, welbevinden en gezondheid) bij arts én patiënt ook nog eens de werkgevers kan besmetten, zou dat een belangrijke stap kunnen zijn in de strijd tegen de burn-out epidemie. Hoop ik.
annasblogeenjaarertussenuit.com 
Lees ik nu dat al die burn-outers en depressieve mensen te veel geld gaan kosten. Dat er eindelijk naar de mens achter al deze patiënten gekeken wordt. Eindelijk dan. Helaas zijn er al veel slachtoffers gevallen maar misschien is dit het begin van de erkenning en hulp aan alle mensen met een burn- of bore-out.
LikeGeliked door 2 people
Vanuit gezondheidszorg, met begrotingsogen bekeken, uiteraard. Hoe minder zieken, hoe minder medicijnen, hoe beter.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had het met mijn Lief gisteren nog over het ‘fenomeen burn-out’. Het wordt een steeds breder spectrum met een, vaak, complexe achtergrond. Het is niet een kwestie van alleen jezelf voorbijrennen op het werk. Als dat het geval was dan kunnen we ons schamen dat we nog steeds geen oplossing gevonden hebben. Vaak liggen er persoonlijke eigenschappen en gebeurtenissen in het privéleven en zelfs in de jeugd mede aan ten grondslag. Per persoon is het verschillend en de ene of de andere therapie is niet zaligmakend. Ik hoop dat er in de eerste lijn ook, zoals jij beschrijft, directe opvang en hulp moet zijn. Zeker om de periode te overbruggen als er sprake is van een wat complexere problematiek. De een zal heel goed ‘back on track’ komen met oplossingsgerichte eerstelijns opvang en de ander krijgt zo een steuntje in de rug tijdens het wachten op tweedelijns hulp. Dat zou prachtig zijn. Wachten op de bank totdat je ‘aan de beurt bent’ daar wordt niemand gezonder van. Xx
LikeGeliked door 1 persoon
Het gaat alleen over deze ene vorm van therapie, hé. En die is uiteraard niet voor iedereen geschikt. Is lang niet de enige. Maar het is wel de vorm die ik zelf heb meegemaakt. Over de andere kan ik me niet uitspreken.
LikeGeliked door 1 persoon
Het zou fijn zijn als de eerstelijnsopvang wat degelijker was. Hier in NL is het eigenlijk hetzelfde verhaal.
LikeGeliked door 1 persoon
waarschijnlijk werkt het – positieve doelen en invullingen – systeem nog het beste als de cijfers humaan worden…
oei, de magie van doordenken is doorgedrongen na het lezen van je goede blog!
IETS VOOR JOU professionele vervolg lijkt me?!
LikeGeliked door 1 persoon
Voorlopig niet, hoor.
LikeLike
Het is een positieve stap, maar eerst moet men op de eerste plaats zorgen dat de werkgevers voorkomen dat hun werknemers ziek worden van het werk. Het is zoals je schrijft in je voorlaatste zin.
LikeGeliked door 1 persoon
😶
LikeGeliked door 1 persoon
Daar heb je een goed punt! Sinds een paar jaar zit er in NL bij de huisartsen een GGZ-assistent die ook de patiënten spreekt die nog niet hoeven te worden doorverwezen naar een grote kostenverslindende instelling voor psychische gezondheid. Dus niet de huisarts die dat erbij doet maar een assistent binnen de praktijk, het schijnt goed te werken. Voorkomen is beter dan genezen dus daar heb jij een goed punt. Ik denk dat er ook wat te winnen valt bij moeders die een baan en gezin proberen te combineren, vaak zie je dat die combinatie ook burn-out gevoelig is. Jammer dat in deze maatschappij waar het voornamelijk gaat om prestatie en geld verdienen het bijna niet te doen is om als moeder thuis te blijven bij de kinderen.
LikeGeliked door 2 people