Ik was er dol op.  Ook al heb ik niets met dieren. Maar de perikelen van dierenarts James Herriot in de Yorkshire Dales volgde ik eind jaren ’70, begin jaren ’80 op de voet. Net als alle andere import van over de plas. The Pallisers, The Onedin Line, Upstairs Downstairs, … Het mocht dagelijks op tv zijn. Jammer genoeg kon ik enkel kijken als ik alleen thuis was – divergerende smaken, om het met een eufemisme te zeggen -, maar dat was gelukkig heel vaak het geval.

All Creatures Great and Small. Ik denk dat ik bijna alle afleveringen van de zes seizoenen gezien heb. En ik vond ‘m best sympathiek, die James Herriot (gespeeld door Christopher Timothy). Net als zijn leermeester Siegfried, maar het werd pas echt interessant – ha! – toen er ook een vrouw ten tonele verscheen. Dat was actrice Carol Drinkwater, in de reeks mevrouw Helen Herriot. Toen ze ook in het echte leven een relatie begon met de dierenarts uit de serie, barstte er een schandaal los. Christopher alias James blies zijn huwelijk op en Carol alias Helen werd met heel veel vingers gewezen. Hun liefde bloedde dood, maar later vond ze blijvend liefdesgeluk bij de Franse producer Michel Noll.

Carol was niet alleen actrice. Ze schreef en schrijft nog altijd boeken, zowel voor kinderen als voor volwassenen. Jaren geleden las ik haar olijven-cyclus waarin ze vertelt over haar Franse huis met weids uitzicht over de baai van Cannes. Ik herinner me nog de Matisse-blauwe luiken aan de ramen van Apassionata (ik vind drie verschillende schrijfwijzen van die naam), haar villa in Belle Epoque stijl. Ik herinner me de beschrijvingen van de verbouwingswerken, de mediterrane sfeer, het werk in de olijfgaard en … het grote verdriet, de leegte die haar miskraam achterliet.

En toevallig zag ik enkele dagen geleden op de facebookpagina van Marije (de Gans) dat je op Carols olijvenboerderij nu ook een cottage kunt huren. Ik was verrast. Want dat vind ik nu zo bijzonder. Dat je al wat je je tijdens het lezen van die boeken had voorgesteld, de beelden en foto’s die zich in je hoofd en herinnering gevormd hebben, nu ook in het echt kunt gaan zien. De magnoliaboom, de olijfgaard, de terrassen, de Matisse-blauwe luiken, de zee in de verte, het is er nog allemaal naar het schijnt.

Een idyllische vakantieplek, lijkt me. Alleen jammer dat kinderen er niet welkom zijn. En ook geen dieren. En dat voor de voormalige vrouw van een dierenarts. 😉

Voor meer info over Carols domein en de cottage, klik hier.

De foto’s bovenaan en onderaan nam ik afgelopen zomer in L’Isle sur la Sorgue.

Het boek dat ik bestelde heet The Forgotten Summer.